กล้ำกลืน

๏ อยากลืมคน ที่เคยทำให้เจ็บ
  แผลรักยามอักเสบเจ็บหนักหนา
 หลอกลวงเรา ดุจคนไร้ราคา
ต้องกล้ำกลืนน้ำตาทุกข์ระทม
 
๏ รู้ว่าเจ็บ ว่าช้ำทนกล้ำกลืน
  ถึงต้องฝืนสุดฝืน แค่ขื่นขม
 ทนแอบแฝง สู้ไม่ใช้อารมณ์ 
กลืนน้ำตาอกตรมด้วยลมลวง

๏จบลงกันที ด้วยเธอมีรักใหม่
ฉันต้องยอมช้ำใจ อยู่ในทรวง ๚ะ๛

         เสียแรงรักใคร่

๏ เสียแรงรัก แรงใคร่ทูนใจชอบ
  หวังว่าเธอจะมอบ หัวใจให้
 เสียแรงซื่อถือแต่ความจริงใจ
จำต้องเหินห่างไป ใจแรมรา

๏ เสียแรงรัก หมายมั่นว่ามันหวาน
  เสียถ้อยคำบนบาน ฟุ้งซ่านหา 
 เสียแรงเป็นแดนสวรรค์ของกันมา
เธอกลับมินำพา คุณค่าใจ

๏ เจ็บปวดนัก รักเอ๋ยที่เคยพร่ำ
  ทั้งเสียถ้อยเปลี่ยนคำ ที่เคยให้
 ถูกเธอทิ้ง หมดทางต้องห่างไกล
ตัดบัวยังเหลือใย เธอไปเลย

๏ เสียแรงเคยเคียงคู่ดูว่าสม
  เสียสิ้นความภิรมย์ ระทมเผย
 เสียแรงเป็นยอดชู้ เป็นคู่เชย
ต้องร้างรารักเลย อกเอ๋ยตัวเรา ๚ะ๛

            คนใจหิน

๏ ง่ายนักหรือบอกฉันให้ลืมเธอ
  มันง่ายเสมอ สำหรับคนใจหิน
 ค่าเราต่างห่างกัน ราวฟ้าดิน
รักด้วยลิ้น กับฝังจิตผิดกันไกล

๏ ใช่ซินะ เราไม่ใช่เนื้อคู่กัน
  ความผูกพันผันแปรต้องแก้ไข
 แต่ตัวฉัน มิอยากต้องจากไป
หวั่นเสียใจไปชั่วกาลนาน

๏ เถอะปล่อยฉัน เก็บความสงสารไป
  ถ้าจะให้ รักต้องก่อนคิดสงสาร
 ไว้วันหนึ่ง โชคดีเธอแต่งงาน
ช่วยสั่งสอนลูกหลาน อย่าผลาญใจคน ๚ะ๛

     คิดจะปลูกต้นรักอีกกอ

๏ คิดจะปลูกต้นรักอีกสักกอ
  เกรงว่าหน่อ ไม่แท้จะแปรผัน
 ความรักกลายจำพรากต้องจากกัน
เหมือนรักเก่าเคยผูกพันแล้วจากลา

๏ รักครั้งก่อนย้อนยอกมาหลอกเล่น
  กลัวรักใหม่ไม่เป็นเช่นสรรหา
 รักเจ้าเอ๋ยเคยฝันได้สัญญา
แล้วกลับมาวนเวียนต้องเปลี่ยนแปร
 
๏ เราเคยสุข เริงรื่นเคยชื่นจิต
  แล้วความรักในชีวิตก็ไม่แน่
 ใจเจ้าเปลี่ยน เด่นชัดรังคัดรังแค
ฉันก็สุดจะแก้รักกลับคืน

๏ คิดจะปลูกต้นรักอีกสักกอ
  เกรงว่าหน่อ เลี้ยงไปก็ไม่ฟื้น
 ใจเราต้องเจ็บช้ำ ต้องกล้ำต้องกลืน
เลยทนฝืน ใจอยู่เพียงผู้เดียว ๚ะ๛

