***กลอนให้แง่คิด

นกกางเขนเต้นรำตามจังหวะ
ร้องจิ๊จ๊ะเรื่อยไปตามไพรสณฑ์
ผ่านเรือนลานบ้านช่องมองเห็นคน
ช่างพิกลแถไถล...มีไม่น้อย

นกกางเขนเร้นกายใต้ฟ้ากว้าง
เที่ยวทุกทางเถื่อนถิ่นบินหยอยหยอย
เหลือบเห็นคนหม่นเศร้าเจ้าสำออย
แสร้งตาปรอย...อิ๊บอั๊บลับหลังเมีย


  

โดนหนังติ๊กกดผัวะหัวหมุนติ้ว
ใจสั่นหวิวโผเผเซถลา
ไร้รู้สึกสิ่งสรรพนับเพลา
สามวันกว่าฟื้นชีพรีบยันกาย

นั่งข้างข้างร่างหง่อมย้อมผมขาว
ปล่อยปละยาวยุ่มย่ามยามสยาย
หันมาสบตาพลันเกินบรรยาย
เหม็นอิ๊บอ๊ายเลยนี่เหลืองขี้ฟัน

โธ่...นี่คนอาไร้ ใจโหดเหี้ยม
คงตระเตรียมต้มนก...กลัวอกสั่น
กระพือปีกเต็มที่อี้แตกพลัน
แล้วผกผันบินเฟี้ยว...อยู่เดี๋ยวตาย