*...หนาวอีกครั้ง...*

คล้อยหน้าฝนต้นหนาวเดือนดาวผ่อง
พร่างพราวส่องเป็นสายสุดปลายแสง
ตอนเย็นเย็นฟ้าสีสาดสีแดง
ฤดูแล้งใกล้เยือนเสมือนเคย

อากาศเย็นหนาวเหน็บเก็บน้ำค้าง
ความอ้างว้างพักพิงอิงเขนย
พลบค่ำดูละครกอดหมอนเกย
โอ้อกเอ๋ยดึกดื่นหนาวตื่นกาย

เสียงเปาะแปะชายคาน้ำฟ้าหยด
เสียงรันทดทรวงในยังไม่หาย
เสียงลมหนาวเย้ยหยันพัดจันทร์อาย
เสียงวางวายจากไปลืมไม่ลง

แม้เป็นหนึ่งช่วงผ่านเหตุการณ์นั้น
เปลี่ยนแปรวันสิ้นสุดจุดประสงค์
สัญญาผูกหัวใจให้ยืนยง
ทุกอย่างคงย้อนหันถึงวันวาน

เมื่อสิ้นสุดกันไปคล้ายไม่เหลือ
แต่สิ้นเชื้อเตาไฟยังให้ถ่าน
มิตรภาพเคยตรึงซึ้งดวงมาน
เส้นขนานเลือกทางคงต่างไป

หนาวปีนี้มาเยือนเหมือนดั่งเก่า
คำว่าเราผ่านฝนสุดทนไหว
มิอาจย้อนผูกมัดยืนหยัดใจ
หนาวทรวงในอีกครั้งก็ช่างมัน.

พิณจันทร์
๖ ตุลาคม ๒๕๖๑

 

หนาวลมลวงบ่วงรักสุดหนักจิต
หนาวสนิทลมลวงคนหวงแหน
หนาวเสมอคือเรากระเป๋าแบน
หนาวไร้แฟนคนเห็นเป็นทุกปี

หนาวชาชินสิ้นอุ่นนอนหนุนตัก
ยิ่งหนาวหนักกว่าใครรักให้หนี
อยู่บนคานม่านฟ้าราคาดี
แต่บางทีคิดไปไร้ราคา

 
เพราะหัวใจไร้สิ้นถวิลรัก
วัยแก่งั่กปานนี้ กวีจ๋า
มวลลูกหลานจดจ้องต่างมองมา
โถ..ชรา หารัก มิจักอาย

 
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

พิณจันทร์
๑๐ ตุลาคม ๒๕๖๑

โบราณเก่าท่านว่ามาเราว่าไป
จะตีความประการใดตามคิดเห็น
หากจะทิ้งโบราณไม่ตามประเด็น
ก็ไม่รู้จะเล่นอะไรเหมือนกัน

อันเรื่องกลอนนักกลอนนักคำ
เรื่องจะเอาซึ้งตรึงตำหรือขำขัน
หรือน้ำตาน้ำไหลหัวคะมำ
ย่อมจะเป็นมันทำมะด้า...มะดา

แหมจะดีถึงจะแอบใครคงรู้
เลยไม่แอบให้ใครรู้เสียดีกว่า
เพราะแอบไปแอบใครเอาหน้าตา
ไม่รู้ว่าจะแอบไปทำไม

อิอิ แปลว่า ผิดพลาดอภัยกันได้ แต่ตอแหลโทษหนัก...ครับผม