ยามรักตื่นชื่นใจได้พบรัก
เผลอจ้องพักตร์ทีไรใจสับสน
รักหนอรักสบตาข้ากังวล
ดังต้องมนตร์สวาทถึงขาดจินต์

แถมลำบากดูแลห้ามแปรพักตร์
ดุจสมัครเป็นทาสสวาทสิ้น
ต้องรดน้ำใส่ปุ๋ยลุยพรวนดิน
กลัวราคินบินเกาะเลาะต้นใจ

เฝ้าคอยวันดอกรักจะถักช่อ
บ้างก็รอจนเก้อเธออยู่ไหน
เมื่อรักตื่นขื่นขมตรมหทัย
เพราะเหตุใดหนอคนจึงทนยอม

ตะวัน

 

โอ้หนาวนักหนาวเนื้อเจือคิดถึง
ยังตราตรึงอุ่นไอในอ้อมกอด
คิดถึงยามโลมรักหอมสักฟอด
แล้วพร่ำพรอดอิงแอบแนบชิดทรวง

อรุณรุ่งแล้วคนดีพี่เคยปลุก
ค่อยค่อยลุกนะเจ้าพี่เฝ้าห่วง
พี่เคยบอกคำนี้แท้แก่พุ่มพวง
จึงร้อยรวงลิขิตคิดถึงจัง

สิริวตี

ขออภัยไม่ต่อกลอนด้านบนเลยแหะๆ