วิหกผินบินผกพบถิ่นฟ้า
ปรารถนาเคียงคู่ร่ำเรียงถ้อย
คำหวานทิพย์พาอุราร่วมใจร้อย
คอยเฝ้าคอย"ใครคนนั้น"เพ้อรำพัน

เพราะว่าเธอเพ้อพร่ำรำพันแกล้ง
หรือเสแสร้งว่ารักฉันบ่อยบ่อย
ใจของคนคนนี้มีเลื่อนลอย
น้ำตาปรอยยามผิดหวังนั่งร้องครวญ

เจ้าทุยเอยเคยขี่ดูท้องทุ่ง
ชี้ดูยุ้งดูฟางอย่างป่วนป่วน
พาพายเรือดูมัจฉามองหน้านวล
ยังชี้ชวนเก็บบัวทั่วทุ่งไป

แค่วันเก่าเหงาหงอยหลงคอยคิด
แค่ลิขิตหลงฝันกันใหม่ใหม่
หากวางลงทุกสิ่งยิ่งหัวใจ
ก็คงไม่เหลือฝันสักวันเดียว

สิริวตี
 

ความคิดถึงทั้งมวลล้วนจากรัก
ยากยิ่งนักหัวใจยามไกลห่าง
มันหวิวหวิวไหวไหวไม่รู้ทาง
แสนระคางเคียดขึ้งซึ่งความไกล

และก็มีความกลัวเป็นตัวแทรก
เริ่มปั่นป่วนเปลี่ยนแปลกน้ำตาไหล
ความรุ่มรุ่นร้อนร้อนก้อนเนื้อใน
หรือจะมอดม้วยไหม้ด้วยไฟรัก?

สิริวตี

แต่งไว้ไม่ได้ต่อจากด้านบนเลย ระลึกถึงนะคะ งานยุ่งนิดหน่อย

บรรจงรับสัมผัสบริสุทธิ์
ขณะที่อยากหยุดในทั้งผอง
ขณะที่ตื่นหลับรับ รู้ ตรอง
ขณะที่เริ่มลองวางวิญญาณ์

ก็มิอาจทิ้งฝันของวันนี้
และยังมิอาจหนีเพื่อวันหน้า
ยังห่วงหวงบางใครให้เมตตา
ที่ผูกพันธนามาเนิ่นนาน

รับรู้แล้วคนดีที่คิดถึง
ทุกรู้สึกลึกซึ้งแสนซาบซ่าน
รับรู้แล้วทุกนาทีที่ดวงมาน
ของบางใครเขียนกานท์เพื่อบอกเรา

สิริวตี


ขออภัยไม่ต่อกลอนเลย จำสัมผัสผิด เดี๋ยวคืนนี้มาเล่นใหม่น้าาาา  ไม่หายไปไหนอยู่ค่ายลูกเสือค่ะ
พี่สบายดีนะคะ

อยากตอบแทนความรักที่ล้นจิต
จึงฝากถ้อยลิขิตมามอบให้
ความผูกพันที่ล้นบนห่วงใย
จะมีทุกวันไปไม่เอาคืน

แผ่นฟ้ากว้างทางไกลใจคงมั่น
ในทุกความสัมพันธ์ไม่เป็นอื่น
ความรักแสนยิ่งใหญ่ให้ยั่งยืน
สร้างสดชื่นแก่กันวันอ่อนล้า

สิริวตี