* ยามราตรีคุยพระจันทร์
กลางวันเย้าพระอาทิตย์
มีชีวิตอยู่กับกองดิน 
ชอบกิน ท่ามกลาง สายลมแสงแดด *

      ในฝัน

๏ ตะวันย่ำสนธยา 
หมู่นกกาบินกลับรัง
บนผาแห่งความหลัง 
สถิตฝังใจมิเลือน

๏ ก้อนหินยังคงอยู่ 
มันมองดูคอยย้ำเตือน
ประดู่ ใบหล่นเกลื่อน 
นั่นพุดเขาเราเคยดม

๏ ลานหินตรงมุมแคบ 
เราเคยแอบอภิรมย์
สองร่างเคยชิดชม 
นั่นลั่นทมขาวเกลื่อนตา

๏ เคยเสียบดอกข้างหู 
เอียงคอดูกัลยา
ผิวผ่องพิศโสภา 
นัยนาดั่งดวงเดือน

๏ ร่ำกลิ่นเจ้าหอมกรุ่น 
ร่างละมุนมิลืมเลือน
วันผ่านยังคอยเตือน 
โศกเสมือนจะขาดใจ

๏ เจ้านกกางเขนดง 
ร้องโผลงระหว่างไพร
ส่งเสียงมาปราศรัย 
เหตุไฉนพี่ต้องตรม

๏ โอ้อนาถเจ้านกเอ๋ย 
ยากจะเอ่ยความขื่นขม
เพราะรักเคยชิดชม 
กลับระทมทรมาน

๏ จวบสิ้นแสงตะวัน 
แว่วเสียงลั่นกังสดาล
ย่างเข้ารัตติกาล 
ภวังค์ผ่านเป็นเรื่องราว

๏ ฟากฟ้ามีพระจันทร์ 
มิไกลกันมีดวงดาว
ประดับนภาพราว 
เด่นสกาวบนฟ้าไกล

๏ เหมันต์แห่งความหลัง 
ประดุจดังเพิ่งผ่านไป
ยามหวนกลับมาใหม่ 
ยังคงไว้ความทรงจำ

๏ ขาดแต่มิ่งสมร 
เจ้าจากจรสุดชอกช้ำ
ลืมถ้อยเคยร้อยคำ 
เจ้าใยทำให้พี่ตรม

๏ กึ่งคืนที่ยืนเศร้า 
อยู่กับเงาความระทม
บาดแผลในอารมณ์ 
ยากจะข่มสวาทวาย

๏ หลับตาหวนระลึก 
นัยสำนึกที่ห่างหาย
หนึ่งหญิงกับหนึ่งชาย 
ครามั่นหมายใคร่ภิรมย์

๏ ลานหินแม้นจะแคบ 
สองร่างแนบชิดเชยชม
ใต้ฟ้าห้อมสายลม   
โผเหินหาว สู่ฉิมพลี

๏ ลั่นทมหอมขจาย   
ฤากลิ่นกายของเจ้ามี
ปั่นป่วนดวงฤดี   
ทุกนาทียังตรึงตรา

๏ หอมเอ๋ยเจ้าผิวผ่อง 
ยามประคองเจ้าอิงหา
เอนพบสบสายตา 
ดั่งดาราพรรณราย

๏ กองไฟที่ก่อเกื้อ 
ยามแนบเนื้อหมดความหมาย
แสงส่องที่พร่างพราย 
สะท้อนผิวระยับไว

๏ โอบกอดพลอดคำหวาน 
ร่างสะท้านเจ้าสั่นไหว
ยินเสียงจากห้วงใจ   
ระรัวเรียกขวัญพี่เอย

