ใจรัก

๏ เมื่อดวงใจใฝ่รักก็เหมือนนก
  โผบินเลิกวิตกอยู่แห่งไหน
 ระยะทางเขตแดนแม้แสนไกล
ความรักก็ลอยไปเหมือนนกบิน

๏ เมื่อเราต่างก็รัก กลัวทำไม
  ถ้าหัวใจมีรักอุปสรรคสิ้น
 รักมั่นคงสดใสไร้มลทิน   
ย่อมอยู่คู่ฟ้าดินไม่ร้างรา
 
๏ โอ้ใจที่มีรักสุขเสมอ
  คิดถึงเธอใจครางเฝ้าครวญหา
 ใกล้หรือไกลมีเธอตลอดเวลา
หัวใจหรือสายตา เรียกหาร่ำไป
 
๏ เมื่อดวงใจถ้ารัก ใครสักคน
  ก็จะทน ฝ่าฟันมิหวั่นไหว
 รักปรากฎหมดทุกห้องหัวใจ
หวังเพียงได้ ใกล้ชิดชั่วนิรันดร์ ๚ะ๛

            ฉงน

๏ มั่นใจหรือยัง ที่คิดฝากฝังใจ
  แน่นอนเท่าใด ไม่ย้อนยอกกลอกกลิ้ง
 ปริญญาความรักเรื่องผู้หญิง
จบแล้วรักจริง หรือคุณยังมีต่อ

๏ ให้จริงฉันเป็น รักสุดท้ายของคุณ
  สักทีเจอะนักบุญ ต้องลุ้นขอ
 ทำทานครั้งนี้ รักมีให้เพียงพอ
อย่าคิดเพียงเคล้าคลอ แล้วจากไป
 
๏ อย่าเอาคำหวาน มาผลาญพร่าใจฉัน
  ขอนิดหน่อยเท่านั้นคงทำได้
 ไม่ชัดเจนจริงแท้ หรือแน่แก่ใจ
คิดว่าปล่อยฉันให้ รอดไปสักคน
 
๏ หากคุณมั่นใจ รักในดวงฤดี
  แน่นอนทันที รักต่อไม่ฉ้อฉล     
 กลางใจของคุณนั้น ฉันยอมฝากตน
บอกฉันซิผล เป็นคนสุดท้ายเอย ๚ะ๛

        เพลงคนเศร้า

๏ ขอฝากกลอนบทเศร้าเคล้าภาษา
  อาบด้วยหยาดน้ำตา ที่รินไหล
 อาจจะฟังไม่เพราะเสนาะใจ
เหมือนพระสวดบทไหน ใจก็วังเวง

๏ ขอฝากใจ คนเศร้าทั่วโลกา
  ที่ถูกคมเสน่หา มาข่มเหง
 บทเรียนรัก ต้องใช้ใจฝึกเอง
ไม่มีใครสอนเก่ง กว่าโดนเองเรา

๏ ความสุขนั้นมีได้ หลากหลายอย่าง
  บางครั้งสร้าง ได้จากความเงียบเหงา
 อาจได้รัก เพียรวาดใจคาดเดา
แล้วค่อยสะอื้นเบาเบา ใจเขาไม่มี

๏  นี่แหละโลก ถึงกลมแต่แกนเอียง
  พระพรหมท่านเรียบเรียง หนทางนี้
 ท่านอาจเห็นหัวใจ เราแกร่งดี
ก็เลยให้โดนขยี้ จนบี้จนแบน ๚ะ๛

       พรุ่งนี้ไม่มีจริง

๏ อยู่กับความชินชาเพลาผ่าน
เลยดักดานหวานหน่ายกลัวอายเขา
   ถ้าหันไปยังเจอเสมอเงา
รักคำเก่าพูดไม่ออกจะบอกเธอ

๏ รอเวลาค่อยบอกวันพรุ่งนี้
เพราะวันหลังยังมี อยู่เสมอ
   เอื้อมมือจับหลังไหล่ยังได้เจอ
ยังไม่เผลอเอ่ยปากยากจำนรรจ์

๏ แต่บางทีคำลาเข้ามาก่อน   
  ใจจะขาดรอนรอนมิคาดฝัน
เตรียมหัวอกเตรียมใจเตรียมไม่ทัน
 เหมือนสะบั้นลมหายใจไปจากตัว

