~ซื่อ!~
ก็มิอยากต่อความประนาม~บื้อ!~
เราคน~ซื่อ!~มิยอมอ้อมคำขาน
แค่เพียงนิ่งติงไหวยอมให้พาล
มิแสร้งหวานตาลปด...ยอมอดทน
.
ด้วยเพราะใจนั้นกลุ้มเหมือนหนุ่มน้อย
ตีนกาย้อย..เป็นเลนต่อเส้นขน
อยากจะหวานแทบตายก็อายคน
หลานวิ่งวนขอตังค์ต้องชั่งใจ
.
อยากจะเอ่ยทักถามยังห้ามจิต
หาวยังปิดปากจนเปลี่ยนตนใหม่
หากแม้นน้องมองเห็นความเป็นไป
ทั้งปากใส่ฟันปลอมถนอมเกิน
.
พยายามหลิ่วตามองหาแล้ว
โถน้องแก้วมิเห็นที่เป็นเขิน
เพราะหนังตามันตก ปิดปกเชิญ
แม้บังเอิญสบตาต้อพร่าบัง
.
หากแต่คงลึกลึกรู้สึกหวาน
เขย่าคาน..กระชั้นถี่ อาจมีหวัง
เสียงคนซื่อถือเลื่อย...หั่นคานดัง
เงี่ยหูฟัง ว่าบื้อ นั้นคือเรา
.
กามเทพเหน็มแนมหรือแต้มฝัน
หาก ~ซื่อ!~~บื้อ!~เคียงกันลบวันเหงา
ก็สุดแสนยินดี..มีเพื่อนเนา
มานั่งเฝ้า..คานทอง กันสองคน
พิณจันทร์
