เมื่อความรักมักเศร้าด้วยเขลาขลาด
พังพินาศพลาดแตกจนแหลกเหลว
ดุจติดห้วงบ่วงใจลงไฟเปลว
พลัดตกเหวแห่งนรกหมกไหม้ทรวง
ฤทัยหายพ่ายจิตเหมือนพิษฝัง
ภาพความหลังครั้งเก่ายามเขาหวง
กลับมลายสลายหมดบทรักลวง
เหมือนตกบ่วงล่วงภพจบวิญญา
ทิ้งให้จมตรมทุกข์คลุกรอยแผล
ปล่อยคนแพ้แก้พิษที่ติดหนา
ไหนว่ารักแนบแน่นเน้นวาจา
แล้วไยมาแปรปัดตระบัดคำ
ลมหายใจในวันฝันสลาย
ไร้จุดหมายปลายทางร่างถลำ
สุดหนาวเหน็บเจ็บหลงความทรงจำ
ยิ่งตอกย้ำน้ำตายิ่งบ่าริน
หากวันรุ่งพรุ่งนี้ไม่มีน้อง
อย่าร่ำร้องเรียกขานจารถวิล
ปล่อยมือเถิดเปิดทางเพื่อห่างจินต์
ให้จบสิ้นจินตนาขอลาไกล
รินดาวดี
