พลันยินวงขับไม้        มโหรี
วะแว่วโลมฤดี            แช่มช้า
ดังสวรรค์วิเศษศรี     เย็นทั่ว จิตเฮย
ดุจนั่ง ณ กลางฟ้า    แผ่วพลิ้วเพลงไสว


โยง....ใดมิเท่าแล้ว         โยงรัก
ใย....ยื่นสามิภักดิ์          คู่เคล้า
รัก....ตามต่อประจักษ์   ลออจิต
เธอ...ไล่ลบหมองเศร้า   โศกสร้อยสูญสลาย

สิริวตี

รจนาสัมผัสคล้อง        เคียงรัก
หวังเทิดจิตพิทักษ์       อย่างนี้
หมายมอบมั่นพันหลัก   มิห่าง
กระจ่างบ่คิดลี้           สุดซึ้งหทัยสมร

สิริวตี

จึงโปรยดอกรักฟุ้ง     ธาณี
จะว่าสุขฤดี             ก็แท้
ทุกข์โศกโรคภัยมี      ลืมหมด
ปรากฏเพราะรักแน่    หลุดพ้นทุกข์สลาย

สิริวตี

     

คมพันนี้ปู่เจ้า         ชายชาติ รักแล
นุชน้องคลาดมิมาด     ใฝ่เฝ้า
เฝ้าใฝ่มาดมิคลาด        น้องนุช
แลรักชาติชายเจ้า          ปู่นี้พันคม

สิริวตี
 

เล่นเอาซะมึนเลยนะปู่

อย่าถือเรียมเล่นไซร้         พี่เอย
ธนูเปรียบคำเปรย          บ่ได้
ลูกหวนเพราะลมเลย      พัดแต่ง
ต่างคำบ่หวนให้           ออกแล้วมิคืน

สิริวตี

 
คลืนคลืนคลาค่อยคล้อย    ลอยลม
หนาวเหน็บนอนระทม      หม่นไหม้
เหมันต์ย่างพรายพรม      โศกสลด
ผวยผ่านผิวสยิวไส้        คร่ำน้ำตาครวญ

วิริน
๒/๑๒/๕๙