สั่งการ

เสียงปึงปังปะปนจนปวกเปียก
ต่างร้องเรียกต่างโอดโอยต่างโหยหา
ต่างนองเลือดต่างสาปคำต่างน้ำตา
ภาพนานา..หลบเร้นเป็นฉากควัน

มองเห็นเด็กทารกซบอกแม่
ได้ยิน..อุแว้..อุแว้..ระวังหวั่น
รับรู้..แต่ไม่รับประกัน
ใครต่อต้านดื้อดัน..คนนั้นตาย

ไหน..ใครพูดสักที..เสรีมนุษย์
นี่หรือสูงสุดของกฎหมาย
ยิ่งอ้างประชาธิปไตยยิ่งวอดวาย
ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างพ่ายแพ้

ยอมสิยอมสิ..ศิโรราบ
คุกเข่ากราบ..ขอร้องต้องรอดแน่
ให้อยุติธรรมมันรังแก
ที่แท้แค่ซ่อนลายให้ตายใจ

ปิดปลายปืนกรอกปากหากหาญกล้า
แลกเลือดซับน้ำตา..ถ้าหม่นไหม้
มือเปล่าสู้ปืนยืนหยัดไว้
ตายก็ไร้คนจะคิดประนาม

ทำสงครามเพียงเพื่อได้พบกับ
ความย่อยยับ-ชายสตรี-ที่ถูกหาม
คนสั่งการที่จิบชา..หน้าสงคราม
สง่างาม..อยู่ต่อไปไม่รู้ร้อน

กวีที่ถูกลืม
๑๘ มกราคม ๒๕๕๙
๐๑:๔๔ น.