กระแอมไอใช้เสียงเตือนเพียงนิด
กดสะกิดสีข้างก้าวย่างขา
ยกมือแตะแปะแขนแทนมึนชา
ถมึงตาเท้าเอวเหลวเยี่ยงตอ

สองนิ้วจิกหยิกไหล่ให้รู้สึก
ทุบสักปึกตุ๊ยพุงกระทุ้งถ่อ
โถมกระแทกแดกดันฟันต้นคอ
อ้าปากจ่อเอ็ดรูแก้วหูดัง

ชักกระชากลากถูขู่ก็แล้ว
ยังตาแป๋วยืนจ้องมองเหลียวหลัง
ตัวแข็งทื่อมือตกอกจังงัง
พิงผนังน้ำลายไหลยืดยาว

เรียกเบาเบาเท่าไรไม่เหยหือ
ครางทึดทือส่ายหัวตัวร้อนผ่าว
ตะกายฝาหน้าห้องร้องมาวมาว
สิ้นเรอหาวเหมือนตายล้มหงายตึง

มือเท้าเย็นเห็นทีผีเข้าแน่
ส้มป่อยแช่ใบหนาดชุบฟาดผึง
เชือกกล้วยมัดรัดแน่นแม้นดื้อดึง
ตกใจตื่นตะลึงทะลึ่งลุก

ต้องปล่อยลามตามเลยเอยอย่างนั้น
หาใช่ฝันฉันนี้มีความสุข
สาวบ้านกลอนอ่อนหวานซ่านทรวงซุก
คุยสนุกทุกนามงามเหลือเกิน
คุยสนุกเช่นน้องละอองดิน

 

รพีกาญจน์

สองมือสาวเท้ากรุยตะลุยศิลป์
ใจยังดิ้นดีดเด้งบรรเลงเกริ่น
มีหยุดด้นชนตอพอกะเทิน
มองแล้วเมินใครยั่วชั่งหัวมัน

ชั่งหัวเผือกเถือกไถไม่สนจุ้ย
ไม่ขุดคุ้ยค่อนแคะแขวะหยามหยัน
แค่เขียนกลอนผ่อนใจไปวันวัน
ฉายาฉันละอองดินจินต์เลื่อนลอย

ฉายาฉันศศิสติลอย