...พอกันที...

คำเอ่ยลาจากนี้ถึงที่สุด
ขอปักหมุดตรงนี้สิ้นที่หมาย
แม้นจะไม่มองเห็นมิเว้นวาย
แต่สุดท้ายต้องเห็นด้วยเว้นวาง

คำเอ่ยลาพูดไปคล้ายใจอยู่
หากพิศดูก็อาจมิบาดหมาง
สำหรับฉันคงใช่เพราะใจบาง
แต่หนทางย่อมทำเมื่อจำเป็น

ต่างก็มีเหตุผลของคนนั้น
จะจากกันย่อมมีทุกที่เห็น
อาจจะไม่เหมือนกันทุกประเด็น
คงมิเข็นมาอ้างเมื่อต่างไป

และก็คงมิกล้านำมาบอก
เมื่อต่างออกจากกันต้องหวั่นไหว
ถึงเรื่องราวสุขสันต์ผูกพันใจ
ว่าทรวงในให้ซึ้งตราตรึงมี

เพราะเมื่อตัดสินใจจากไปแล้ว
สิ่งใดแผ้วอย่ามองเมื่อต้องหนี
อาจเป็นฉันคนเดียวเกี่ยวฤดี
ทุกทุกที่ยังคงยืนยงเคย

หากแต่คำอำลาก็มาฉุด
หัวใจหยุดสลายสุดท้ายเผย
ความเปลี่ยนแปลงแทงใจเธอให้เกย
จำต้องเอ่ย คำนั้น พอกันที

พิณจันทร์
๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๐