ดั่งนกไร้รัง
..
นกตัวแม่แก่ชรา..แข้งขาสั่น
ยืนมองฝันสุดท้าย..ยากหน่ายหนี
ยังเฝ้าขอภาวนา..ชั่วตาปี
ลูกหลานเป็นคนดี..จากนี้ไป
..
ยิ่งนับวันนับเดือนยิ่งเคลื่อนจาก
อายุมากยากฝันถึงวันใหม่
สิ่งที่คิดที่ฝันนั้นยาวไกล
เพราะว่าวัย..ชราเริ่มมาเยือน
..
ความเป็นห่วงเป็นใยไร้วันหมด
พยัญชนะตัวสะกด..มิลดเลื่อน
แม้โรคภัยไข้เจ็บคอยเหน็บเตือน
วันเวลาคล้อยเคลื่อนเหมือนยอกย้อน
..
นกตัวนี้มีเวลาเหลือเท่าไหร่?
อายุไขไม่จีรัง..เริ่มสังหรณ์
อยากเห็นลูกสำราญเขียนผ่านกลอน
สร้างรังนอนรังใหญ่ไว้หลับตา
...
กวีชาวบ้าน

 

นกอะไรไฉนรังใหญ่นัก
คิดสร้างหลักลงแก่นซะแน่นหนา
ระเบียงชานด้านซ้ายลับสายตา
ใต้หลังคาห้องน้ำ...นกถ้ำมอง

แน่ะ...มีไข่ใบโตวางโชว์อยู่
หยิบมาดู เขย่า เอาขึ้นส่อง
ลืมล้างมือครือลู่สบู่ฟอง
ตกพื้นห้องไข่นกแหลกแตกกระจาย

 

นกขมิ้นเรื่อเรืองสีเหลืองอ่อน
คืนนี้ไร้รังนอนอาวรณ์หลาย
ได้ยินนกตัวแม่แกบรรยาย
ฝันสุดท้ายลูกหลานตนเป็นคนดี

นกกำพร้าถลาบินพลัดถิ่นฐาน
ขอฝากตัวเป็นหลานท่านอีกนี่
จะดูแลยามชราโปรดปรานี
ทดแทนที่ท่านชูชุบอุปการ

ไชยเชษฐ์