รื่นรัตติกาล
 
ลมโบกโบยพัดแผ่แพรผืนหญ้า
ความเหน็บหนาวเนิ่นช้าและเงียบนิ่ง
หยาดน้ำค้างพร่างห่มพรมหญ้าอิง
แลระยิบระยับยิ่งรัตติกาล
 
เสียงดนตรีเร่งเร้าหลังเงาไม้
สะบัดโอนแกว่งไกวดั่งใครขาน
ราวจังหวะเพลงเก่าเนิ่นเนานาน
ก้องกังวานรับขวัญคืนจันทร์แรม
 
แสงกะพริบเรืองรองของหิ่งห้อย
บนยอดใบไม้ย้อยกระจ่างแจ่ม
ประหนึ่งเก็จมณีพราวพร่างพราวแซม
ต่อเติมแต้มราตรีมีแสงไฟ
 
คราท้องฟ้าร้างจันทร์ปันแสงส่อง
ยังจรัสแสงของดวงดาวได้
วาววับขับเคลื่อนหม่น พ่าย พ้น ไป
ทักดอกไม้ใบหญ้าหลายราตรี
 
แล้วหรีดหริ่งเรไรร่วมร่ายร้อง
เสริมทำนองให้ทั้งมวลนั้นเคลื่อนคลี่
ความงดงามทั้งหมดเช่นบทกวี
เสกสงบทุกพื้นที่ให้คลี่คลาย
 
เรารมย์รื่นชื่นใจในรัตติกาล
เราพบความสุขสราญอย่างเรียบง่าย
ธรรมชาติดับเดี่ยวผู้เดียวดาย
สิ่งสามัญแผ่ขยายได้เพลิดเพลิน


สิริวตี