ใครมา?

คอยนับเดือนนับวันงานนั้นหยุด
แล้วปักหมุดงานมีถึงปีใหม่
คนบ้านนอกอย่างฉันต้องหันไป
กราบพระใหญ่ในบ้านเทศกาลมี

เก็บออมเงินประหยัดแบ่งจัดไว้
ซื้อของใช้ของฝากลาจากหนี
กลับบ้านนอกบางคนหนละปี
อยู่กินดีลืมไปว่าใครรอ

ปีละหนคนคอยแสนน้อยจิต
หรือไม่คิดก่อนเคยบ้างเลยหนอ
สุขสบายเมืองใหญ่ยังไม่พอ
เพียงแค่ขอรู้ข่าวบางคราวเจอ

ความคิดถึงบางคราน้ำตาตก
ในหัวอกก็ยากอยากเสนอ
ให้ลูกกลับบ่อยบ่อยแม่คอยเธอ
นอนยังเพ้อเรียกหาลูกมาเยือน

นั่นคือสิ่งแม่บอกออกจากปาก
แต่ก็ยากบอกไปพูดให้เหมือน
รู้ว่าแม่หวั่นใจให้สะเทือน
เก็บกวาดเรือนทุกปียินดีคอย

นับเวลาตอนนั้นถึงวันนี้
ถึงวันที่แม่เรานั่งเหงาหงอย
ความชราหลงลืมมิปลื้มรอย
คนเพียงน้อยมิรู้จักเลยสักคน

พิณจันทร์
๒๙ ธันวาคม ๒๕๖๐