๏ เจ้านกโพระดก 
ร้องโขกป๊กโอ้ละเหย
แอบมองร้องเฉลย
หรือมันเคยแอบมองใคร

๏ จุมพิตสนิทนวล 
เฝ้าทบทวนสนิทนัย
ว่ายเวิ้งเชิงวิสัย 
รสวิไลเสน่ห์คง

๏ รสรักมโนภาพ 
ยังกำซาบให้ลุ่มหลง
จูบเงาร่างระหง
ใฝ่พะวงภาพมายา

๏ เหลือพี่ตรงที่เก่า
คงสิ้นเงาเจ้ากลับมา
สิ้นซากเสน่หา 
ประหนึ่งว่าตายจากกัน

๏ จนรุ่งอุษาสาง 
ฟ้าสว่างลบภาพฝัน
สิ้นรักเคยผูกพัน 
สัญญามั่นเป็นเพียงลม

๏ หมอกขาวคลุมหน้าผา
หยุดเวลาความระทม
หยุดโลกที่โศกตรม
ฝังมันจมพร้อมน้ำตา

๏ ก้าวผ่านในม่านหมอก
จนหลุดออกนอกหน้าผา
สำนึกสุดท้ายว่า 
ขอชาติหน้าค่อยพบกัน ๚ะ๛ 4-5-48

        น้ำตาดาว

๏ เหม่อมองดูหมู่ดาวที่พราวฟ้า
  หยาดรินสายน้ำตา หยดมาหมอง
 ฟ้าห่วงเดือน ต่างเจ้าเขาไม่มอง
เจ้างามผ่อง เพียงใดไร้การชม

๏ หยาดเอยหยาดชล ร่วงหล่นมาชุ่มชื้น
  เป็นน้ำค้างกลางคืน ก็ขืนขื่นขม
 เจ้าช้ำใจ ดุจทรวงข้าระบม
เขาเคยชิดชม แล้วห่างมาต่างเดิน

๏ โอ้น้ำตาดาว พราวพื้นหล้ากระจ่าง
  เป็นน้ำค้าง พรมท้องนาป่าเขาเขิน
 หริ่งหรีดเรไร ทั่วแดนช่างแสนเพลิน
กรีดร้องเชิญ เย็นฉ่ำด้วยน้ำนภา

๏ อกเอ๋ยอกเรา เมื่อคราวต้องชอกช้ำ
  ใจสุดแสนระกำ ด้วยเสน่หา   
 ตัวเราเจ็บช้ำ จะมีใครเหลียวมา
ช่วยซับรอยน้ำตา ของข้าดุจดาว ๚ะ๛

    จำเป็นก็ตาย

๏ สุดปลายมือยื่นให้ก็ไม่ถึง
จะคว้าดึงยุดยั้งกำลังหมด
ไม่ใช่รักสิ้นขอทรยศ
หรือใจคดลืมรักเพียงสักนิด

๏ เกินที่ฉันจะช่วยแม้ด้วยรัก
อยากผ่านผลักโรคร้าย ให้หายสนิท
แต่ความจริงยากเป็นเช่นที่คิด
เพราะเวลาของชีวิตยากกำหนด

๏ ทุกชีวิตบนโลกไม่อาจหนี
เกิดแก่เจ็บตายมีเหมือนกันหมด
ไม่อาจหนีสัจธรรมต้องการลด
หรือหนีกฏธรรมชาติไม่อาจพ้น

๏ แม้จะหวงห่วงใยด้วยใจรัก
แต่ก็ต้องรู้จักมีเหตุผล
ถ้าถึงคราวสูญสิ้นอย่าดิ้นรน
ฉันก็เจ็บเหลือทนทนดูเธอ 

๏ ตายก็ตายอย่าวิ่งหนีสงสาร
เธอเจ็บฉันทรมานแทนเสมอ
ตายแทนได้ต่อหน้าเมื่อมาเจอ
ปากเผยอไร้เสียง มีเพียงน้ำตา

๏ ทุกนาทีที่เจ็บแทนเธอได้
ฉันยินดีดีใจ สมปรารถนา
ยังซื่อตรงคงมั่นคำสัญญา
ทุกชาติภพดินฟ้าเป็นพยาน

