...ขม...

หมดความหวัง ครั้งนี้ ฤดีล้า
มองข้างหน้า มืดมน จนสั่นไหว
ชีพคงสิ้น ดิ้นรน ทนอย่างไร
เหลือแต่ใจ ห่อเหี่ยว ขาดเรี่ยวแรง

เพียงคิดคาด วาดฝัน พลันล้มเหลว
ดุจดังเปลว เทียนวับ ลงดับแสง
เริ่มต้นใหม่ ใช้กาล นานกี่แพง
ความกล้าแกร่ง ระโหย อ่อนโรยรา

เฝ้าพะวง หลงทาง กลางป่าเขา
ย่ำรอยเก่า วนเวียน จวนเจียนบ้า
ไร้ประตู สู่นอก ออกพนา
เลยทิวา ราตรี เริ่มคลี่คลาน

รวบพลัง ตั้งหมาย รวมกายจิต
เพื่อพิชิต ร้อนเร่า ไอเผาผลาญ
จะมากน้อย ปล่อยไว้ มิได้การ
ทรมาน แทบยับ กองกับดิน

มิยอมเหลือ เยื่อใย แฝงในห่วง
ขจัดบ่วง ลำเค็ญ กระเด็นสิ้น
มิเศร้าซม ก้มหน้า น้ำตาริน
ช่างโศภิน ยินดี ไม่มีเธอ

สร้างความหวัง ครั้งใหม่ ฤทัยชื่น
หวนหยิบยื่น หวานนำ คำเสนอ
ปฏิเสธ เด็ดขาด มิอาจเจอ
เบื่อบ้าเบลอ เหม็นคาว สาวหลงกรุง

 

ใช่จะเหลิงเริงร่าเมืองฟ้าผ่อง
ไม่ผยองหลงปลื้มลืมซิ่นถุง
ถึงเฟื่องฟูหรูล้อมกลิ่นหอมปรุง
มิเคยยุ่งเยี่ยมเยือนเถื่อนราตรี

ยินต่อว่าพาซ่านสะท้านจิต
โถ..อ้ายทิดทำไมใจน้อยนี่
มิถามไถ่ใคร่ครวญด่วนพาที
พูดแบบนี้ดูถูกลูกภูธร

คนชัยศรีมีศักดิ์ที่รักยิ่ง
ถึงแค่หญิงอย่าหยามตามขอดค่อน
คึดฮอดอ้ายบ่สร่างนั่งยืนนอน
ไยแง่งอนง่ายจังเดี๊ยะหลังมือ