คืนจันทร์

๏ คืนนี้จันทร์นวลผ่อง   
แต่มองแล้วคิดถึงเธอ
ตัวฉันยืนมองเหม่อ 
ถามคนดีอยู่ที่ไหน
วอนสายลมพัดแผ่ว 
กระซิบแว่วถ้อยคำไป
บอกเธอว่าคนไกล     
ใจมีแต่ความคิดถึง


๏จันทร์เจ้ารู้หรือเปล่า   
ว่าฉันเหงาเฝ้าคะนึง
เธอบอกสักวันหนึ่ง 
ไม่ไปลับจะกลับมา
คืนนี้ฉันรอเธอ   
อยากเสนอคำเดียวว่า
จะรอเธอจนกว่า 
ค่ำคืนนี้ไม่มีจันทร์


๏ รักรักเธอหมดใจ   
บอกเอาไว้สำหรับฉัน
ซาบซึ้งเพียงซึ่งกัน 
อยู่กับจันทร์เหมือนดั่งเคย
อยากฟังซ้ำคำเดิม   
ไม่ต้องเพิ่มคำเอื้อนเอ่ย
บอกรักทุกวันเลย   
พูดเปิดเผยในอ้อมแขน


๏ จันทร์เจ้ารู้หรือเปล่า 
ว่าฉันเหงารักขาดแคลน
ไม่มีใครทดแทน   
ฉันรอเธอเสมอมา
คืนนี้ฉันรอเธอ     
ยังเพ้อเจ้อคำเดียวว่า
จะรอจนชรา   
ถึงภพหน้ายังว่ารอ ๚ะ๛



 

   เพื่อนกูไม่ทิ้งมึง


๏นักเลงกลอนนอนช้ำต้องบำบัด
คอยขจัดปรับปรุงความฟุ้งซ่าน
เนื้อหัวใจมีต่อมทรมาน
ต้องจัดการขูดลอกเอาออกไป

๏ทำให้เขียนกลอนรักเคยหวานชื่น
ต้องกล้ำกลืนติดขัดจัดไม่ไหว
ถ้าเขียนกลอนเจ็บช้ำระกำใจ
เหตุไฉนเหมือนเล่น หรือเป็นเพราะเธอ 

๏สุดท้ายการเขียนกลอนดุจมีเพื่อน
ที่ไม่เคยลืมเลือนกันเสมอ
อยู่ชิดใกล้ไม่ยากถ้าอยากเจอ 
เขียนเพ้อเจ้อพลาดพลั้งก็ยังมี

๏ทั้งความสุขทุกข์ใจไม่ถือสา
กลัดกลุ้มระบายมาทุกข์พาหนี
พบความสุขอิ่มเอมร่วมเปรมปรีดิ์
บอกอีกที..เพื่อนกูไม่ทิ้งมึง๚ะ๛



 

      ใจเอย

๏ แอบเก็บไว้ในอก พูดไม่ออก
  ยากจะบอกทั้งที่รักเป็นหนักหนา
 ใจเอยหวัง ห้ามกันหมดปัญญา
รักเกินกว่าสอนใจบอกให้ฟัง

๏ เธอนั้นมีเจ้าของก็เห็นอยู่
  ถึงจะรู้ ว่าไม่ดีไม่มีหวัง
 ช้ำยอมช้ำซ้ำซากหลากภวังค์
กอดหมอนน้ำตาหลั่ง รักฝังใจ

๏ เหลือเพียงเงาเอื้อมคว้าผวาหวาด
  รู้หรือเปล่าว่าฉันขาดเธอไม่ได้
 ปลายทางรักเลิกคบก็จบไป
หรือจะเป็นอย่างไร ไม่รู้เลย

๏ ใจเอยต้องอ่อนแอยอมแพ้พ่าย
  รักต้องเจ็บปานตายมิวายเฉย
 ขอเพียงรักซ่อนเร้นเหมือนเช่นเคย
เจ็บแค่ไหนลงเอย ฉันรักเธอ ๚ะ๛



 

หลุมรักหลุมพราง

๏ตกหลุมรักไม่แปลกไม่แตกต่าง
เหมือนกับตกหลุมพรางที่วางล่อ
ตกลงไปใจสั่นประหวั่นรอ
ดีหรือร้ายไม่ท้อไม่พอกลัว