๏ ไปรอฉันบนดาวประกายพรึก
ฉันจะเพียรรำลึกอธิษฐาน
ขอตามเธอชิดใกล้ชั่วกาลนาน
หมดสัมปทานหายใจจะไปเลย


๏ สร้างวิมานของเรารอฉันก่อน
อย่าร้าวใจตัดรอนคำเฉลย
ไปที่หลังหวังสนิทร่วมชิดเชย
รอสักนิดร่วมเขนยเช่นเคยคบ


๏ จะจากเป็นจากตายสุดท้ายจาก
มนุษย์ยากเลี่ยงพ้นทุกคนพบ
การพลัดพรากหายใจยังไม่จบ
ตายแล้วนั่นคือครบสิ้นภพเอย ๚ะ๛ 23/2/67


.

    ขลุ่ยจีน  ประกอบกลอนอีโรติก

         *เร่เรือรัก*

๏ คลื่นฉีกสาดกระเซ็นมองเป็นสาย
พรรณรายยิบระยับรับแสงฉาน
หัวเรือแหวกสายชลยลตระการ
สุขสำราญมิสร่างมีนางเคียง

๏ แดดละอ่อนชอนผิวเป็นทิวอุ่น
กลิ่นหอมกรุ่นลมหายใจยามส่งเสียง
นัยแววตาส่งสายชะม้ายเมียง
ร่างสลับกลับเบี่ยงเอียงแก้มคอย

๏ โอบประคองอิงแอบเข้าแนบเนื้อ
บนหัวเรือสุดที่กระเถิบถอย
เสียงกระซิบเสน่หานัยน์ตาปรอย
บอกค่อยค่อยทีท่าระอาใจ

๏ เกี่ยวกวัดรัดกายไม่อายคลื่น
มิอยากตื่นจากจิตพิสมัย
วิมานลอยใต้ฟ้าสุราลัย
ร้อนดั่งไฟซาบซ่านสะท้านทรวง 

๏ สบนัยน์ตาเปี่ยมล้นปนความหมาย
สองใจกายสุขแสนสู่แดนสรวง
โลกทั้งใบใส่รักร่วมตักตวง
ณ ใต้ดวงตะวันเก็บฝันมา

๏ เรือแล่นเรื่อยท่องนทีฤดีสุข
เสียงนกปลุกจากมนต์เสน่หา
แว่วยินเสียงอายนกกุ้งปูปลา
แต่กายาสอดสนิทเข้าชิดชม

๏ จุมพิตร่างเนื้อนวลสงวนแนบ
ยามอิงแอบแสร้งซุกอย่างสุขสม
เสียงแผ่วแผ่วแววตาสุขารมณ์
กอดกันกลมสนิทนวลเจ้าครวญคำ 

๏ ปลาฉนากปากยาวโถมราวคลื่น
ระเริงรื่นดำมุดสุดถลำ
แหวกโพยมเร่งรุดแล้วมุดดำ
โหมกระหน่ำอ่อนล้าก็ลาชล

๏ อยากพักร้อนนอนหนาวใต้ราวฟ้า
เริงเสน่หาตามแถลงทุกแห่งหน
โลกทั้งใบมีเพียงเราสองคน
สู่วังวนยลเยี่ยมทิพย์วิมาน

๏ ราวฟ้าเปรียบอ้อมแขนแสนอบอุ่น
โอบละมุนความรักสมัครสมาน
สองหัวใจมีกันทุกวันวาร
ตราบชั่วกาลฟ้าดินไม่สิ้นเอย ๚ะ๛

       ให้

๏ ซ่อนไว้ ฉันบอกใครไม่ได้
  ท่าทีหัวใจ ที่แอบไปรักเธอ
 ห้ามความคิดจิตใจ เลิกใฝ่เพ้อ
แต่อยากเจอ เธอมากขึ้นทุกวัน
 
