หมอกเจ้าจางพร่างพรมระทมทุกข์
ร้อนระอุกลุกไหม้บรรลัยสี
กระเซ็นสาดพาดผ่านพื้นธรณี
ใจดวงนี้ย่อยยับดับสิ้นลง

หมดสิ้นแล้วความรักสมัครใคร่
ร้าวฤทัยมอดไหม้เป็นผุยผง
เจ็บปวดนักปักจิตคิดทรนง
จะแอบองค์แนบข้างมิวางวาย

สิ้นสุดแล้วหนทางที่ร้างรัก
แม้แต่พักตร์ก็มิอาจจะมองได้
ก่อไฟรักก็ดับสิ้นดินทลาย
เจ็บเจียนตายคายพิษรักที่ปักทรวง

มองดวงดาวพราวแสงแทงดวงจิต
เปรียบเหมือนพิษคิดถึงพึงหึงหวง
จากแสนไกลดวงใจมิอาจทวง
มิอาจท้วงทวงคืนยืนอาลัย
               
       .  .
     ...หมอกจาง...