๏มันตื่นตาตื่นใจตื่นไปหมด
ภาพปรากฎเรื่องใดอยู่ในหัว
หลุมรักก็สุขสันต์ต้องพันพัว
เป็นหลุมพรางใกล้ตัวมิกลัวเลย

๏อะดรีนาลีน ไหลลื่นเมื่อตื่นเต้น
ยากแค้นแสนลำเค็ญรู้เห็นเฉย
หลุมอะไรหมายลองถ้าของเคย
ความเร้าใจเกินเอ่ยละเลยกล

๏ส่วนจะทุกข์สุขไหมก็ใช่ว่า
เรื่องตรงหน้าต้องเสี่ยงไม่เกี่ยงผล
จะหลุมรักหลุมร้างหลุมพรางทน
คงต้องทำตัวตนให้ทนทาน

๏เพราะที่ไหนมีรักมักมีทุกข์
ยากจะมีความสุขทุกสถาน
สนามรักส่วนใหญ่ ไม่ใช่วิมาน
สนองความต้องการได้ทุกคน

๏ตกหลุมรักหลุมพรางที่กางล่อ
ตั้งสติก่อนไปต่อย่อมส่อผล
อย่างแรกควรรู้จักรักตัวตน
ก่อนดิ้นรนรักใครตามใจเอย๚ะ๛ 5/5/67



 

บนทางบางเส้น รองเท้าคนละคู่ แต่เดินหน้าไปได้ไม่เหมือนกัน..


           ก้อนหินสิ้นใจ

๏ ดีกับเธอเนิ่นนาน ชั่วกาลเวลา
  หวังเธอเปลี่ยนใจมาเห็นค่าฉัน
 เหมือนก้อนหินทนทานอยู่นานวัน
ถ้ามองกันเหมือนเล่นมิเป็นไร

๏ แต่แล้วทุกสิ่งก็ ฟ้องทุกอย่าง
  ว่าฉันสิ้นหนทางจะสู้ไหว
 แค่ก้อนหินริมทางยังห่างไกล
คิดเปลี่ยนใจใครพร้อมมายอมฟัง

๏ แค่เศษคำว่ารักกัน เรื่องมันยาก
  ถึงแม้อยากได้ยินคงสิ้นหวัง
 ความต้องการปะทุ รอผุพัง
ทุ่มเททั้งชีวิตยังพังทลาย   

๏ อดทนจนคนข้องใจทำไมอยู่
เพราะก็รู้ขืนไปใจสลาย
ยอมเอาใจซื้อใจหวังบั้นปลาย
เธอไม่หน่ายหันหน้าเหลียวมามอง

๏ เปลี่ยนใจคนไม่รักให้รักตอบ
  คนไม่ชอบให้ชอบตอบสนอง
 เหมือนความฝันมากมาย วุ่นวายก่ายกอง
คิดจับต้องเลือนรางไร้ทางเอย ๚ะ๛



 

   นะหน้าทอง


๏ ใครต่อใครที่เดินเข้ามาหา
มีแต่คนอิจฉา วาสนาฉัน
กุมหัวใจเธออยู่เป็นคู่กัน
โยงสายความสัมพันธ์จนมั่นใจ

๏ เธอมีความสำคัญในชีวิต
สิ่งเดียวที่ยึดติดมิผลักไส
มิยอมถูกคนแย่งมาแบ่งไป
ขอฉันเก็บเธอไว้เพียงลำพัง

๏ โอมฉันจึงเป่าคาถา ให้เธอหลง
ทองแปะหน้า นะที่ลงช่วยจงขลัง
ทำให้เธอครวญหาพะว้าพะวัง
ห่วงหน้าพะวงหลัง ฝังรูปฝังรอย

๏ ฉันจึงเป่าคาถา ให้เธอรัก
ลืมผู้บ่าวที่ทัก มารักเป็นร้อย
โอมรักหลงแต่ฉันทุกวันคอย
คิดถึงฉันบ่อยบ่อยตามมนตรา

๏ ขอให้เธอรักฉันเพียงคนเดียว
อย่ามีใครข้องเกี่ยว มาเกี้ยวมาหา
ขอให้รักของฉันบังสายตา
ใครมองมาซ่อนเร้นไม่เห็นเธอ

