วิญญาณในภาพถ่าย

 ๏ เห็นรูปภาพพร้อมกรอบเธอมอบให้
  เหมือนเธอใส่ วิญญาณมาสิงสู่
 ไม่ทอดทิ้งจับจ้องคอยมองดู
ความรู้สึกเหมือนเธออยู่ เคียงคู่กาย

  ๏ แม้จะมีวันใด ดูเงียบเหงา
  ทั้งโลกมีความเศร้าบรรเทาหาย
 กอดรูปเฝ้า ถนอมมิยอมคลาย
ใครว่าลุ่มหลงภาพถ่าย ไม่อายเลย

  ๏ ถึงทุกวันได้จูบเพียงรูปภาพ
  รอยรักซึ้งกำซาบ เกินจะเอ่ย
 อยากมีคนในภาพที่คุ้นเคย
มาชิดเชย สวมกอดตลอดไป ๚ะ๛

            ธาราระทม

๏ แว่วยินเสียงสายน้ำที่หลั่งไหล       
  เหมือนน้ำตาตกใน ที่ไหลหลั่ง
 ธารรักใต้ แสงเดือนอันน่าชัง
ก็คงยัง ขมขื่นในคืนเพ็ญ

๏ รูปรอยปางหลัง จำจากฝังฝากใจ
  แม้ความจริงทิ้งไป มองไม่เห็น
 มองดูเดือนครั้งใด ้ต้องใจเย็น
กับรักอันลำเค็ญ ใต้ฟ้าราตรี

๏ รักจากไปไกลห่าง สื้นทางเห็น
  มองสายน้ำยามเย็น ก่อนเป็นสักขี
 ยินเสียงแผ่ว แว่วดังกลางนที
ฟังคล้ายเสียงเสียดสี ที่เย้ยดวงใจ

๏ โธ่คำอธิษฐาน เหมือนบ่วงมัด
  ถ้อยคำสัตย์ สาบานเคยกล่าวไว้
 มนต์มารร้าย ทำรักสลายไป
วิงวอนไหว้ขอสวรรค์ พบกันเทอญ ๚ะ๛

        ดวงใจในฝัน

๏ รำพึงรำพัน ฝันรักเคยใฝ่หา
พบรักมีศรัทธา ยิ่งกว่าหลง
เป็นรอยพิศวาสอันมั่นคง
 ฝังใจใฝ่พะวง เฝ้าหลงคอย

๏ อาลัยอาวรณ์ คร่ำครวญให้หวนคิด
ทำชีวิต รันทดรักถดถอย
หลงละเมอกลาดเกลื่อนจนเลื่อนลอย
 หลับแล้วตื่นบ่อยบ่อย คอยเจ้ามา

๏ ฝันกอดเจ้า เชยชมภิรมย์รื่น
ในฝันพี่สดชื่น ตื่นผวา
แต่เรื่องจริง ไร้คนที่เมตตา
 เพียงนิทรานิจจา นึกว่าสุขเอ๋ย

๏ บางคืนมองดวงจันทร์ คิดหรรษา
คืนไร้จันทร์เยือนหล้า น้ำตาเผย
แม้ลมพริ้วยังแผ่ว สิ้นแววเคย
 เหงาหัวใจจริงเอย หลงเชยแต่เงา ๚ะ๛

        ช่างเขาเถอะนะหัวใจ

 ๏ ช่างเขาเถิดนะหัวใจ ปล่อยไปเถิด
คนรักเกิด มีใหม่อย่าไปฝืน 
เขาทิ้งรัก โยนกลับก็รับคืน
  เชิญไปหาคนอื่น ขมขื่นนิดนึง

 ๏ ช่างเขาเถิด นะหัวใจใครทำรับ
ผลย้อนกลับ อย่างนั้นสักวันหนึ่ง
ข้าวเปลือกไม่ใช่ทอง ให้มองตะลึง
  คุณค่าย่อมมิถึง ต้องพึงใจ
 
 ๏ ร้องไปเถิดถ้าทำเพื่อ ล้างลูกตา
หลับแล้วตื่นขึ้นมา ดวงตาสวยใส
แต่ถ้าร้องเพื่อหวัง เขามาอาลัย
  ระวังเขาว่าได้ ช่างไร้น้ำยา
 
