คนไม่ไร้ค่า

 

 เมื่อตอนเด็กเล็กอยู่ดูไร้ค่า
ตื่นขึ้นมากินเที่ยวไม่เกี่ยวไหน
พ่อแม่สอนเป็นคนดีมีน้ำใจ
จงอยู่ไปอย่างมีค่าอย่าเฉยเมย

โตขึ้นมาเข้าโรงเรียนเวียนศึกษา
มีวิชาเลี้ยงกายไปได้เฉลย
เริ่มมีค่าเข้ามามิลาเลย
ค่ารถเอยจ่ายไปได้ทำงาน

ถอยโทรศัพท์ออกมามีค่าผ่อน
มีค่าตอนโทรไปได้ประสาน
ถอยรถมาได้มิทุกข์สนุกนาน
เมื่อถึงกาลค่ารถก็จดมา

มีเครดิตถือบัตรถนัดเหลือ
ช็อปมิเบื่อซื้อของที่ปองหา
สิ้นเดือนครบบิลที่จ่ายหลายราคา
แสนมีค่ามากมายตาลายจัง

เป็นคนดีมีค่าแล้วแก้วตาเอ๋ย
ได้เฉลยคำกล่าวเล่าความหลัง
คนมีค่าต้องเติมใจให้พลัง
ใครที่หวังว่ามีค่าพาเศร้าทรวง

มนตรี  ประทุม(2)
๑๘ เม.ย.๖๓