              พรพี่

๏ ยามดึกดื่นแก้วตา นิทราเถิดเจ้า
  พี่จะเฝ้าดูแลมิไปไหน
 อย่าระคางหรือแค้นเคืองหัวใจ
มีทุกข์ร้อนอันใดเปิดใจมา

๏ พี่จะพัดหากร้อน เจ้านอนไม่หลับ
  ปัดยุงริ้นไรไกลลับ มิกลับหา
 อบแป้งร่ำน้ำปรุงทั่วกายา
โลมไล้นุชบุษบาหลับตานอน

๏ ถ้าเหน็ดเหนื่อยนอนเสียอ่อนเพลียพัก
  พี่นั้นรักเจ้าดอกมิหลอกหลอน
 หลับเสียเถิด แก้วตาพี่อาทร
จะกล่อมเจ้าด้วยคำกลอน ก่อนนอนเอย ๚ะ๛

              หลงทาง

๏ ดั่งลมฝนดลใจ คล้ายให้เราจาก
  รักเอยพลัดพราก จากไปไกลเกินฝัน
 เลือนลับฟ้าเหมือนดาว เจอแสงจันทร์
เปรียบเธอฉัน ก็ยากจะพบกันได้

๏ เพื่อรักนี้ของเธอ และหญิงคนอื่น
  ยอมขมขื่น เจ็บฉันมิหวั่นไหว
 เจ็บคราวนี้เพราะฉันหลง ทางแสนไกล
หาทางใหม่ คงต้องร้องไห้อีกนาน ๚ะ๛

          พี่บุญน้อย

๏ พี่บุญน้อยด้อยค่าถึงมาก่อน
  โดนตัดรอนจนพี่ไม่มีหวัง
 พูดคำว่าห่วงใยก็ไม่ฟัง
คนโง่งมเหมือนงั่ง ต้องซังกะตาย

๏ บุญพี่มีกะปริดกะปรอย คงน้อยนัก
  วิมานรัก จึงร้างราสลาย
 มัวอยู่นิ่งนึกเจียมทำเหนียมอาย
กว่าจะแก้ก็เลยหายสายสัมพันธ์

๏ พี่บุญน้อยจำพรากเสน่หา
  ขืนอยู่ได้เห็นหน้า พาโศกศัลย์
 บาปที่ทำกรรมขยายอยู่รายวัน
แม้รักใครใฝ่ฝันแปรผันเอย ๚ะ๛

           คืนทรมาน

๏ อยู่คนเดียวเหงาจิต ตะขิดตะขวง
  เธอมิห่วงทิ้งให้ตรมฉันขมขื่น
 ปล่อยให้ฉันระกำสุดกล้ำกลืน
เธอออกไปเริงรื่น ฉ่ำชื่นใจ

๏ แต่ก่อนยามความรักยังหวานฉ่ำ 
  คืนและค่ำมิเคยหนีไปไหน
 เฝ้าคอยปลอบประโลมอยู่เรื่อยไป
ร้อนเย็นไหมห่วงใย ถามทุกครา

๏ ครั้นยามนี้ตัวเธอมากลับกลาย
  คิดแหนงหน่าย ลืมรสเสน่หา
 บ้านขาดเธอ ร่วมเรียงเคียงนิทรา
ราวป่าช้า น่ากลัวยิ่งกระไร

๏ อยู่ในบาร์เสียงดังมิวังเวง
  ฟังเสียงเพลง ซาบซึ้งเคลิ้มถึงไหน
 แต่คนรออยู่บ้านช่างเหงาใจ
เพราะฟังได้แต่เสียงนาฬิกา ๚ะ๛

 
             ติดค้าง

๏ มองนางฟ้าชุดขาวถึงคราวพราก
ฉันเองจำลาจาก ทนไม่ไหว
ถึงแม้มีเธออยู่ภายในใจ
แต่ขืนอยู่ต่อไปทรมาน

