..รัก...

จะกักขังหัวใจทำไมเล่า
เมื่อใจเหงาเศร้าหม่นดั่งคนหมอง
แล้วทำไมไม่คว้าอุราปอง
สุขเรืองรองเพียงนิดทางจิตตน

หากจะว่าอย่างไร ฤาให้เจ็บ
จะกอบเก็บทำไมพาใจหม่น
หากมีใครให้รักเพียงสักคน
คงสุขล้นยิ่งนักแค่รักมี

อาจเป็นเหมือนดั่งโลกสิ้นโศกเศร้า
โลกของเราคงงามอร่ามสี
มองทางไหนประทินความยินดี
ด้วยรักนี้มอบให้จากใจจริง

เมื่อมีใจให้รักประจักษ์แจ้ง
คงมิแต่งอุรามากสาสิง
มิกังวลสิ่งใดให้ประวิง
เพียงใจหญิงสุขสมสิ้นซมซาน

สุขทางใจให้รักฟูมฟักหา
รักนำพาวารวัยหวังไหวหวาน
แม้รักแล้วเลือนลบมิพบพาน
รักขับขานไพเราะก็เพราะเธอ

ไม่กักขังดวงจิตด้วยคิดแล้ว
รักดั่งแก้วชีวิตคิดเสมอ
แค่ได้รักก็สุขทุกครั้งเจอ
แม้เพียงเพ้อใจวาง รักข้างเดียว

พิณจันทร์
๑๗ กันยายน ๒๕๖๑

รักข้างเดียวเกี่ยวดองปองใจเขา
รู้แต่เราใครจะรู้ดูหวาดเสียว
ทำอย่างไรโบราณว่ามาแล้วเชียว
ดังข้าวเหนียวนึ่งลืมใครยืมไป

หาแม่สื่อชวนชักเพื่อรักหา
อย่าเที่ยวมาแอบรักปักจิตไหว
เดี๋ยวจะต้องชอกช้ำเจ็บน้ำใจ
อาจมีใครแอบคว้าพาไปครอง

วอนกามเทพส่งศรรักปักที่หมาย
ให้ใจกายได้สุขสนุกสอง
ให้ครองรักอยู่ไปไม่เป็นรอง
สุขสมปองสมใจในนิรันดร์

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๑๗ ก.ย.๖๑

 

เรื่องความรักไม่เอาเราไม่พูด
เบื่อพิสูจน์แล้วหนอขอเลิกฝัน
รักจากปากออกไปไม่สำคัญ
หลายร้อยพันผันผ่านขี้คร้านจำ

หลงเมามัวมากมายกลายหม่นหมอง
เข้าทำนองใจบอดจอดน่าขำ
เสียเวลาเดินทางต่างรับกรรม
ขืนถลำช้ำชอกเจ็บซอกทรวง

รักตนเองดีกว่าชัวร์เหลือแสน
มิคิดแค้นเคืองโกรธโปรดอย่าห่วง
มองให้ไกลความหวังดั่งดาวดวง
แสงโชติช่วงประกายหมายนำทาง

รักษาใจให้มั่นอย่าหวั่นหวาด
รู้ฉลาดขลาดเขลามีเคล้าบ้าง
จดบันทึกเอาไว้ใช่หลุมพลาง
นำมาสร้างเกาะกุมคุมหัวใจ

ปล่อยทุกสิ่งทิ้งไปอย่าได้หวน
จักรัญจวนครวญคร่ำซ้ำแค่ไหน
จงหยัดยืนแข็งขันหวั่นทำไม
ถึงแม้ไร้ความรักจากชายชาญ

วิริน

๑๘/๙/๖๑