เดินออกจากร้านอาหารซีฟู้ด ผ่านถาดที่เขามัดปูเอาไว้นึ่งขาย หูแว่วๆ ได้ยินเสียงแว๊ปในความรู้สึกบอกว่า ..ขอบใจนะที่ไม่สั่งเราไปกิน
หางตาเหลือบไปมอง เห็นปูที่เขามัดไว้ในถาด เหมือนสายตากำลังเหลือบมองมาหากัน ..กลับมาจึงเป็นที่มาของกลอนนี้ ..
** หลอน..ฆ่าก็ตาย ไม่ฆ่าก็ตาย**
๏ โดนมัดแขน..มัดขาหน้าสลอน
ถูกเรียงซ้อน นอนนิ่งรอเขาฆ่า
ทำได้แค่ประหลับประเหลือกตา
เสียงคนสั่งปูมาชีวาวาย
๏ ไม่มีสิทธิ์บ่นว่าชะตาชีวิต
กรรมลิขิตทั้งที่ อยากหนีหาย
ไม่มีสิทธิ์แม้แต่ตะเกียกตะกาย
นอนรอเวลาตาย อย่างทรมาน
๏ ความตายที่ต้องรอในหม้อนึ่ง
พอไฟถึงปลิดปลงละสังขาร
ร้อนหรือไม่..ใช่สิ่งที่ต้องการ
ทุกชีวิตอยากอยู่นาน คิดเหมือนกัน
๏ ปาณาติปาตา เวรมณี..
ปากท่อง ฟังดูดีแต่ห้ำหั่น
สนองลิ้นยามอยากเสียปากมัน
ศีลไม่สามารถกั้น แต่กรรมคอย
๏ นักโทษโดนประหารเพราะทำผิด
ปูสังเวยชีวิตเพราะเนื้ออร่อย
เหตุผลกรรมบนทางนั้นต่างรอย
สัตว์มีทางเลือกน้อย โดนกระทำ
๏ กินเนื้อสัตว์ไม่บาปอย่างที่ว่า
แต่เจตนาสั่งฆ่ามันน่าขำ
ปากมนุษย์เป็นเหวลึกที่มีดดำ
กินหรือพ่นถ้อยคำ ไร้ยางอาย
๏ อย่าสั่งตายให้กับเพื่อนร่วมโลก
ลด-ละการบริโภค มิเสียหาย
มีอย่างอื่นให้กินอีกมากมาย
ทำไมฆ่ากันจนตาย น่าอายเอย..๚ะ๛
