ค่ำคืนนี้คิดถึงเธอใจจะขาด
มองรอบกายหน่ายอนาจหวาดผวา
นกขมิ้นตัวน้อยคล้อยบินมา
คงนิทรากับฉัน ณ วันนี้

เคยชักชวนส่องนกบนปลายไม้
บางตัวไม่รู้จักฉันซักถี่
หนังสือนำมาให้ใจปรานี
สอนกี่ทีก็จ้องแลแต่หน้าเธอ

จำได้แต่ตัวเรืองสีเหลืองผ่อง
งามดั่งทองมองรู้อยู่เสมอ
อยู่บนหล้าฟ้าไหนได้พบเจอ
หลับละเมอค่ำไหนนั่นมิหวั่นกลัว

ช่างแตกต่างเหลือเกินกับจิตฉัน
ระทกหวั่นวุ่นวายน่าส่ายหัว
ค่ำนี้แสนสะท้านดั่งม่านมัว
อึดอัดทั่วห้องกมลเหตุดลใจ

คล้ายดังว่าเจือจางลางบอกเหตุ
ขอพระเกตุทรงคุ้มครองปกป้องไหว
ขอความดีของฉันคุ้มกันภัย
อยู่ที่ไหนให้พี่สุขมิทุกข์ตรม

สิริวตี
๓  กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙

เจ้านกขมิ้นบินคว้างกลางเดือนดับ
ความคิดถึงตรึงจับกับขื่นขม
แม้เนิ่นนานแรมปีฤดีระทม
กล้ำกลืนข่มไห้หวนจวนแรมปี

โอ้เจ้านกเหลืองนวลครวญดวงจิต
ตัวน้อยนิดนอนไหนอย่าไกลหนี
ช่วยกล่อมขวัญใจฟื้นคืนรตี
แบ่งปันทุกข์ที่มีให้คลายจาง

สิริวตี

ลมเอย

หวังเชิญชวนหวนคืนตื่นจากฝัน
สายลมเอยรำพันพัดมาหา
เจ้าลมเอยอย่าเลยไปอยู่ไกลตา
ให้เหว่ว้าหม่นหมองครองทุกข์ทน

จิตสะท้านหวั่นไหวได้นานแล้ว
มิผ่องแผ้วเพียงตื่นฟื้นสับสน
คงได้ฤกษ์สุขสบายคลายร้อนรน
ด้วยลมบนพาพัดลัดจรมา

สิริวตี
 

สายธารชีวิต

เพราะลมโรยโชยพัดไปไกลแล้ว
ทำน้องแก้วหลงฝันจิตไม่คิดตื่น
ลมแห่งใดพัดหวนทวนกล้ำกลืน
ลืมโรยรื่นคืนวันพัดผ่านไป

เปรียบแห่งสายธาราแห่งชีวิต
เลยตามจิตจะลงที่ตรงไหน
หยุดสายธารชีวิตจิตแห่งใด
คงเป็นใจดวงนั้นของฉันเอง

สิริวตี

 

ฟังเสียงนกออดอ้อนก่อนหลับผล๋อย
ขมิ้นน้อยเหลืองงามอร่ามเจ๋ง
มาร้องกล่อมคล้ายเสียงสำเนียงเพลง
ถึงวังเวงแต่เพราะเสนาะจินต์

เสียงแว่วหวิวปลิวมาพี่ยาเห็น
เจ้าลำเค็ญหรือไรไยผกผิน
จึงร้องครวญป่วนใจจนได้ยิน
ฤาพลัดถิ่นบินหลงจากดงตาล

หรือถูกลมพรมซัดให้พลัดฝูง
บนดอยสูงจำพรากจากถิ่นฐาน
มิอาจหวนคืนรังยังวิมาน
เฉกสายธารชีวิตถูกปิดจอง

ปลอบขมิ้นบินหลาลาความเหงา
ชีวิตเราลิขิตอย่าคิดหมอง
อิสระจะเกิดเถิดจงตรอง
เพียงออกจากกรงทองแล้วมองมา

ตะวัน

นกขมิ้นบินร่อนจรพลัดถิ่น
มุ่งถวิลบินไกลใคร่อยู่เฉย
ลมหอบเอารักมาพารำเพย
สุดจะเอ่ยชื่นใจในวันนั้น

แล้วลมลี้หนีหายทำกายกลับ
มลายลับดับแท้มิแลหัน
ทิ้งเพียงความอ้างว้างทุกคืนวัน
หลงลืมพลันว่าตนก็จนรัก

