ต้นน้ำกับปลายน้ำ


วันนี้จะขอพูดสักครั้ง แม้รู้ัว่าพูดไปแล้วอาจขัดใจกับอีกหลายๆคน
อันเนื่องมาจากสถานการณ์โรคระบาด โควิด-19
ก็อย่างที่ทราบว่า แพร่ระบาดจากประชาชนสู่ประประชาชน>เมื่อประชาชนป่วย,ติดโรค>ไปหาหมอ
เพราะฉะนั้น สถานการณ์ในเวลานี้  จึงแบ่งได้เป็นสอง คือ
๑. ต้นน้ำ  ซึ่งหมายถึง ประชาชนทั่วไป
๒. ปลายน้ำ  ซึ่งก็หมายถึง โรงพยาบาล  แพทย์ พยาบาล

สาเหตุที่โรคระบาดติดต่อกันเพราะ  ประชาชนไม่มีเครื่องมือป้องกันโรค(หน้ากากอนามัยขาดตลาด หาซื้อไม่ได้้)
    เมื่อประชาชนไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัว ประชาชนจึงติดโรค>ป่วย>ไปโรงพยาบาล
    เมื่อประชาชนต้องไปโรงพยาบาล>หมอต้องมาดูแลรักษา>ต้องใช้อุปกรณืป้องกันตัว>ทำให้อุปกรณ์ขาดขาดแคลน

ตรงกันข้าม  ถ้ารัฐ มีอุปกรณ์ป้องกันโรคให้กับประชาชน(มีหน้ากากอนามัยให้กับทุกคนอย่างเพียงพอ)
เมื่อประชาชนมีอุปกรณ์ป้องกันตัว>ประชาชนไม่ติดโรค>เมื่อไม่ติดโรคก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาล>เมื่อไม่ต้องไป
โรงพยาบาลหมอก็ไม่ต้องทำงานหนัก>เมื่อหมอไม่ต้องทำงานหนักก็ไม่ต้องใช้หน้ากากป้องกันเชื่อมาก>หน้ากาก
อนามัยไม่ขาดแคลน


จะเห็นได้ว่า ทุกวันนี้รัฐบาลทำงานแบบแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ  คือ มีแต่ออกข่าง แถลงข่าว หาอุปกรณ์
ป้องกัยโลก ใหเกับหมอ พย่าบาล
แตาไม่เคยได้ยินสักคำว่า ทำยังไงถึงจะทำให้หน้ากากอนามัยที่มันขาดตลาดอยู่นี่ ได้มีขายอย่างเพียงพอ
เพื่อให้ประชาชนได้ซื้อหามาสวมใส่ป้องกันโรคร้าย จะได้ไม่ล้มป่วยให้ไปเป็นภาระหนักของหมอ
มีแต่จะออกมาตรการมาบังคับให้คนอดตายอยู่กับบ้าน  มันบ้าบอสิ้นดี
อุปกรณ์ป้องกันตัวก็ไม่มีให้ แต่กลับบอกว่า ประชนเป็นภาระเป็นต้นตอให้โรคระบาด แล้วบังคับให้คนอยู่กับบ้าน

ถ้าจะสนใขแต่บุคคลกรทางการแพทย์  แต่ไม่สนใจแก้ปัญหาให้ประชาชนเลย
ผมว่า อันนั้นคือการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุนะ
คุณป้องกันแต่หมอ แต่พยาบาล ซึ่งเป็นปลายน้ำ   แต่ไม่หาอุปกร์ป้องกันให้กับประชาชน ซึ่งเปรียบเสมือนต้นน้ำ
มีแต่จะบังคับเขาให้อยุ่กับบ้าน
มันเหมือนการกั้นเขื่อนที่ปลายน้ำ มันไม่สามารถจะหยดกระแสน้ำก้อนใหญ่ได้
การห้ามประชาชนออกจากบ้าน ถ้าไม่ตายเพราะโควิด ก็ต้องตายเพราะอดข้าวตาย

อดข้าวกินมาม่าครับ