๏ ฉันคงได้แต่พร่ำภาวนา
ท่องคาถางึมงำเหมือนพร่ำเพ้อ   
หวังมัดจิตมัดใจยามได้เจอ
รักเสมอหวานชื่นทุกคืนวัน

๏.ลงทั้งนะหน้าทอง ท่องคาถา
เพราะกลัวว่าเธอจะหมดรักฉัน
สาธยายสาไถยสาระพัน
เพื่อเจอกันและกันทุกวันเอย ๚ะ๛ 16/3/68



 

  คนรักหรือแค่รู้จัก


๏ เส้นทางไม่เคยชัดเจนสักที
หนทางไม่เคยมีเรื่องที่หมาย
ความรู้สึกจริงจังพังทลาย
เลยวุ่นวายสร้างแง่ คิดแชเชือน


๏ มีคนถามถึงเธอมาหลายครั้ง
ฉันก็ยังตอบเลี่ยงเป็นเพียงเพื่อน
จะเรียกว่าที่รัก ร่วมชายคาเรือน
ความรู้สึกคอยเตือนเลอะเลือนไป


๏ สุดท้ายเราจะได้เป็นคนรัก
หรือแค่คนรู้จักคิดรักไหม
ช่วยบอกฉันลดการ ทรมานใจ
ความหวังมีแค่ไหนโปรดบอกที


๏ มีบ้างไหมใครถามเธอถึงฉัน
แล้วเธอตอบเช่นไรกันหรือเดินหนี
สำหรับเธอค่าฉันเท่าธุลี 
ต้องแกล้งอยู่แบบยินดีพร้อมทำใจ


๏ สุดท้ายแล้วเราจะเป็นคนรัก
หรือเป็นแค่คนรู้จักชักสงสัย
เป็นเพียงเพื่อนร่วมคืนตื่นแล้วไป
หรือเป็นแค่อะไหล่เตรียมไว้เอย ๚ะ๛



 

      เสียใจได้ยินไหม


๏ เพราะว่ารักจึงเปรียบเธอ ดั่งชีวิต
รักจึงคิดลืมเลือนทุกเงื่อนไข
เพราะว่ารักเปี่ยมทรวงล้นดวงใจ
จีงทุ่มเท รักเข้าไปห่วงใยกัน
   
๏ ไม่คิดว่า เธอเปลี่ยนแปลงเร็วเพียงนี้
เททิ้งรักเคยมีหนีจากฉัน
หยิบยื่นความเสียใจเป็นรางวัล
เลยทำใจไม่ทันเธอผันแปร

๏ หวังเป็นรักสุดท้าย ในชีวิต
ไม่เคยคิด เธอกลับมิแยแส
เหลือเพียงความเสียใจเธอไม่แล
วันนี้เลยเป็นแค่ผู้แพ้ไป

๏ สำหรับเราวันนี้เป็นความหลัง
มิวายยังเฝ้าถวิลได้ยินไหม
บอกว่าฉันเหลือแต่ ความเสียใจ
กับน้ำตาหลั่งไหลท่วมใจนอง

๏ รักเธอมากเกินไปจนไม่เหลือ
หัวใจเผื่อใครอื่น ถ้าฝืนสนอง
หวังมากเกินคิดไปเธอไม่มอง
ใจหม่นหมอง สายสวาทมาขาดเอย ๚ะ๛



 

คลิปเพลงนี้ หดหู่ใจพอสมควร ยกมาทั้งคลิป เพราะเห็นว่าเรื่องราวแปลกกินใจดี..และมันจะมีจริงไหม ?


นาฬิกาเรือนเก่า…Palmy


๏ นาฬิกาเรือนเก่าไม่เดินแล้ว
ที่แน่แน่วมั่นคงอยู่ตรงไหน
นาฬิกาเรือนเก่าเราหยุดไป
หยุดอยู่ในใจของเราสองคน

๏ ความรักเมื่อวันวานเวลาหมด
ความฝันไม่ปรากฏเมื่อหมดหม่น
ดุจเข็มนาฬิกาหยุดเดินวน
เห็นแล้วใจสับสนเหมือนคนตาย

๏ มันผ่านไป แล้วจริงจริงใช่ไหมรัก
ถึงเวลาผ่านผลักความรักหาย
แต่ลึกลึกยังรักไม่เสื่อมคลาย
เหมือนว่ายังอยู่คู่กายตลอดกาล