๏ หยุดให้ยาฉีดยารักษาฉัน
ช่วยหยุดดูแลกันเลิกสงสาร
เป็นตัวถ่วงชีวิตพยาบาล
มายาวนานเกรงใจ อาลัยอาวรณ์

๏ เหนื่อยหน่ายในวังวนของชีวิต
เบื่อเข็มติดแขนปรุ เป็นอนุสรณ์
เสียงหัวใจเต้นผ่าผ้าอาภรณ์
แผ่วลงอ่อน อ่อนลงคงจากกัน

๏ ขอบคุณความหวังดีที่มีให้
ขออภัยคิดลาอย่าว่าฉัน
อยู่คนเดียวดูแลแต่ละวัน
ให้สุขสันต์ฝันดีทั้งชีวา

๏ ถอดเครื่องช่วยหายใจฉันไปเถิด
ถ้ามีโอกาสเกิดจะมองหา
อย่ารั้งฉันไว้เลยนะแก้วตา
ถึงเวลาจำพรากต้องจากกัน

๏ เพราะฉันหมดเวลาอย่าลำบาก
อย่ายุ่งยากคิดเผื่อทำเพื่อฉัน
รักของเราเข้าสู่หนทางตัน
หวังชาติหน้ามีวัน เจอกันเอย ๚ะ๛   6/11/66

           อยากจะร้องไห้

๏ อยากจะร้องไห้ อยากร้องไห้เหลือเกิน
   แต่เผอิญ ใจสั่นสุดหวั่นไหว
 น้ำตามันแล้ง แห้งไปหมดทั้งใจ
มิเหลือให้ไหล หยุดร้องไห้ระงม

๏ รักครั้งแรก แสนหวานฉ่ำล้ำทรวง
  แต่นี่คือรักลวง ให้ขื่นขม 
 ทิ้งเราอยู่ในห้วงทุกข์ระทม
ฉันต้องตรอมตรม มันคงสมใจเธอ

๏ น้ำตาฉันพรม เธอกลับชมเหมือนเพชร
  แล้วแอบเข้ามาเช็ด ด้วยจูบเสมอ
 ชมฉันจนพอ ยอฉันจนเพ้อเจ้อ
พอใจเผลอ แล้วเธอก็ดูแคลน

๏ อยากร้องไห้ กับความหมองไหม้ทุกข์ทน
  แต่พิกล เจอคนใหม่ในวงแขน
 ไฟรักเก่ากรุ่น ใจพลอยอุ่นทดแทน
อุ่นจนความเครียดแค้นละลายเอย ๚ะ๛

            กาลเวลารัก

  ๏ วันนี้เรา ต้องจากกันไปแล้ว
  ลืมรักที่เพริดแพร้ว ไปจริงจริง
 ก็เหมือนกับมีรักแล้วเททิ้ง
ความผูกพันทุกสิ่ง โยนทิ้งไม่นึก

๏ คงได้เพียงแค่คิด ถึงความหลัง
  ที่บาดรอยลงฝังความรู้สึก
 ยิ่งนานยิ่ง ร่อแร่เป็นแผลลึก
นอนนั่งหวิวระทึก ระทมใจ
 
๏ คิดดูก็ ช่างเหมือนกับความฝัน
  กว่าจะพบรักกัน นานแค่ไหน
 จู่จู่ทิ้งความรักหยุดพักไป
รวดเร็วเกินฤทัย จะไหวรู้ทัน

  ๏ วันนี้เรา ต้องจากกันเลือนลับ
  ทำหัวอกย่อยยับ ระริกสั่น   
 ยิ่งนานยิ่ง จืดจางยิ่งห่างกัน
หรือรักของเรานั้น สิ้นกาลเวลา ๚ะ๛

           ปรัศนีหัวใจ

๏ บนความโศกศัลย์ของ ใจดวงหนึ่ง
  ช่างซาบซึ้ง สุขสมปรารถนา
 ขอบคุณยอดดวงใจที่ให้มา
ทั้งน้ำตาบาดแผลใหม่จากใจเธอ