๏ รอยยิ้มกับอ้อมกอดสูญสลาย
 ตักที่หมายไออุ่นยามหนุนหัว
กระซิบแผ่วเสียงสั่นเคยพันพัว
หายไปหมดน่ากลัวสิ้นตัวตน
   
๏ วันพรุ่งนี้ไม่มาถึงอีกแล้ว
 ไม่มีแววหวนกลับมาอีกหน
ไร้โอกาสพลาดหมดต้องอดทน
 ฝืนดิ้นรนหนทางต่างมลาย
 
๏ แค่เธออยากได้ยิน บางคำจากฉัน
  ยังทำมันพลาดไปหัวใจสลาย
พรุ่งนี้ไม่มีจริงหวังแทบตาย
  แต่สุดท้ายคว้าลมได้ชมเงา
 
๏ อยากให้เธอสบตามองหน้าฉัน
กุมมือกันเก็บกลับความอับเฉา
ตอนนี้หวังเพียงกอดเธอเบาเบา
 เหลือแค่ความว่างเปล่ากับเงาเธอ
 
๏ อยากให้รู้ว่ารักเธอ มากแค่ไหน
 คำว่ารักพูดเมื่อไหร่ได้เสมอ
เพิ่งรู้ว่าพรุ่งนี้ บางทีไม่เจอ
  ต้องรอเก้อหมดทางใช้อ้างอิง
 
๏ แค่เธอรอ ฟังฉันพูดบางคำ
 ฉันกลับทำสายไปหมดทุกสิ่ง
เหลือน้ำตากับความรักให้พักพิง
 แต่พรุ่งนี้ไม่มีจริง ทุกสิ่งเอย ๚ะ๛ 8/1/67

    คำอธิษฐานด้วยน้ำตา

๏ นาฬิกายังหมุนอยู่ทุกวัน
แต่ความทรงจำของฉันกลับหยุดหมุน
   มันหยุดไว้ตรงภาพรักละมุน
อันอบอุ่นอยู่เสมอเมื่อเธอเคียง

๏ ทุกคืนยังจดจำทุกคำเอ่ย
อยากจะฟังคำเคยเธอเอ่ยเสียง
  รูปที่ถ่ายด้วยกันอยู่ข้างเตียง
ก็เป็นเพียงสาปซากเมื่อจากไกล

๏ อยากเห็นว่าแดนใดตรงไหนอยู่
  อยากจะรู้ได้ยินกันบ้างไหม
 อธิษฐานด้วยน้ำตาอย่างอาลัย
รออยู่ทุกลมหายใจพร้อมน้ำตา 

๏ ตัวหนังสือเคยเขียนไว้อยู่ที่เดิม
  เฟอร์นิเจอร์แต่งเติมเธอจัดหา
 ฉันไม่ได้หมายปอง สิ่งของนานา
แค่ต้องการเธอกลับมาอยู่ข้างกาย

๏ อยากพบเธอให้แลกด้วยชีวิต
  จะทำโดยไม่คิดเพื่อจุดหมาย   
 อีกสักครั้งแม้ฉันจะต้องตาย
ยังมุ่งมั่นมิวาย แม้ตายก็ดี

๏ ทุกถ้อยคำอธิษฐานด้วยน้ำตา
   ขอพรเทพเทวาทุกพื้นที่
  ทุกชั่วโมงเหลือในชีวิตมี
ขอใช้แลกเสี้ยวนาที ที่มีเธอ ๚ะ๛15/1/67

    เพลงเพราะ เพราะเธอ

๏ บทกลอนมีมากมายอยู่หลายบท
  แต่ยังไม่ปรากฏบทซาบซึ้ง
 เหมือนที่ใจพลอดพร่ำคิดคำนึง
เลยเขียนอีกบทหนึ่งส่งถึงใจ

๏ หากวันหนึ่งเธอสนใจสิ่งที่เขียน
  ความรู้สึกแปรเปลี่ยนเป็นหวั่นไหว
 หรือข้อความสักนิดสะกิดนัย   
ก็ขอให้ซาบซึ้ง คนเขียนถึงเธอ

