จากหน่อแขมแหลมเรียวเขียวลำปล้อง
ชี้ขึ้นท้องฟ้ากว้างสว่างใส
ข้อผลิตาแตกกิ่งก้านชูใบ
ชีวิตใหม่ผุดโผล่ส่อโสภิน

กาบโอบอุ้มหุ้มห่อรอบกออ่อน
แมงไชชอนงัดแงะอ้าแบะบิ่น
ออกขุยขนวนป้องสัตว์ซ่องกิน
ทั้งหนูดินหมูป่าหิวตาลาย

ไร้หักเหเวลากว่าปีผ่าน
สูงดินดานผิวแก่เนื้อแผ่ผาย
ก่อเกรงขามหนามเหนี่ยวเกาะเกี่ยวกาย
คอยระคายศัตรูผู้เยี่ยมเยือน

หนึ่งกอไผ่ใหญ่ยำหลายลำต้น
เสียงเลื่อยยนต์แผดครางพลางตัดเฉือน
ล้มระเนระนาดขาดกระเทือน
ลงกลาดเกลื่อนโคนปลายขวางก่ายกอง

แม้พืชผักผลิตภูมิคุ้มครองร่าง
โลกช่วยสร้างสิ่งห้อมล้อมจดจ้อง
หากก้าวเลื่อนเคลื่อนไหวได้ประคอง
คงหมดผองภัยเภทเหตุแผ้วพาล

แต่โลภโมโทสันอันมนุษย์
ที่จ่อจุดกลียุคทุกสถาน
ไร้กำแพงแกร่งกั้นมันต้องการ
เปรียบประมาณลูกแกะมือกำคอ

รพีกาญจน์