 ๏ ยุติธรรมเหมาะสม แล้วละหรือ
  คนที่หัวใจซื่อ ต้องน้ำตาเอ่อ
 คนใจลวงเลอะเทอะกลับเจอะเจอ
ความสุขอยู่เสมอ ฟ้าคุ้มครอง

๏ เป็นความผิดใช่ไหม ที่ใจคิดซื่อ
  เป็นความผิดใช่หรือ ที่คอยสนอง
 เป็นความผิดใช่ไหม ที่ใจทุกห้อง
ยินยอมเป็นเครื่องลอง รักเล่นของเธอ

๏ ตอบให้ฉันรู้ สักทีจะได้ไหม
  ว่าความรักที่ให้ นั้นฉันเซ่อ
 ตอบฉันซิ สักคำไว้บำเรอ
ความเจ็บปวดที่เจอ เพื่อสอนใจ ๚ะ๛

           สักวันหนึ่ง

๏ สักวันหนึ่ง เธอคงคิดถึงฉัน
  แล้ววันนั้นเธออาจ ต้องร้องไห้
 ที่รู้ว่าฉันรักเธอ มากกว่าใคร
มั่นคงมากเพียงใดเฝ้าใฝ่ปอง

๏ เกิดมาในชาตินี้ มีรักไม่จริง
  ขอทอดทิ้งเพราะกลัวเรื่องมัวหมอง
 รักแล้วรับ ผิดชอบหวังครอบครอง
ไม่เคยหาตัวสำรอง เผื่อมองใคร

๏ สักวันหนึ่งที่เธอทำกับฉัน
  สลับกัน เป็นเธอต้องร้องไห้
 ยามเจ็บปวดร้อนเร่าคงเข้าใจ
สิ่งที่เธอทำไป เลวร้ายเอย ๚ะ๛

       เช็ดน้ำตากับอกฉัน

๏ ป่านนี้เธอ เหงาใจบ้างหรือเปล่า
  คิดถึงใครแล้วเศร้า ใจสับสน
 มีปัญหาอะไร วุ่นวายวกวน
ต้องกล้ำกลืนฝืนทน สิ่งใดอยู่หนา

๏ โปรดรู้ว่าแม้เธอ นั้นมี ใครอยู่
  คอยเคียงข้างเป็นคู่ เสน่หา
 วอนเธอจดจำ ฝังใจให้ตรึงตรา
ใจฉันจะมิซา สร่างรักเธอเลย

๏ ยังคอยคอยคอย เฝ้าคอยยังคอยอยู่
  แหละรักคอยชื่นชู ดังเฉลย
 หัวใจยังหวังเป็น เหมือนเช่นเคย
ทุกวันคืนอกเอ๋ย  มิเคยร้างรา

๏ กราบพระคุ้มครองให้ เธอเป็นสุข
  คลายสิ้นทุกข์ มีแต่คนเสน่หา
 วันใดถ้าเขาทิ้งหรือเย็นชา
โปรดหวนมา เช็ดน้ำตากับอกฉัน ๚ะ๛

         น้ำตาคลอ

๏ ฉันสู้ถาก สู้ถางทางชีวิต
  ก็เพียงคิดมีเธอเดินเคียงข้าง
 แต่เธอกลับเลือกเดินคนละทาง
ทิ้งให้ฉันอ้างว้างอยู่เดียวดาย

๏ แม้เพชฌฆาตที่ ประหารชีวัน
  ก่อนจะฟันดาบลงปลงชีพหมาย
 เขายังขอขมากับผู้ตาย
แต่เธอฆ่าผู้ชายไม่ใยดี

๏ มองเห็นซากสถานวิมานทลาย
  ยิ่งอยากตาย ไปเสียจากโลกนี้
 ดั่งถูกดาบช้ำสองต้องชีวี
ขอลาก่อนลาที คนดีเอย ๚ะ๛