 ๏ ช่างเขาเถิด เลื่อนลอยต้องปล่อยไป
จงล้างขัดถูห้องใจ ไว้เสาะหา
เผื่อมีคนถูกใจหลงเข้ามา
 เยือนชายคา หน้าเก่าไม่เอาเอย ๚ะ๛

        บาปที่ไม่มีวันไถ่

๏ เห็นเธอใส่บาตรสร้าง บุญกุศล
ดังพระเจ้าเบื้องบน ดลใจใฝ่หา
ให้สบพักตร์ นงรามเจ้างามตา
 หลงใหลปรารถนา มิช้าพลัน

๏ เห็นเธอสงบ เสงี่ยมดูสดใส
จึงเผลอปล่อยหัวใจ เฝ้าใฝ่ฝัน
และเธอมอบความรัก ภักดีต่อกัน
 เชื่อมรักผูกสัมพันธ์ กันมิคลาย

๏ แต่แล้วเธอ ทำให้ใจฉันเศร้า
ทิ้งความรักของเรา เคยมั่นหมาย
นี่หรือรัก ที่ฉันเคยงมงาย
 รักแล้วมาทำลาย หัวใจกัน

๏ ถึงเธอใส่ บาตรวันละร้อยหน
แต่ไม่พ้นบาปกรรม ที่ทำกับฉัน
ต่อให้ไปไหว้พระ วันละพัน
 บาปก็ยากมีวัน ไถ่กันเอย ๚ะ๛

         คนหลายใจ

๏ ใต้วิมานฟากฟ้าสุราลัย
  เหนือหัวใจเมื่อสมปรารถนา
 อิ่มความรักแล้วกลับเลยลับตา
สมใจแล้วมินำพา คงสาใจ

๏ เพิ่งจะเห็น จะรู้คู่เธอมี
  ฉันจะเป็นธุลีอยู่ที่ไหน
 เลือกปองมาหลายหนทุกคนไป
ช่างกระไรเจ็บจำน้ำจิตคน

๏ เธอมีคู่ครอง มองเห็นอยู่กับตา
  บาดอุรา เจ็บสลับความสับสน
 คิดดูบ้างหรือเปล่า อกเขาทุกข์ทน
หัวใจคงปี้ป่น จะทนอย่างไร

๏ เกิดมาแล้วหวังรักและสุขี
  แต่ความรักดีดี จะมีไหม
 เจ็บระกำช้ำจน สุดทนแล้วใจ
จะโทษใคร ก็ใครใช้เล่าเอย ๚ะ๛

        ชั่วนิจนิรันดร

๏ ฉันรักเธอเทียบกับดวงชีวิต
  ตราบชั่วนิจ คิดเป็นอนุสรณ์
 ถึงห่างไกล ใจก็หวงห่วงนิวรณ์
แม้ม้วยมรณ์ ไม่ลืมรักที่มี

๏ รักฉันมั่นดั่งตะวัน รักฟากฟ้า
  หมู่มัจฉา รักน้ำไม่หน่ายหนี
 เหมือนกับแหวนแสนรักแก้วมณี
ขุนคีรี สวาทพื้นดินนานวัน

๏ มากมายราวกับห้วง มหรรณพ
  มิรู้จบ ดังกับมีทำนบกั้น
 ยืนยงดั่งสิงขร ที่ซ้อนกัน
ซื่อสัตย์ดั่งตะวัน มั่นคงนภา

 ๏ ฉันรักเธอไม่ลวงให้ลุ่มหลง
  ใจฉันนั้นมั่นคงเสน่หา
 เห็นใจเถิด ขอไว้ให้สัญญา
ฉันจะบูชา  ชั่วนิจนิรันดร ๚ะ๛

          ทาสเทวี

๏ บุญฉันมี น้อยไปคงไม่ถึง
ฟ้าเขาจึง ไม่เสริมส่งฤาสงสาร
เฝ้าคอยดวงจันทรามาเนิ่นนาน
 กลับลอยผ่าน ไม่ยั้งกระทั่งเงา