๏ ซ่อนไว้ บอกไปฉันกลัวเศร้า
  ถ้าเธอไม่รักเรา เศร้ามหันต์
 คอยหักห้ามหัวใจ ไม่ว่ากัน
สิทธิของเธอนั้น ย่อมเหนือใคร

๏ เธอรักใครชอบใคร มิไปขัดขวาง
  ปิดกั้นทางขวางรักกักไม่ไหว
 แต่ตัวฉันจะมีเธอตลอดไป
ทั้งชีวิตจิตใจ ฉัน (มีแต่ให้) ให้เธอ ๚ะ๛

       ยอมรับคนเดียว

๏ เธอคงจะไม่ซึ้ง ถึงความปวดร้าว
  ช้ำในใจเรื่องราว เศร้าเป็นไฉน
 เธอคงไม่ซึ้ง ถึงรักที่ห่วงใย
ฉันทำไป ทุกอย่างก็เพื่อเธอ

๏ ใครเป็นคนปลอบโยนคอยเอาใจ
  จะมีทุกข์ยังไงช่วยเสมอ
 พอมีคนแทนฉันเมื่อได้เจอ 
ใยมาเผลอลืมจริงแล้วทิ้งกัน

๏ เจ็บนี้นาน ยาวนานต้องการพอ
  ไม่หวังรอ เธอกลับคืนมาหาฉัน
 ครั้งเดียวก็เกินพอ ความผูกพัน
มิอยากโดนใครหยัน เธอปันใจ

๏ เธอคงไม่ซึ้ง มองถึงการกระทำ
  นึกถึงความเจ็บช้ำ สักคำไหม
 ตอนที่เธอบอกลาต้องการไป
ฉันจะเป็นอย่างไร จำได้ไหมเธอ ๚ะ๛


.

   รักเอ๋ยรักข้า

๏ รักเอ๋ยรักข้า
คิดยิ่งเหมือนกับพา อุราหวนไห้
เดี๋ยวรักก็เริงรื่นชื่นฉ่ำใจ
  เดี๋ยวรักก็จากไป ไม่เคยจีรัง

๏ รักเอ๋ยรักข้า
ครั้งแรกเหมือนบุปผา งามสะพรั่ง
ดูรักเจ้างามยิ่งอย่างจริงจัง
  ประหนึ่งมีมนต์ขลังเป็นอาจิณ

๏ รักเอยรักจงอย่า เฉยแรมไกล
เจ้าโปรดเห็นดวงใจ หวนไห้ถวิล
เมื่อรักร้างแรมรา น้ำตาร่วงริน
  ท่วมทั้งฟ้าดิน ไม่อยากจะกินจะนอน

๏ รักเอ๋ยรักข้า
เคล้าด้วยน้ำตา หรือจึงพาใจอ่อน
บางครั้งรักเจ้า งอแงช่างแง่งอน
  เดี๋ยวรักก็จากจร อกสะท้อนเอย ๚ะ๛

           ฝันสลาย

๏ ความเปลี่ยนแปลงเธอนั้น นับวันเพิ่ม
  ตาสบตายิ่งเติมความหวั่นไหว
 ดูท่าทีที่ทำเรื่องราวใด
สุดระทมหัวใจ ร้าวรานสิ้นดี

๏ คงเปลี่ยนแปลงไปตาม สากลกฎเกณฑ์
  ความสดใสรู้เด่น อันเป็นสุขี
 ชินหูตาชินใจ รักไม่มี
เลยเป็นการเซ้าซี้ ซ้ำซากหน่ายแหนง

๏ จึงพลีกาย ใจยอมสุดตรอมตรม
  เพื่อใจเธอสุขสม มิต้องแอบแฝง
 เรื่องอันใดต้องทน เฝ้าคอยระแวง
สุดเสียดแทงเจ็บช้ำทั้งวิญญา

