สุขใดใด มอบให้แม่

เขียนสนุกเฮฮาคณานับ
แต่ยอมรับว่ามีฤดีเหงา
แม้ผู้คนรายล้อมห่อห้อมเรา
แต่ใครเล่าจะเห็นความเป็นจริง

เก็บอาการเอาไว้มิให้ออก
ความช้ำชอกสะทกในอกหญิง
ทั้งความนอกความในมิไหวติง
แท้หลายสิ่งบันทอนร้าวรอนใจ

ทุกคนต่างชีวิตพินิจเห็น
สิ่งที่เป็นจริงแท้นั่นแค่ไหน
ต่างชีวิตเผชิญดำเนินไป
เอาอะไรเล่าหนอต่อชะตา

ฝากชีวิตเอาไว้ตามใจโชค
จะสับโขกอย่างไรตามใจหนา
ตราบถึงวันสุดท้ายร่างกายลา
มินำพาบุญปลูกความผูกพันธ์

แค่เกิดมาใช้หนี้กรรมชีวิต
แล้วก็ปิดบัญชีราวีฉัน
หากแม้นมีดีบ้างก็ช่างมัน
คิดว่าเป็นของขวัญสวรรค์วาง

ปรารถนาบุญกรรมดีนำผล
น้อมกมลมอบแด่มือแม่สร้าง
ความขมขื่นคืนลูกในทุกทาง
ขอแม่นางห่มบุญบุญลูกหนุนทำ

ความกังวลย่อมมียามที่เขียน
แต่มิเพียรเล่าขานกานท์ระส่ำ
ขอความสุขทั้งหลายได้กอบกำ
ขอน้อมนำมอบแด่แม่ชรา

พิณจันทร์

เรื่องความเหงาเราสร้างวางเอาไว้
อยู่ที่ใจจริงเชียวเทียวถามหา
ยามลมฝนหล่นร่วงห้วงนภา
ปวดอุราล้าเหลือเถือถึงทรวง

แม้ไม่มีใครเห็นลำเค็ญแสน
อยากจะแหงนคอตั้งรั้งถึงสรวง
กลัวว่างเปล่าเปลี่ยวหดหมดทั้งดวง
สี่ห้องกลวงเกินกล่าวร้าวฤดี

เก็บอาการหวานอมขมกลืนกล้ำ
เก็บความช้ำพร่ำบ่นจนหน่ายหนี
เก็บทุกเม็ดหมกไว้ในบางที
เก็บกดมีเหมือนกันแต่ฉันทน

ฝากร่างกายพ่ายพังดังที่เห็น
ฝากประเด็นเป็นอยู่สู้อีกหน
ฝากร้อยกรองกลั่นเกลาเช่นเงาตน
ฝากถึงคนที่ท้ออย่างอมือ


วิริน
๕/๔/๖๑

 


ุ่