๏ แอบมองเมียง ชม้อยแต่คอยหาย
แสนเสียดายจันทร์ลับทำอับเฉา
ลอยหายไปมิอาจจะคาดเดา
 รู้หรือเปล่า ฉันช้ำชอกฤดี

๏ เธอนั้นเป็นดอกฟ้าที่สูงศักดิ์
รู้ไหมว่าฉันรักมารศรี
เป็นดั่งข้าเบื้องบาททาสเทวี
 แม้นว่ามิปราณี คงช้ำใจ

๏ รอฉันรอ ด้วยใจเฝ้าวิงวอน
ขอบังอรตอบรักอย่าผลักไส
อย่ารังเกียจเมินหมางจนห่างไกล
 ฉันคงคอยเรื่อยไป ด้วยใจเอย ๚ะ๛

           จำเลยรัก

๏ เจ็บแค้น เคืองโกรธโทษฉันใย     
  ฉันทำผิดอะไร ให้เคืองขุ่น
 ปรักปรำฉันให้เป็น จำเลยของคุณ
นี่หรือพ่อนักบุญ สิ้นศรัทธา

๏ ไม่อยากก้มคุกเข่า เฝ้าง้องอน
  แม้หัวใจขาดรอน ขอตายดีกว่า
 ไม่ขอร้องผู้ใด ให้กรุณา
หรือคอยบีบน้ำตา อ้อนวอนใคร

๏ เชิญให้คุณ ลงทัณฑ์ฉันจะทน
  จะมิด่าว่าบ่น ฉันทนไหว
 ลืมบทบาทที่ฉันจะร้องไห้
เพราะตัวฉันมิใช่ หญิงเจ้าน้ำตา

๏ กักขังฉันไว้เถิด กักขังไป
  ขังตัวอย่าขังหัวใจ ปรารถนา
 อย่าขังหัวใจให้ ทรมา
ให้ฉันเศร้าโศกา ไปกว่านี้เอย ๚ะ๛

          ความรักเจ้าขา

 ๏ ความรักเอ๋ยยากหยุดจึงปุจฉา
  ช่วยวิสัชนา ว่าเจ้าเป็นไฉน
 รักนั้นจะงดงามสักปานใด
อบอุ่นละเมียดละไม ใครนำพา

 ๏ ความรักอย่าซบเซา นะเจ้าเอ๋ย
  อย่าสร้างเลยอุปเท่ห์เสน่หา
 เจ้าจงมี แต่ความกรุณา
มิทำให้เจ็บอุรา สักนาที

 ๏ ข้าเป็นทาส ผู้โง่เขลาของเจ้าแล้ว
   ยอมหมอบราบคาบแก้ว ไม่คิดหนี
 ทุกห้องใจวุ่นวาย จะร้ายหรือดี
แล้วแต่รักที่มี เวทนา

 ๏ ความรักที่สับสน ของคนสวย
  สงสารด้วย ช่วยให้สมปรารถนา
 กราบแล้วความรักเจ้า เมื่อเข้ามา
โปรดเมตตา สักหนสักคนเอย ๚ะ๛

           ฟ้ามิอาจกั้น

๏ ถึงฟ้าจะขวางกั้น ไกลกันสุดตา
  ภูเขาทอดขวางหน้า บังตาแค่ไหน
 แม้ทะเลลึกขวาง จนเราห่างไกล
รักกันอย่าตกใจ เพราะไม่สำคัญ

๏ อำนาจใดในโลกหมดความหมาย
  แม้ภูผาก็ทลาย มิอาจกั้น
 รักเรามี ปีกบินไปหากัน
ขอเพียงมีความสัมพันธ์ นิรันดร ๚ะ๛

          คีรีบูนบิน

๏ โบกบินไป แล้วหรือคีรีบูน
  ใจอาดูรเทวษเหตุสนอง
 โอ้เจ้านก คีรีบูนเสียงทอง
ใยเจ้าลืมหอห้อง กรงทองนี่

๏ เจ้าทรนงหลงเริง สายลมบน
  คิดดิ้นรน อำลาหาทางเสรี
 แต่ปีกเจ้า ยังอ่อนเพียงเท่านี้
แข็งแรงพอหรือที่ หนีพี่ไป