๏ ดังหนึ่งกายถูกตรึง ณ แดนประหาร
  ดูมืดไปทุกด้าน มีแต่ปัญหา
 ความฝันเพลิดพิไลแต่ไร้ค่า
กลับกลายเป็นน้ำตา ทุกวันดื่มกิน ๚ะ๛

         รักบังใบ

๏ กามเทพกลับกลอก มาหลอกลวง 
  ยิงศรเสียบปักทรวงให้ห่วงหา
 ส่งรักแล้วยังแถมให้แรมรา
เหมือนส่งมาไม้หลักปักขี้เลน

๏ รักของข้า เหมือนดังบัวบังใบ
  บังมิให้หมายปองแต่มองเห็น
 ต้องคร่ำครวญหวนเศร้าทุกเช้าเย็น
สุดลำเค็ญใบ้บ้า มิกล้าบอกใคร

๏ เย็นย่ำสุริยา ตาพามัวมิด
  โอ้ช่างเหมือนดวงจิต มืดมิดไฉน
 น้ำตาตกตามตะวัน ช่างหวั่นใจ
อกเอ๋ยจะทำฉันใด เล่าใจเอย

๏ คู่ชื่นกลับลืมเชย รักเลยร้างรา
  ใจยิ่งพาหวั่นวิตก ณ อกเอ๋ย
 รักอย่างบัวบังใบเช่นใจเคย
ต้องช้ำใจร้างเลย เหมือนเคยมา ๚ะ๛

        หัวใจที่ว่างเปล่า

๏ ฉันเหลือเพียง จิตใจที่ว่างเปล่า
  ยามอับเฉาเศร้าหมองใครมองเห็น     
 รับบทเรียนทุกที เหมือนที่เป็น 
แค่ของเล่นชั่วคราวให้หนาวนาน

๏ ฉันต้องกลาย เป็นคนที่ว่างเปล่า
  เก็บหัวใจเหงาเหงาที่ร้าวฉาน
 ให้มันชินกับความเศร้าตลอดกาล   
ปวดร้าวทรมานเผาผลาญใจ

๏ สิ่งสุดท้ายจบลงตรงแผลเก่า
  กับหัวใจที่ว่างเปล่ามิหวั่นไหว
 เจ็บกี่ครั้งดั่งเดิมเพิ่มเดิมไป   
เจ็บยังไงอยากเลือนก็เหมือนเคย

๏ แห้งหมดเลยน้ำตา กลั่นมามากไป
  เยอะมากจนช้ำใจ ยากจะเอ่ย 
 อยากจะหยุดขื่นขมไม่ชมเชย
ไปซะเลย ดีกว่าคนหลายใจ ๚ะ๛

           ระทมรัก

๏ ระหว่างความรักและ ความต้องการ
  มันคือสายธาร ศีลธรรมต้องทำไหม
 ช่างชอกช้ำกล้ำกลืนช่างฝืนใจ
แต่เหตุไฉน ใยจึงต้องเป็นเรา

๏ ใจเฝ้ารักภักดีมีแต่เธอ
  ยังคงละเมอ เพ้อไปเมื่อยามเหงา
 ใครเลยจะรู้ รักแท้มีแค่เงา   
จึงได้แต่อับเฉา รักเราต้องตรม

๏ โอ้ความรักเจ็บช้ำต้องทำเฉย
  สุดเฉลย ใจเอยเหลือจะข่ม
 ทั้งเจ็บทั้งช้ำ ปวดร้าวใจระบม
มันช่างขื่นขม ความหวังสุดวังเวง

๏ สูญสิ้นคนรักแล้ว สิหนอเรา
  ดูดูแล้วเศร้า หัวใจโดนข่มเหง
 เมื่อคิดถึงเขา แสนสงสารตัวเอง
มีก็แต่บทเพลง เป็นเพื่อนเอย ๚ะ๛

