โรงพยาบาลบ้านฉันนั้นแปลกประหลาด
เกินที่คาดจริงหนาพาปวดเศียร
คนไข้ต้องอุดอู้แทบอาเจียน
หมอนั่งเขียนห้องแอร์แลสบาย

ใครเรื่องมากพยาบาลนางยังขู่
ทนน่าดูคนไข้คงไม่หาย
เป็นไมเกรนทนไปอาจได้ตาย
ปวดตาลายมึนหัวระรัวไป

จองเป็นห้องพิเศษเกรดพรีเมี่ยม
หวังตระเตรียมย้ายห้องต้องสดใส
หมอบอกว่าอย่างหวังพังทันใด
ต้องอยูในห้องร้อนนี่อีกตั้งนาน

พระบิดาสอนสั่งหวังให้ลูก
ได้ฝังปลูกเพื่อคนอื่นอย่าลื่นผ่าน
สุขของตัวทำทีหลังดังก่อนกาล
แต่นี้ท่านตัวสบายให้กายเบา

คนอื่นทุกข์ช่างมันฉันไม่แคร์
รัฐไม่แก้เอกชนดลของเขา
ทิ้งห่างงานบริการรัฐมิเอา
โลกสีเทาพยาบาลรัฐติดขัดจัง

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๒๙ พ.ค.๖๑