๏ ไม่เข้าใจเหมือนกันรอวันพบ
รักไม่จบแปรผันเมื่อวันผ่าน
อยากให้เธออยู่กับฉันนานนาน
เหมือนรักเราชื่นบาน ชั่วกาลเวลา

๏ นาฬิกาเรือนเก่าเวลาหาย
เพราะหยุดเดินเลยตายเหมือนไร้ค่า
แต่ย้อนหลังอดีตของนาฬิกา
เดินผ่านมารู้จัก ความรักของคน

๏ ความรักเมื่อวันวานเวลาหมด
ความฝันไม่ปรากฏเมื่อหมดหม่น
เหมือนเข็มนาฬิกาหยุดเดินวน
เห็นแล้วใจสับสน กระวนกระวาย

๏ มันผ่านไปแล้วจริง จริงจริงหรือ
ถึงจะยื้อเนิ่นนานยังพาลหาย
นาฬิกากับคนเก่าคงเฉาตาย
อยู่อ้างว้างเดียวดายบั้นปลายเอย ๚ะ๛



 

คนที่เคยเป็นแผล ย่อมเข้าใจว่ามันเจ็บยังไง..?

๏ ไขว่คว้าหมายเอื้อมจะยื้อยุด
แต่มันสุดปลายมือจะเอื้อมถึง
อยากจะฉุดกระชากลากดึง
คนที่เคยซาบซึ้งเธอเพิ่งไป

๏ เหลือแต่รอยแผลเป็นที่เจ็บปวด
กับรอยยิ้มที่อวดว่ายังไหว
กัดฟันซ่อนน้ำตาที่ท่วมใจ
อย่าให้ใครเห็นตอน..ที่อ่อนแอ

๏ หัวใจที่ทุ่มเทเพื่อความรัก
สุดท้ายยังถูกผลักเป็นผู้แพ้
ขอขอบคุณดวงใจที่ผันแปร
มันก็แค่ บทเรียนที่ต้องจำ

๏ ไม่มีถ้อยคำใดจะตัดพ้อ
ไม่มีสิ่งใดขอ ให้เธอขำ
มีอีกเพียงสิ่งเดียวที่อยากทำ
คือตอกย้ำ ว่าเจ็บทุกคืนวัน

๏ เอื้อมจนสุดฉุดไม่ไหวก็ไปเถิด
เพราะเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อฉัน
ชาตินี้หรือชาติหน้าถ้าเจอกัน
ขอให้ต่างนึกว่าฝัน..จบกันเอย ๚ะ๛ ..15/ 4/59



 

*ฝันเฟื่อง*

วินาสกาเล วิปฺริต พทฺธิ
คราววิบัติ ความคิดก็วิบัติ...

พิโธ่เอ๋ย..เกิดมา.มันน่านัก
มีคนรักญาติแยะ..ตาแป๊ะไก๋
คาบมาหมดเงินทองบานตะไท
อยู่นานไปใส่ตุ่ม..ลงหลุมดิน


ปลูกบ้านใหญ่ร้อยล้านประมาณค่า
ให้ผู้คนอิจฉา..เรื่องทรัพย์สิน
จะเดินทางย่างเยื้อง..นั่งเครื่องบิน
เวลากิน..ให้ป้อน ยามนอนกรน


มีเรือยอร์ชลำใหญ่เอาไว้เที่ยว
แล่นหาเกี้ยวสาวงามทุกแห่งหน
ในเรือมีสาวน้อย.. กว่าร้อยคน
คอยเปรอปรน บีบนวด ยามปวดตัว


สวมทั้งเพชรเม็ดโตเท่าไข่ไก่
ทองเส้นเท่า.ทางรถไฟ .ใส่ท่วมหัว
หุ้นน่ะหรือซื้อเฉยเฉย ไม่เคยกลัว
กำไรชัวร์โชคเกื้อ..เอื้ออาทร


ที่กล่าวมา มิได้ หนึ่งในร้อย
ทะลึ่งปล่อย...ขอเหม็นมาเต็มหมอน
อ้อ.เราฝัน..ฟู่ฟ่าเวลานอน
เมื่อถึงตอน ตื่นมา น้ำตาริน


ชีวิตจริง..โธ่เอ๋ย.น่าอนาถ
ฝันประหลาด..คิดรับแต่ทรัพย์สิน
เพราะฝันเฟื่อง..แทนที่.. ไม่มีกิน
นอนกับดิน กินกับทราย..แทบตายเอย[email protected]

แก้ไข ...........28-2-47
แก้ไขครั้งที่2....17-3-51.



