หยาดน้ำทิพย์แทนหมึกจารึกสร้าง
แทรกระหว่างกลางใจเพียงในฝัน
ถนอมเอยถนอมจิตคิดผูกพัน
ถนอมวันผ่านไปเป็นเดือนปี

รอและคอยเนิ่นนานสานภาษา
หากวันใดไม่มาเหว่ว้านี่
ใช่ว่าหลงคารมจมฤดี
แต่เพราะทุกราตรีที่เคยทำ

คงคะนึงนานนานประมานน้อย
แต่คะนึงบ่อยบ่อยคอยจนค่ำ
ความคะนึงหนึ่งทรวงเป็นห่วงนำ
เกิดระกำช้ำใจพี่ไม่มา

สิริวตี

อันดวงใจของพี่ที่หมั่นสร้าง
คอยลบล้างขื่นขมที่จมป่วน
อาบไหวหวั่นคืนค่ำที่พร่ำชวน
หากวันใดลับมิหวนแสนโศกตรม

พ่อเนื้อทองกอดน้องยามร้องไห้
ปลอบเอาใจเช็ดน้ำตาคราขื่นขม
ทุกราตรีชี้นำด้วยคำคม
น้องลืมทุกข์ระทมเช่นทุกคืน

สิริวตี

อสงไขยมั่นคงจงรักเจ้า
กี่นานเนาผ่านผายไม่ถ่ายถอน
กี่ชาติภพก็ไม่ลบภาพบังอร
ดุจปักศรกามเทพปลาบแปลบใจ

หากสรรพางค์ร่างนี้แหลกสลาย
คงไม่คลายคิดถึงคะนึงไหว
จะให้พบบรรจบรักทำอย่างไร
เพราะว่าใจเป็นของเจ้าเพียงคนเดียว

เฝ้ารอคอยตรงนี้ตรงที่เดิม
จะเพิ่มเติมคือคิดถึงและห่วงหา
ยังมีเธอเต็มห้วงใจติดตรึงตรา
โอ้ใจข้าเป็นของเขาหรืออย่างไร

ไม่เคยคิดครอบครองเป็นเจ้าของ
แค่ได้มองสนิทสนมคล้ายคนใกล้
ได้แค่นี้ก็คลายเหงาเราสุขใจ
ปลอบเอาไว้ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง

คิดถึงรอยยิ้มไรฟันขาวสะอาด
ผิวผุดผาดบาดใจให้เหงาเคว้ง
บทเพลงเศร้าได้ยินเงาเฝ้าบรรเลง
พร่ำเชลงบาดหูปวดหัวใจ

จะอีกกี่วันคืนลืมเธอขาด
ฉันมิอาจจะกล้ายืนยันได้
ทุกนาทีที่เหม่อเผลอคราใด
ภาพเธอไหวผุดขึ้นในดวงจินต์

เพราะคิดถึงเพลินไปไม่นอนหลับ
ราตรีกลับยืดยาวปวดร้าวสิ้น
ใครนะบอกรอเราเฝ้าสุบิน
ก่อนนี้เคยได้ยินทุกวี่วัน

กลายเป็นทิ้งน้องเดียวเปลี่ยวใจแล้ว
เหมือนกับได้กินแห้วในความฝัน
ชลนานองหน้าขอลาพลัน
เพราะพี่นั้นเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

สิริวตี