๏ โลกนี้ยังกว้างใหญ่ มหาศาล
  ตัวเจ้าอาจแหลกราญเมื่อมีภัย
 เสียงหวานหวาน ขนสวยสวยช่วยมิได้
ต่างกับอยู่เรื่อยไปข้างในกรง

๏ โบกบินไป แล้วหนอคีรีบูน
  ต้องอาดูรไม่สิ้นเจ้าบินหลง
 มาพลาดพลั้ง พังเพราะทรนง
แล้วก็คงรู้ตัว เมื่อชั่วช้ำเอย ๚ะ๛

               รอ

๏ ถ้าเธอมีหัวใจเหมือนกับฉัน
  คงจะไม่ทิ้งกันจนขวัญหนี
 เธออาจมองไม่ซึ้งถึงไมตรี
ที่ฉันมีกับเธอตลอดมา

๏ สู้รอ รอแล้วรอไม่สิ้น
  หรือต้องรอจนดิน กลบใบหน้า 
 เธออาจมองไม่ซึ้งถึงสายตา
ฉันรักและบูชา เธอเพียงใด

๏ น้ำหยดลง หินทุกวันมันก็กร่อน
  ฉันก็อ้อน ทุกวันเผื่อหวั่นไหว
 แต่เธอมิสะท้านสะเทือนใจ
รู้บ้างไหม ใครรักใครเขารอ

๏ หรือต้องสิ้นลมหายใจ จากไปก่อน
  เธอค่อยซึ้งคำวอน เฝ้างอนง้อ
 บอกว่ารัก ทั้งใจหรือไม่พอ
ต้องให้พะเน้าพะนอ เฝ้ารอเอย ๚ะ๛

            ยังคอย

๏ ยังคอยรอคอยอยู่ ทุกลมหายใจ
  รักเธอมากเพียงใด ใจคงจะรู้
 อย่าเกลียดกัน แล้วเห็นเป็นศัตรู
ทนหม่นหมองมองดู เธอเปลี่ยนไป

๏ ใจจริงเธอ คอยยั่วพี่มัวเหลิงลอย
  หลายปีที่เฝ้าคอย ยังทนอยู่ไหว
 อย่าฝันเพ้อเผลอสมัคร แอบรักใคร
รับปากหน่อยได้ไหม ว่าใจเมตตา

๏ หรือเธอมีเพื่อนใหม่ ถึงได้เมินเฉย
  ลืมรักเคย มีกันเฝ้าฝันหา
 โปรดจงเผยเอ่ยบอกกันเถิดหนา
คนรอคำสัญญา ใจพารำพึง

๏ ใจดำทำให้คลั่ง เพื่อหยั่งน้ำใจ
  รักเธอมากแค่ไหน ใจคงซาบซึ้ง
 รักก็จงตอบ ชื่นจิตสักนิดนึง
อย่าปล่อยให้ต้องถึง ละเมอกอดหมอน ๚ะ๛

          รักข้ามขอบฟ้า

๏ ขอบฟ้าเหนือ อาณาใดกางกั้น 
  ถ้าความรักด้นดั้น ก็ผ่านสิ้น
 รักเหินข้ามขอบฟ้า ข้ามแผ่นดิน
เมื่อความรักจะดิ้น ย่อมบินไปไกล

๏ ขอบฟ้าโค้งตีขลุม มาคลุมครอบ
  อ้าแขนรอบ โอบโลกยังทำไหว
 เหมือนอ้อมกอดของรัก แม้โอบใคร
ชาติภาษาต่างไม่เท่าใจตรง

๏ สื่อรักข้ามขอบฟ้า ภาษาสวรรค์
  มีใจกัน ผูกจิตพิศวง
 ต่างเก็บรักเก็บฝันให้มั่นคง
ความรักจะยืนยง ชั่วนิรันดร์

๏ สุดขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก
  ห่างไกลน้อยหรือมาก ร่วมฝากฝัน
 รักจะข้าม ขอบฟ้ามาผูกพัน
ผูกใจมั่น สองดวงเป็นดวงเดียว ๚ะ๛