มีเพียงสายรุ้งงามจะตามฝัน
หรือแปรผันดวงมานอันอ่อนไหว
เห็นแค่เงาทิ้งโค้งลงไกลไกล
ปลายอยู่ที่จุดใดไยจะรู้

บนถนนคนคอยแทบถอยร่น
รุ้งสวยใสใจหม่นคนคอยอยู่
ณ ที่เดิมซ้ำซ้ำถามใจดู
ก็ไร้เงาเคียงคู่แม้นอยู่คอย

 

 

รุ้งกำเนิดคราครั้งมาหลังฝน
เมื่อได้ยลเกิดก่อเรื่องท้อถอย
โศกปนเหงาโศกานัยน์ตาลอย
ใจดวงน้อยยินแผ่วเสียงแว่วมา

โลกก็เป็นเช่นนี้สุดที่รัก
จิตสมัครสิ่งใดอยากใคร่หา
ตารปัตรสลับเลื่อนคลาดเคลื่อนครา
โชคชะตากลั่นแกล้งพาแรงโรย

เหตุปัจจัยใช่เรามีเขาด้วย
ดีหรือซวยทบทวนเลิกหวนโหย
หลงเศร้าไปไม่คิดจะอิดโรย
หลังฝนโปรยเย็นชื้นไยขื่นทรวง


Jannjao

ใจคนเราเท่ากำปั้นนั้นพี่จ๋า
หากทว่ารู้สึกลึกสับสน
เปรียบขนาดยาวกว้างกลางกมล
มีขาวดำเวียนวนระคนกัน

ใดจะคลายความเศร้าที่ร้าวลึก
ได้เท่านึกถึงที่ภาพที่อาบฝัน
รู้ทั้งรู้ว่าหลอกใจไปวันวัน
แม้สะบั้นหัวใจไม่เคยจำ

เพราะรุ้งงามฉ่ำตาคราหลังฝน
กล่อมกมลคนบ้าช่างน่าขำ
จินตนากลบเกลื่อนเบือนระกำ
ให้ความช้ำเบาลงช่วยปลงใจ

ดาวเอง



 

สิ้นสายรุ้งคุ้งแควแน่สินะ
ช่วงฝนผละลาไปใจก็ถอย
สิ้นเวลาโค้งรุ้งทุ่งฝนปรอย
หนาวก็ลอยคลุมใจให้ทันที

หมดเวลาสายรุ้งผ่านคุ้งฟ้า
หมอกเข้ามาเทียบลู่สู่วิถี
อาจคลุมใจคล้ายม่านอีกนานปี
คงไม่มีรุ้งแล้วแห้วต่อไป




ไลน์ตกแต่งปรับปรุงเพิ่มเติมแล้วนะคะ
ใครต้องการตกแต่งให้กลอนน่าอ่านขึ้น ในตอบกระทู้มีเมนูจัดไว้สะดวกเลย เผื่อใครลืมดูตรงนี้กันนะคะ

 

ไม่มีรุ้งหรอกพี่นี่หน้าหนาว
คนปวดร้าวหนาวใจให้ท้อถอย
อยู่ที่ใจกระมังที่นั่งคอย
น้ำตาปรอยเพราะเหงาและเศร้าทรวง

จะมีรุ้งหรือไม่เหงาสุดขั้ว
แม้หมอกมัวหลัวใจทำให้ห่วง
มีแต่ความเปลี่ยวเปล่าร้าวแดดวง
ทะลุทะลวงใจคนเหงาร้าวเกินทน

กวินพัฒน์