 

 หัวใจกระดาษ


จากหัวใจบางเบาเหมือนกระดาษ
มันไม่ขาด.ยับย่น..มิหม่นหมอง
ก่อนที่เธอมอบบท..รักทดลอง
ฉันสนอง..ลองเล่นเลยเข็ญใจ

ผ่านเหตุการณ์เนื้อใจเหมือนกระดาษ
มันทั้งยับและขาด.เกินแก้ไข
คำรักเลอะเรียงรายอยู่ภายใน
เหลือเพียงรอยอาลัย..จำไปนาน

ถ้าอักษรทุกคำนั้นล้ำค่า
เธอเขียนมาบอกบทเป็นรสหวาน
เนื้อกระดาษ..ใจชื้นคงชื่นบาน
เรื่องร้าวราน..อ่อนไหวคงไม่มี

แต่เห็นตัวอักษรเขียนซ่อนใส่
บอกถึงความหลายใจ..ดูบัดสี
กระดาษใจร้องขอพอกันที
นับตั้งแต่วันนี้..ไม่มีเธอ

ตะเกียกตะกาย..หลงเล่ห์.เสน่หา
ทุ่มเทให้แก้วตา..ทุกอย่างเสมอ
แต่เพราะรักมันจบยากพบเจอ
เซ็งความรักเลิกเสนอ..เพื่อเจอใคร

เป็นเพราะเธอมองชายคล้ายขนม
พอสุขสม.เบื่อแล้ว.ทนไม่ไหว
ขออำลาทั้งตัวและหัวใจ
สาวยุคใหม่ไม่สนคนนินทา

หัวใจเธออาจเหมือนแผ่นกระดาษ
เขียนด้วยศาสตร์แห่งมนต์เสน่หา
ลวงหัวใจคนเล่นอย่างเย็นชา
รักแล้วลา..อย่าพบกันอีกเลย[email protected] แก้ไข 16-3-51



 

      ฉันวันนี้


ทุกคืนวันผันผ่านร้าวรานนัก
หัวใจรักว่างเปล่าไร้เจ้าของ
มิเคืองแค้นแน่นกมลขาดคนมอง
แม้นหม่นหมองคนชั่วรู้ตัวดี

ท่องเที่ยวไปวันวันพอผันผ่าน
รัตติกาลเยือนมาหมองราศี
หวังไออุ่นคนพะนอถ้าพอมี
สถานที่ของใครอภัยกัน

มิตั้งใจเสเพลซ่อนเล่ห์ร้าย
คิดทำลายหลอกคนกรรแสงศัลย์
แต่ความรักอย่ารอต่อสัมพันธ์
เพราะสิ้นฝันรักสราญเนิ่นนานมา

นี่คือฉันคงอยู่และรู้ผิด
อันมีจิตผ่องแผ้วสิเน่หา
กับกายเลอะโลกีย์ที่ร้างรา
ชลนารินอาบล้างคราบคาว

เลิกใฝ่ฝันสรรหาวิมานแก้ว
ผ่านเลยแล้วยากย้อนแม้นอนหนาว
คืนกำหนดปลดเปลื้องทุกเรื่องราว
ทุกครั้งคราวฝันชื่นคืนคืนพอ

เป็นดั่งนกในกรงหลงอาศัย
พอหลับไหลไม่จองเป็นห้องหอ
ใช่นกแก้วต้องเฝ้าพะเน้าพะนอ
ขอบินต่อห่างกรงแม้ลงทอง

เพราะขยาดขาดจิตจึงคิดพัก
เรื่องความรักเคียงอยู่เป็นคู่สอง
ละลายรักจากใจเลิกใฝ่ปอง
จงลอยล่องเลือนหายสลายไป

ฉันวันนี้..มีสุข แฝงทุกข์ซ่อน
ยามจะนอนมองหาถิ่นอาศัย
พเนจร ณ ดินแดนที่แสนไกล
ค่ำตรงไหนนอนหลับ...ทั้งน้ำตา…@..20-1-48



 

