...วนออกแล้วนะเนี่ย ยังวนเข้ากลอนรักได้...
เอ้อ....ว่าไงว่าตามกัน...^^


อยากจะถามความในหทัยพี่
รูปร่างเมฆลอยนี้รูปใดหนา
จะเสกเป็นสิ่งใดให้นัยนา
วนิดาจะมองประคองจินต์

แต่หากน้องเป็นเมฆเบาที่เฝ้าหวง
ขอพุ่มพวงเป็นมโนราพาจรศิลป์
เพราะหมายพระสุธนมิพ้นบิน
ตามยุพินเรื่อยไปไม่ลืมเลือน

แค่ห้วงหวานกานท์ค่ำล้ำเลิศแล้ว
หากพี่แก้วหมายตามที่ยามเหมือน
คงจะรักรู้ใจไม่แชเชือน
อยู่เป็นเพื่อนปลอบขวัญจนวันตาย

สิริวตี

โอย..เขียนเองเลี่ยนเอง...
 

เป็นสายฝนหลั่งหล่นลงรินรด
ล้างรันทดใจผ่องผุดสุดถวิล
สายฝนร่ายระบำฉ่ำกวินท์
ทุกยามกินยามนอนมิคลอนคลาย

จะรักษาด้วยเย็นเห็นพิสุทธิ์
จะมิหยุดหยาดหมึกล้ำลึกหลาย
จะถนอมพี่แก้วให้แพรวพราย
กลับเป็นชายวัยหนุ่มกระชุ่มกระชวย

สิริวตี
 

ฉันอยากเป็นแค่เด็กน้อยกระจ้อยจิ๊ด
ตัวแค่นิดที่รักกานท์ผสานศิลป์
เป็นแค่เด็กคนหนึ่งลึกซึ้งจินต์
กอบกวินท์ให้พี่มิมีคลาย

จะร่วมเรียงเพียงใกล้ไม่เหินห่าง
สร้างแนวทางเคียงใกล้ไม่สลาย
รสคำหอมถนอมสู่มิรู้วาย
ยังมั่นหมายเพียงพี่ฤดีเดียว

สิริวตี

รักเดียวคือเธอ

รัก...จากนี้แม้ปีเดือนมิเลื่อนกลับ
เดียว...ดายดับโดยพี่ที่สร้างสรวล
คือ...สำคัญยิ่งใหญ่กว่าใดมวล
เธอ...เท่านั้นที่ชวนครวญนิทรา

รัก...ไร้กาลกั้นขวางทางคนฝัน
เธอ..เท่านั้นที่หวงและห่วงหา
ฤดี...นวลน้องน้อยคอยพี่ยา
เดียว...เท่านั้นที่ฟ้าให้มาเจอ

สิริวตี

ขอบพระคุณหัวใจที่ใส่มอบ
มาเขียนตอบเรื่อยไปแม้ในฝัน
ศีรษะน้อมเคารพอภิวันท์
บูชาพลันทั้งจิตสนิทใจ

วางทุกอย่างพอดีที่เหมาะสม
อภิรมย์เริงรื่นสดชื่นไสว
ห่างกิเลสตัณหาราคะไป
ก็จะใกล้นิมิตตรงจิตเดิม

สดับคำเรียงร้อยถ้อยถึงน้อง
พราวพร่างพร้องสองเราเข้าส่งเสริม
หยิบศรัทธาแรงกล้ามาแต้มเติม
พาพูนเพิ่มจัดแจ้งด้วยแรงบุญ

สิริวตี