๏ เมื่อเธอเปิดอ่านกลอนถึงหน้านี้
  อาจไม่มีฉันอยู่คอยเพ้อเจ้อ 
 ไร้ประกายแววตาเมื่อมาเจอ
รักหมดโอกาสเสนอเมื่อเผลอใจ

๏ ไม่สัมผัสความรู้สึกตอนเธออ่าน
  แต่เนิ่นนานฉันซ่อนความรักไว้
 มีบทหนึ่งบอกรักเป็นนัยนัย
แต่มิกล้าพูดให้เธอได้ฟัง
 
๏ ไร้ถ้อยคำคมคายความหมายซึ้ง
  มีแต่ความคิดถึงอันสิ้นหวัง
 รวมทุกความรู้สึก ละล้าละลัง
คงเหลือแต่ความหลังที่ฝังใจ
   
๏ ก็แค่คนแอบรักเธอคนหนึ่ง
  เก็บอาการซาบซึ้งไว้ไม่ไหว
 เลยเขียนกลอนบอกเธอถึงความนัย
ก่อนจากไกลจำลาน้ำตาคลอ

๏ เมื่อเธอเปิดอ่านกลอนถึงตอนนี้
  คงไม่มีฉันอยู่รบกวนต่อ
 แรงบันดาลใจที่ ละเอียดลออ
เขียนกลอนพอไพเราะเป็นเพราะเธอ ๚ะ๛ 20/1/67

        ทุกคนเคยร้องไห้

๏ กลอนเขียนได้ไม่หวานซาบซ่านจิต
    ไม่อาจเนรมิตให้ซาบซึ้ง
  ไม่สร้างสิเน่หาอันตราตรึง
ไม่ทำให้ใครคิดถึงสักหนึ่งคน

๏ เวลาเหลือไม่มากไม่อยากฝ้น
   ไม่อยากจะผูกพัน กับใครอีกหน
  อดีตผ่านนานเนิ่นมันเกินทน
หนีไม่พ้นความหลังเมื่อยังเยาว์

๏ ชีวิตเริ่มตั้งแต่ลม หายใจแรก
  ปากก็แหกร้องไห้ต่างใครเขา
  แต่หนทางชีวิตลิขิตเอา
มันก็อยู่ที่ตัวเราเลือกเอาเอง

๏ บางคนเมื่อยังเยาว์ความเขลาเยอะ
เดินผ่านทางเลอะเทอะสะเออะเจ๋ง
  เอาแต่ใจดีชั่วมิกลัวเกรง
มโนเก่งเกินขจัดไม่ขัดเกลา     

๏ ที่ผ่านมาจึงเหมือนกับความฝัน
    ที่ทุกวันรำลึกแล้วนึกเขลา
   อยากแก้ไขความชั่วเคยมัวเมา
แต่เหลือเพียงความว่างเปล่ากับเงากรรม

๏ คิดไม่ทันเวลาเดินเร็วมาก
  วัยเยาว์พรากจากไปไถลถลำ
   รู้สึกตัวจากผมปรกดูดกดำ
กลับแก่หงำหนวดเคราหงอกผมออกเทา

๏ แรกกำเนิดเกิดมาก็ร้องไห้
  อยู่จนใกล้ลงโลงขึ้นเมรุเผา
 บางเวลาทุกข์ใจไม่ทุเลา
มีน้ำตาสายเก่าหลั่งออกมา

๏ ทุกคนเคยร้องไห้ใช่เรื่องแปลก
คนไทยจีนฝรั่งแขกแม้แปลกหน้า
    ถ้ารู้สึกเจ็บช้ำมีน้ำตา
 เป็นเรื่องธรรมดาประสาคน

๏ เขียนกลอนอ่านไม่เพราะเสนาะโสต
   คงต้องโทษหัวใจที่สับสน
  ร้อยเรื่องราวในชีวิตอลวน
แสดงผลทุกทางทุกอย่างเอย ๚ะ๛

        ศาลาพักใจ

๏ จะขอพักหัวใจไว้เพียงนี้
  มันป่นปี้กายใจเจ็บไปทั่ว
 อยากพักใจหวังสงวนเป็นส่วนตัว
หนทางรักมึดมัวเพราะตัวคุณ

