เขียนคำหวานหวั่นไหวไยไม่รู้
ดังก้องอยู่สำเนียงเสี่ยงเสนอ
เขียนคำรักฝากไปใจละเมอ
ก็ตัวเธอไยเล่าไม่เข้าใจ

เขียนรำพันครวญคร่ำทำเพ้อเจ้อ
นอนละเมอรำพึงถึงเขาไหม
จักเขียนกลอนวอนเว้ามากเท่าใด
ก็หาบังมิดได้ดอกคนดี

เขียนคำโคลงโยงใครใจต้องรู้
แอบใครอยู่บอกไปใช่วิ่งหนี
คำใดเล่าละมุนมีสุนทรีย์
ทำไม่รู้ไม่ชี้นี้กระมัง

 

 

คิดจะเขียนคำรักสักหมื่นแสน
ใจจุกแน่นจะเอ่ยไปอย่างไรหนอ
ยังนั่งงงบรรจงเขียนเรียนไม่พอ
จึงต้องท้อจะตัดใจไร้หนทาง

นึกคำหวานเมื่อวันวานนานมาแล้ว
มิเห็นแววดูไปยิ่งไกลห่าง
วางปากกาสูดลมงมแนวทาง
ดูอ้างว้างวิเวกและวังเวง

ขอใช้คำจากจิตคิดส่งผ่าน
สู่แห่งม่านดวงตานาคนเก่ง
หวังได้รู้คำหวานงานคิดเอง
คงต้องเจ๊งถ้าไม่รู้อดสูจริง
 
มนตรี  ประทุม(2)
๑๗ เม.ย.๖๓