      ขอมือ

ส่งมือให้..ฉันที.อย่าหนีหน้า
ส่งมือมา..ฉุดหน่อย.อย่าปล่อยฉัน
มีชีวิต..ทรมาน.มานานวัน
อย่าทิ้งกัน..คนดี.อย่าหนีไป

ฉันยื่นมือ..จนสุด.ต้องหยุดแล้ว
เสียงครวญแผ่ว.ชอกช้ำ.พร้อมร่ำไห้
อย่าทอดทิ้ง..ลืมเลือน.สะเทือนใจ
ฉุดฉันไว้..อย่าเพียงแค่.เอาแต่มอง

ช่วยฉุดฉัน..จากเล่ห์.ทะเลรัก
ที่มันกัก..ฉันไว้.จนใจหมอง
ฉันลอยคอ..จนปัญญา น้ำตานอง
จึงขอร้อง..อย่าลืมกัน.ช่วยฉันที

ถ้าแม้นว่า..ฉันขาด.วาสนา
เธอเห็นค่า..เป็นขยะ.แล้วผละหนี
ขาดแม้ผู้..เวทนา.คนปราณี
ฉันวันนี้..คงเหลือแค่.คราบน้ำตา

มองฟากฟ้า..แสนไกล.เกินใฝ่ฝัน
มือที่สั่น..ฝันเชื่อม.จะเอื้อมหา
เพียงสองมือ..ที่ยื่น กลับคืนมา
สิ่งที่คว้า..ได้เคียง..แค่เพียงเงา

ยังลอยคอ..รอคน.ช่วยพ้นทุกข์
เสี้ยวความสุข..ขอปัน.สะบั้นเหงา
โยนเป็นทาน..แม้จะแกล้ง.ยังแบ่งเบา
ความว่างเปล่า.เศร้าโศก.ในโลกตรม

เป็นคำขอ..ครั้งสุดท้าย.จากชายหนึ่ง
ที่ซาบซึ้ง..ในนิยาม.ความขื่นขม
ดึงมือฉัน..จากห้วง ความระทม
อย่าปล่อยจม..โดดเดียว..ช่วยเหลียวแล…[email protected]



 

      น้ำตาฟ้า

ครืน.ครืน.ครืน.ดังเปรี้ยงสำเนียงฟ้า
วิชชุดากระพริบ..ส่งแสงฉาน
ลมกระหน่ำเกรียวกราวอยู่ยาวนาน
มองน้ำผ่านลงสู่พื้น..ธรณี

เขาบอกฟ้าร้องไห้..เป็นสายฝน
หนึ่งใจคน..ยามมองก็หมองศรี
ฟ้าและคนคงเหงาเศร้าฤดี
ร่วมวิถีความต่างมิห่างไกล

น้ำตาฟ้าพร่างพรมสายลมโบก
ความวิโยคเป็นเพื่อนมิเคลื่อนไหว
น่าสงสารฟ้า-เรา..ต่างเหงาใจ
โดนเขาหลอกเรื่อยไปทำใจตรม

ฟ้าหลังฝน..งดงามตามคำว่า
อุปมาเปรียบไป..ใจขื่นขม
ไม่เหลือรอยคนเคียง..รักเพียงลม
หลังน้ำตาฟ้าพรม..ตรมดั่งเคย

น้ำตาคนรินเลือน..รอยเปื้อนแก้ม
น้ำตาฟ้าแต่งแต้ม..หลั่งเฉลย
มาปลอบขวัญ..คนเศร้าอย่างเขาเปรย
หรือเยาะเย้ยถากถาง..คนอย่างเรา

น้ำตาฟ้ากับคนบนใบหน้า
เสียน้ำตาจะโกรธ..ฤาโทษเขา
คิดแต่รักเคียงคู่..ลืมดูเงา
เธอไม่เอานึกโกรธจะโทษใคร

ถือเป็นโชคยังดี..ยังมีฟ้า
โอบชีวาเป็นเพื่อนคอยเยือนใกล้
จะเยาะเย้ยหรือลอบ.คอยปลอบใจ
ก็ยังไม่..ลืมเลือนเสมือนเธอ

ปั้นถ้อยคำเป็นกลอนในตอนว่า
น้ำตาฟ้า..ย้ำดังอย่าพลั้งเผลอ
อันเหรียญมีสองด้าน..เรื่องที่เจอ
คิดเสมอ..อาจไม่เหมือน.ที่เรามอง....@29-3-47..แก้ไข 14-3-51