จึงขังตัวกลัวเจ็บเข็ดใจจิต
มิมองปิดแค่พบสบรู้จัก
รักตนเองเป็นเลิศประเสริฐนัก
ดั่งธารพักทางคงดำรงไป

เดี๋ยวสักวันก็ปลงตรงที่แก่
แล้วตายแน่สิ้นลมอสงไขย
มิอยากกอบวิบากกรรมทำร้ายใคร
ดูฤทัยมิตรรักสุขนักเอย

สิริวตี
 

ทำสิ่งใดใจยังเฝ้าคิดถึง
วันเคยซึ้งตรึงจิตคิดเฉลย
เคยไถ่ถามตามดูรู้ละเลย
ยังได้เคยพาเที่ยวเทียวสราญ

หัวอกน้องอาวรณ์ยังนอนร้าว
อากาศหนาวถึงทรวงห้วงคำหวาน
เมื่อใดเล่าจะเคล้าคลอต่อเติมกาล
คงเลยผ่านลืมกันไม่มั่นคง

แอบเฝ้ามองห่างห่างอย่างห่วงห่วง
มิกล้าล่วงกรายใกล้ใคร่ประสงค์
หวังเพียงจินต์มิผินรักหักอนงค์
ใจซื่อตรงหวังเพียงพี่นี้ผู้เดียว

สิริวตี

เพลงใบไม้

นกขมิ้นบินกลับรังยังรู้เหงา
เฉกดังเราครวญใครไม่แลเหลียว
ความรักเอยเคยล้ำฉ่ำกลมเกลียว
ก็มาเลี้ยวเข้าใจผิดปิดกมล

ฉันก็อยู่กับเหงาเศร้าตรงนี้
ทั้งฤดีป่วนปั่นพลันสับสน
เพลงเคยฟังยังตรองประคองตน
ล้างท่วมท้นทุกข์ทวีมีบางครา

ทุกรู้สึกสำนึกที่ลึกซึ้ง
สัมผัสซึ่งงดงามยากตามหา
มิเคยเอ่ยออกไปให้ช้ำชา
ทุกคุณค่ากอบเก็บพักลิ้นชักใจ

โปรดจงเก็บความรักที่ฉันมอบ
วางคำตอบทุกอย่างบนทางใหม่
เก็บรับรู้เคียงกันผูกพันไป
ฝากฤทัยให้คำนึงคิดถึงกัน

สิริวตี

หลีกหนีวันเก่าก่อนเคยผ่อนพัก
มิอาจหักทรงจำที่ย้ำฝัน
มองทางใดยังเห็นเป็นผูกพัน
ช่วงวารวันเคยผ่านสะท้านใจ

นกขมิ้นเหลืองอ่อนบินร่อนลง
เจ้าเจาะจงจะจรนอนแหล่งไหน
คงครวญคร่ำคำนึงคิดถึงใคร
เหมือนฉันไหมเจ้ามอบตอบฉันที

สิริวตี

นกขมิ้นหลงถิ่นบินไกลฝูง
ขาดคนจูงกลับสู่ลู่วิถี
จึงโดดเดี่ยวเดียวดายปลายราตรี
เสียงสะอื้นแทนวจีที่ชวนฟัง

เปรียบตัวฉันนั้นเหงาเกลากลอนทุกข์
หมดสนุกเพราะรักหลบเหมือนกลบฝัง
เสียงสะอื้นข้างในฤทัยยัง-
ไหลรินหลั่งเป็นน้ำตามาล้างทรวง

สิริวตี

ปลอบ...นก

นกขมิ้นบินไหนไยมิรู้
ยังหลงอยู่แห่งใดให้สับสน
หรือหลบหลีกปีกอ่อนซ่อนผู้คน
ปวดกมลช้ำใดไม่หวนคืน

หรือบินหลงกรงทองต้องแสงสวย
หวังอำนวยพิพัฒน์ขจัดฝืน
แต่กลับเจ็บกลับช้ำกลับกล้ำกลืน
ลืมตาตื่นคืนวันเพราะฝันลวง

จงกลับสู่ป่าเขาพวกเราเถิด
จะประเสริฐสร้างศิลป์ระบิลสรวง
รักจะอยู่กับใครให้เชื่อดวง
แต่ทั้งปวงต้องปักรักตนเอง

...สิริวตี...