แปะเปาะรัวเกราะกราวพราวเม็ดใส
งามวิไลไล้ลูบจูบความเหงา
หยาดสู่ภพจบสู่พื้นยืนซึมเซา
จะมีเขาหรือใครที่ไหนแคร์

ก็แค่คนช้ำรักปักดวงจิต
คนถูกพิษห่วงหาพาชะแง้
ผ่านม่านฝนกลลวงผันปรวนแปร
รักแน่แท้ละลายจางหายไป

ฟ้าเทาทาบทึมทับความรู้สึก
ในส่วนลึกตรึกตรองหมองหม่นไหม้
คำเคยพร่ำผันผ่านซ่านเนื้อใจ
กลับไฉนกลอกกลิ้งทิ้งเยื่อใย

ฝนลาฟ้าคาค้างความรู้สึก
ฝนผนึกทรงจำทำไฉน
น้ำตาร่วงทวงถามคนอยู่ไกล
จำได้ไหมคำเคยมั่นลั่นวาจา

จากนี้ไปมองฟ้าลาความเศร้า
ทิ้งวันเก่าเป็นอดีตเลิกโหยหา
เก็บความช้ำกำความชอกตอกชินชา
ล้วนนำพาสองขาก้าวย่างไป

ไม่มีฝนไหลหล่นเลียบใจแล้ว
โอ้ดวงแก้วแหลกสลายกลายเศษไซร้
มันก็แค่วันคืนกลืนผ่านไกล
เริ่มต้นใหม่กับไฟฝัน...ฉันไม่แคร์

พิรุณพร่ำรำพันหยาดเก็จแก้ว
ร่วงหล่นแล้วฟ้อนฟ้าเป็นรวงสาย
อัสสุชลสายฝนที่หล่นพราย
ใจละลายชวนน้ำตาไหลหลั่งริน

เยียบเย็นหนาวร้าวลึกบึ้งหัวใจ
จะให้ใครมารักบ่ายหน้าผิน
เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บปวดจนชาชิน
กัดกลืนกินทุกข์ระทมขมผ่านคอ

ฟ้าหม่นฝนหนาวใจร้าวแหลก
สลายแตกชอกช้ำระกำหนอ
โศกอารมณ์จมจ่อมแต่ยังรอ
วันฟ้าทอประกายอ่าอำไพ

ไม่มีหรอกคนไหนจะมารัก
แค่รู้จักเขาก็เอียนเกินทนไหว
ลมหายใจแต่ละวันผันผ่านไป
เหยียบซากไส้ที่ตายด้านซานซุุกซม

พิรุณพร่ำรำพันหยาดเก็จแก้ว
ยินเสียงแว่ววิ่งฝ่าฝนทนขื่นขม
เจ็บให้เป็นเย็นให้ได้ผ่านระทม
ก็แค่หล่มอารมณ์ที่ย่างกราย

พิรุณพรมฝนพรำฉ่ำลมเย็น
ทรงจำเห็นเป็นอดีตกรีดผันผาย
ทุกข์ผ่านมายิ้มเย้ยอย่างท้าทาย
ฝ่าให้ได้!!!ลุกให้เป็น!!!แค่นั้นพอ


----สู้โว้ย!!!----