...คนชานเมือง...

...สู่กรุงเทพฯรุ่งสางในบางเช้า
ชีวิตเราทำกินยังหมิ่นเหม่
ทั้งกายใจงานสุมต้องทุ่มเท
จะปนเปอื่นใดมิได้เลย

คนรอบนอกชานเมืองมีเรื่องเล่า
รีบเร่งเข้าเช้าตรู่มิอยู่เฉย
เส้นทางไปไม่หาหลับตาเคย
แต่คุณเอ๋ย รถหนาแน่น เต็มแผ่นดิน

หิวก็มองข้างทางมีวางขาย
หมูปิ้งยายชี้นหนาเคี้ยวบ้าบิ่น
ข้าวเหนียวแข็งอมไว้เดียวได้กิน
รสลืมถิ่นทุกคำแต่จำเป็น

น้ำเต้าหู้ร้อนร้อนไร้ช้อนตัก
ไฟแดงพักกัดถุงนังนุงเห็น
ดูดลวกลิ้นลำบากกินยากเย็น
น้ำกระเซ็นกระฉอกรถออกไว

น้ำตาเล็ดเอ็ดตะโรโมโหแช่ง
ก้นถุงแม่ง! เปิดทางรูกว้างใหญ่
หกราดรดเครื่องแบบร้อนแนบใน
น้ำตาไหลไม่กินหมดสิ้นกัน

คนชานเมืองเรื่องเล่าในเช้านี้
ทุกนาทีมีค่าตามล่าฝัน
หากชีวิตไม่สิ้นหากินทัน
จะคืนหันบ้านนาอยู่ป่าดอย.

พิณจันทร์
๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๐

...555ยิ่งกว่า ชานเมือง ที่เธอเอ่ย
แปดชั่วโมง บ่อยเคย นะสหาย
ยามตกรถ taxi แทบวางวาย
จึ่งเดินสาย แถบดอย ค่อยทำใจ

...รถไฟฟ้า ทางด่วน ป่วนไปหมด
เอ๊ะคิดคด ลดเจริญ เนียนผลักไส
"เอ็งเชิญอยู่ ป่าพง ดงห่างไกล
พวกข้าฯไง ชาวฟ้า เบิ่งตาจำ (สิวะ)"