๏ ริมทางสร้างศาลาเอาไว้พัก
  คนรู้จัก โอบเอื้อช่วยเกื้อหนุน
 โปรดขอใจให้พักเพื่อเอาบุญ
แบ่งห้องใจการุณของคุณมา

๏ แต่เหนื่อยใจเหลือดีคุณที่รัก
  วานอย่าผลักลงเหวเสน่หา
 ช่วยฉุดฉันออกจากห้วงน้ำตา
ยื่นรักเป็นศาลาให้พักใจ ๚ะ๛

       โดนใจบ้างไหม 

๏ ล้านถ้อยคำว่ารักที่ฉันบอก
  ก็เหมือนหลอกแค่ลม ปากเท่านั้น
 พูดเท่าไรไม่เอื้อจนเชื่อกัน
แล้วคงเทความฝันของฉันไป
   
๏ แต่ทุกถ้อยคำว่ารัก ที่ฉันบอก
  เมื่อพูดออกบอกแล้วทำ ทุกคำไข
 เธอรับรู้เห็นทุกสิ่งความจริงใจ
แต่ทำไมใจเธอยังเฉยชา

๏ มันถูกอกโดนใจบ้างไหมเล่า
  รักกันบ้างหรือเปล่า ฉันเฝ้าครวญหา
 หัวใจเธอก็ก้อนเนื้อธรรมดา
ทำไมแข็งหนักหนาฉันมาดี

๏ ทุกถ้อยคำว่ารัก ไม่ใช่แค่บอก
  ฉันก็ทำไม่หลอกยอกไม่หนี
 เมื่อไหร่ใจเธอจะอ่อน ยอมซักที
เพื่อรักนี้ ของฉันไปถึงใจเธอ ๚ะ๛

            เก็บรัก

๏ เก็บความรักเอาไว้อยู่ในอก
  ดีกว่าหยิบยก รักไปให้ใครเขา
 เก็บรักซุก ซ่อนไว้ในใจเรา
ดีกว่าเศร้ารักล่มไม่สมปอง
 
๏ เก็บความรักเอาไว้ย่อมดีกว่า
  จะมีค่าท่วมท้นไม่หม่นหมอง
 รักนั้นย่อมสูงค่ากว่าเงินทอง
อย่าคิดทําเป็นลอง ยกให้ใคร

๏ อย่าเอารักมอบให้ คนไม่รู้ค่า
  เสียเวลาสิ้นเปลือง กับเรื่องเหลวไหล
 ค่าความรักนั้นสูงยิ่งสิ่งใด
ควรเก็บไว้ ให้กับคนที่ดี

๏ เช่นตัวฉันเคยชอก ช้ำมาก่อน
  จึงขอฝากคําสอน เตือนอิตถึ
 หลงพลาดพลั้งไม่แคล้วต้องราคี
การตรึกตรองควรมี ก่อนยกให้ใคร ๚ะ๛

@ รัก จริงแท้สุดซึ้ง....สลักจิต
รัก ยิ่งทรงจำคิด.........ตราบม้วย
รัก พลีสละชีวิต..........ชนชื่น
รัก จึ่งครองคู่ด้วย.......คู่แท้ธรรมเสมอ

         นิราศนุช

๏ ดวงฤดีพี่ตรมระทมเศร้า 
  ยามราตรีเงียบเหงา เฝ้าครวญหา
 น้องแอบแฝงแห่งไหนช่างไกลตา
ไม่เห็นหน้าหรือเพลินเดินวิมาน

๏ ดวงฤทัยทุกข์ตรม ระทมเศร้า
  รักรุมเร้า พร่ำเพรียกเฝ้าเรียกขาน
 ด้นดั้นหายากเกินดำเนินการ
แม้ใครพบนงคราญ วานบอกที
 
๏ พี่ค้นนวลอนงค์ทั่วทิศา
  เฝ้าตามหาเสียจน ทั่วทุกที่
 ถามดาวทั่วฟากฟ้า บรรดามี
มิเจอน้องหมองฤดี ใจพี่ระทม

๏ จนตะวันรำไร ฟ้าใกล้จะสาง
  ยังไม่พบน้องนาง คู่สร้างคู่สม
 พี่ต้องพลอยหวาดผวาน้ำตาพรม
แสนโศกเศร้าขื่นขมตรมฤทัย

