...ไม่ลืม...
"คนสิบสี่ตุลา" นั้นหนาพ่อ
ลูกแตกหน่อมาใกล้แต่ไม่เหมือน
การกวาดล้างต่างว่าเขามาเตือน
เขาลบเลือนอ้อมแขนจากแผ่นดิน
เด็กกำพร้าป่าดอยต้องถอยห่าง
กอดแม่นางคืนกลับไร้ทรัพย์สิน
ความทรงจำอำลาน้ำตาริน
วางบนถิ่นภูผาร่องกล้าดอย
ผิดอันใดไหนเล่าสูเจ้าฆ่า
มีดถางหญ้าทำไร่เพียงใช้สอย
ดวงตะวันลับแสงแถลงคอย
เจ้าเด็กน้อยเรียนไปรัฐให้ทุน
เสียงมันไกลเกินยินผืนดินต่ำ
เสียงถ้อยคำเหือดแห้งสิ้นแรงหนุน
สองมือนางสร้างคนเป็นผลบุญ
กราบพระคุณแม่เพียรส่งเรียนมา
สายลมพัดพริ้วใบกอไผ่โยก
สายลมโบกโบยบินจากหินผา
กระทบใจเจ็บช้ำหลั่งน้ำตา
ลูกตุลาคนนี้ไม่มีลืม
วรรณพร
