...คนใจดำ...
อดทนรอต่อไปมิไหวแล้ว
เผือกมันแกวขุดกินดิ้นรนอยู่
จับปลาหอยข้างเถียงหาเลี้ยงดู
มันรันทดอดสู..เกินผู้ใด
ลูกสองคนหาเลี้ยงแต่เพียงฉัน
ผักหญ้านั้นเก็บกินพี่ยินไหม
พี่จะปล่อยอดตายหรืออย่างไร
ฉันเจ็บใจเหลือเกินพี่เมินมอง
อุตส่าห์ออมเงินมาเป็นค่ารถ
ลูกก็อดขนมประสมล่อง
จุดปลายทางเข้ามาหาเงินกอง
เลี้ยงปากท้องลูกเรียนอ่านเขียนเป็น
หากแต่เมื่อเข้ากรุงงานรุ่งโรจน์
กลายเป็นโสดลูกนี้ไม่มีเห็น
หามาได้ทำไมถึงใจเย็น
คนลำเค็ญเดือดร้อนมิหย่อนมา
ข่าวก็แว่วแถวบ้านเขาผ่านพบ
พี่ลี้หลบบ้านนั้นสุขหรรษา
คลับคล้ายหล่อนคนนั้นภรรยา
สุขอุราครองคู่ร่วมอยู่กิน
หากแม้นใช่ดั่งนั้นฉันมิว่า
รีบกลับมาจัดแจงแบ่งหนี้สิน
ตัดขาดกันไปเลยเคยยลยิน
อย่าถวิลถิ่นนี้ชั่วชีวิต
พิณจันทร์
๒ กรกฎาคม ๒๕๕๙