๏ ตราบเสียงดุ เหว่าร้องก้องไพรพฤกษ์
  พี่ก็นึกว่าเธอเผลอตอบไป
 เห็นจันทร์เหนือโขดเขินเนินไศล.
คิดถึงรูปหัวใจ นิ้วมือนางทำ ๚ะ๛

            น้ำในตา

๏ ครึ้มครึ้มคล้ำคลุมครอบอยู่ขอบฟ้า
ครืนครืนเสียงแว่วมาน่าตระหนก
ใจคนแล้งงุ่นง่าน สะท้านสะทก
    แหงนหน้าดูหมู่นกบินกลังรัง

๏ น้ำตาฟ้าเตรียมโถมชะโลมโลก
คงชุ่มโชกฉ่ำใจน้ำไหลหลั่ง
พอฝนผ่านหยุดเทก็เอวัง
  ความชุ่มชื้นตามหลังยังแผ่นดิน

๏ แต่ฝนตกกลบแววตามาไร้เสียง
หยดหล่อเลี้ยงเนื้อใจเปียกไปสิ้น
มะล่อกมะแล่กเปื้อนหน้าเป็นอาจิณ
   จากตารินท่วมในใจเพราะเธอ

๏ ไม่มีเค้าหาวห้วงบอกล่วงหน้า
คิดจะไหลหยดมาน้ำตาเอ่อ
หลังฝนตกแววตาเหมือนละเมอ
   แก้มเลอะเทอะอ่อนล้าสารพัน

๏ ฝนจากฟ้าค่าควรให้หวนคิด
ธรรมชาติเนรมิตช่วยจัดสรร
ฝนที่กลบแววตามานานวัน
   มิเคยคิดแปรผันจากกันไป

๏ ฝนเอ่อในแววตาระอานัก
ควรหยุดพักปล่อยว่างวางดีไหม
ช้ำทั้งหมดทั้งตัวทั้งหัวใจ
   ต้องเมื่อไรน้ำตาเลิกมาเอย ๚ะ๛ 14/2/67

          ลืมเสียเถิด

๏ ลืมเสียเถิดดวงใจ อย่าได้คิดเลย
  ลืมวันคืนชื่นเชย สู่สวรรค์
 ลืมเสียว่าเคยอยู่เป็นคู่กัน
มันเป็นแค่ความฝัน ให้มันผ่านไป

๏ ลืมเสียเถิดความหลังอย่าฝังจำ
  ลืมวันชื่นคืนฉ่ำ ดื่มด่ำสมัย
 คิดว่ามัน เป็นอดีตที่กรีดฤทัย
อย่าฝังจิตฝังใจ เมื่อจากกัน

๏ จงคิดว่าเราสอง มีบุญแค่นี้
  ขอขอบใจคนดี ที่ให้สุขฉัน
 เพราะมันสายเกินไปใจผูกพัน
กลับไปเถิดจอมขวัญ คนนั้นจะคอย ๚ะ๛

        เหลือเพียงฝัน

๏ ยามฟ้าครวญคร่ำ สวรรค์หลั่งน้ำตา
  เป็นฝนโปรยลงมายิ่งพาฝัน
 เรื่องราวครั้งหนึ่ง คิดถึงอยู่ทุกวัน
นึกถึงถ้อยคำมั่นสัญญาใจ

๏ไร้คู่เมื่อ ขาดยอดชู้เคยชื่น
แสนระทมขมขื่นสุดขืนไหว
คิดถึงเธอแม้ต่างต้องห่างไกล
ด้วยขอบฟ้ากว้างใหญ่ ไกลสุดสายตา

๏ ฟังเพลงรักพาเศร้าสุดเหงาจิต
  มันเหงาสุดชีวิตนะเธอจ๋า
 อาทิตย์ลับดับลงสิ้นทิวา
เหมือนชีวิตถูกพา ลาลับเลยไป

๏ นี่เธออยู่ตรงไหนรู้ไหมนั่น
  เธอลืมคิดถึงฉัน หรือไฉน
 ฉันคิดถึงแต่เธอ ทุกลมหายใจ
แม้อยู่ห่างเธอไกลก็ไม่ลืม ๚ะ๛