“เธอเป็นเหมือนฉันไหม"



เธอเป็นเหมือนฉันไหมในบางครั้ง
ที่หมดหวังอ่อนล้าคราแพ้พ่าย
จำนนต่อชะตาคราเดียวดาย
คนรอบกายรายเรียงคล้ายเพียงเงา

ฉันอ่อนแอแพ้แล้วแผ่วความฝัน
แต่ละวันผ่านไปคล้ายว่างเปล่า
คว้าอากาศวาดหวังลำพังเรา
ชมสีสันเศร้าเศร้าเหงาเหลือเกิน

เธอเป็นอย่างฉันไหมในบางหน
คล้ายอยู่บนรุ้งริ้วที่ผิวเผิน
ดั่งว่าโลกสดใสในทางเดิน
ให้เราเพลินชั่วคราวแล้วร้าวราน

เหมือนอยู่บนโลกจริงสิงโลกฝัน
ทางกีดกั้นเส้นชัยไกลเกินผ่าน
รางวัลไกลเกินก้าวอาจยาวนาน
มีแต่แรงทัดทานค้านหัวใจ

ฉันทดท้อถอยถอดกอดความเศร้า
ฉันทั้งเหงาหนาวเหน็บเจ็บหมองไหม้
ฉันสิ้นฝันสิ้นแกร่งสิ้นแรงไฟ
ฉันแพ้แล้วอย่างไรใช่ไหมเธอ

เธอรู้สึกเหมือนฉันนั้นบ้างไหม
ช่างโดดเดี่ยวห่างไกลคล้ายคนเซ่อ
ครุ่นสับสนปนเขลาเฝ้าละเมอ
หาไม่เจอทางออกใครบอกที

เธอเป็นเหมือนฉันไหม..เหมือนบ้างไหม
จริตพล่านหวั่นไหวไม่อาจหนี
หลงวงกตความคิดทิศไม่มี
เช่นอย่างนี้..ใครบ้างเป็นอย่างเรา


~pinnaree~

 

 

ก็เป็นเหมือนพี่สาวเรื่องงราวจด
เหมือนทั้งหมดเขียนมาเพราะว่าเหงา
อาจมีบ้างเขียนกลอนอ้อนบรรเทา
แต่น้องเศร้ากว่าพี่มากมีเกิน

ด้วยเพราะน้องหากินมันหมิ่นเหม่
รายได้เหหันทางจนห่างเหิน
สิ่งที่น้องเจ็บช้ำต้องดำเนิน
ไม่มีเงินพอจ่าย..อุ้ยอายจัง

 
ขำๆค่ะพี่ดาว
เดี๋ยวต่ายคิดพล็อตเรื่องต่อพี่เศร้าๆก่อนนะคะ..คิดถึงค่ะพี่

ฉันก็เป็นเหมือนพี่ที่ใจเศร้า
อยู่กับเหงาเคว้งคว้างยังร้างหวัง
กอดฉันหน่อยเพื่อสร้างแรงแห่งพลัง
ใจฉันพังเพราะละเมอเพ้อจินตนา

สิริวตี

 

เข้ามาต่อพี่ดาวได้แป๊บนึง วันนี้กับพรุ่งนี้อาจไม่ได้เข้ามานะคะ...อ่านหนังสือสอบ
แล้วเจอกันหลังวันเสาร์น้าาาาา

 

สิริวตีมีสอบตอบให้ถูก
ให้ถึงลูกถึงกึ๋นลื่นสุดติ่ง
คะแนนโด่งโล่งใจในชัยชิง
เสร็จก็ดิ่งมานะพี่จะรอ

คนมีแสบแลบลิ้นผินหลังให้
จะมีใช้จ่ายอะหยังช่างเถอะหนอ
คนมีโรคโบกโบ๊กโบกกระดกคอ
อย่าหน้างอเดี๋ยวหายก็คลายเอง
 

เป็นเหมือนกัน

กอบความว่างสร้างเขตวิเวกหวาน
เป็นกลอนขานขับคลอล้อความเหงา
ฉันก็เป็นเช่นพี่ฉะนี้เล่า
สบมองเศร้าต่างสนุกมิสุขเลย

ทั้งโลกแห่งความจริงยิ่งแจ้งเห็น
อีกฝันเป็นอย่างไรย่อมให้เฉย
จึงกอบได้แต่เหงาเราคุ้นเคย
ได้แต่เอ่ยพจน์พร่ำเป็นคำกลอน

อยากจะลี้หนีออกนอกวงกต
ทุกบาทบททิ้งทวนล้วนอักษร
เวิ้งว่างนี้ยังมีเขตวิเวกวอน
ฉันจะจรมาใหม่เมื่อใจมา

สิริวตี