   ชีวิตฉันขาดเธอไม่ได้

๏ สุขใดจะเสมอเธอเป็นคู่
  เคลียคลออยู่ทุกวันมิไปไหน
 เหมือนทิวาราตรีคู่กันไป
เป็นคู่ใจรักกันทุกวันวาร
 
๏ ดั่งผืนน้ำยังอยู่เป็นคู่ฟ้า
  ตะวันคู่จันทราสมัครสมาน
 ถ้าแม้นฉันขาดเธอไม่เจอนาน
คงเหมือนคนไร้วิญญาณสิ้นการณ์ดี

๏ หากเธอได้ฟัง หวังว่าจะสงสาร
  รักชั่วกาลนานจากใจนี้
 เหมือนนกอยู่คู่ฟ้าตลอดปี
ปลารักสายวารีนิรันดร ๚ะ๛

           โง่รัก

๏ อ่อนจิตใจไม่อยากจะเฝ้าฝัน
  อยากลืมวัน ลืมคืนเมื่อครั้งก่อน
 ไม่อยากมีเธอเคียงร่วมเตียงนอน
เลิกน้ำตาเปียกหมอน ขอนอนทบทวน

๏ เธอลืมคำสัญญาเคยบอกฉัน
  คำรำพันหายวับมิกลับหวน
 เพราะเราโง่รักเล่ห์เลยเรรวน
ใจโศกครวญชอกช้ำ เพราะคำเธอลวง

๏ รักทั้งรัก ยังหักอกฉันได้ลง
  รักจนหลงคือความผิดอันใหญ่หลวง
 ทรมาน ขอหยุดรักทั้งปวง
ออกจากบ่วงความฝันพอกันที

๏ รักแล้วเจ็บ ช้ำชอกทนไม่ไหว
  รักอีกจะทนไหมหัวใจนี้
 โดนเธอลวง หลอกจนไม่สมฤดี
ขอหลีกหนี ตลอดชาติแคล้วคลาดเอย ๚ะ๛

     ฤทธิ์กามเทพ

๏ ท่าทางเขาดูซื่อ ถึงซื่อบื้อ
  ท่าอย่างนี้ก็คือ ผู้ชายอกหัก
 แอบไปรู้ว่าถูก ผู้หญิงตัดรัก
ก็เลยอยากฟูมฟักอุ้มชูใจ

๏ ท่าทีเขาดูเท่ห์เสน่ห์เหลือ
  สายตาเอื้อมองกันชวนฝันใฝ่
 ยิ่งตอนยิ้มมิว่ายิ้มกับใคร
ลอบชมแล้วหวั่นไหว สุขใจจริงจริง

๏ อยากเป็นเพื่อนคอยปลอบใจยามเหงา
  หากตัวเขาไม่กระเดียดรังเกลียดหญิง
 มิใช่คิด ให้เขาอยู่เป็นคู่อิง
เพราะทุกสิ่ง เพียงริเริ่มจะรัก

๏ แต่พอเขาคลอเคลียเดินเคียงคู่
  กับใครฉันไม่รู้ เหมือนอกหัก
 รู้สึกหมั่นไส้ มนุษย์อยากหยุดพัก
แอบร้องไห้เสียหนัก รักเขาทำไม ๚ะ๛

       บุพเพสันนิวาส

๏ เมื่อคิดดูให้ดี โลกนี้ประหลาด
  บุพเพสันนิวาส อำนาจยิ่ง
 เคยทำบุญร่วมชาติก็อาจจริง   
ทุกภพชาติมิอาจทิ้ง กันเรื่อยไป

๏ ถึงขอบน้ำขวางหน้า ขอบฟ้าขวางกั้น
  บุพเพยังสร้างสรรค์ จนรักกันได้
 เขาสูงทะเลขวางแม้ห่างไกล
ยังมิอาจกั้นรักไหวให้เลิกรา

๏ ความรักศักดิ์ศรี รักไม่มีแบบแผน
  ไร้พรหมแดน ไม่มีศาสนา
 แม้นใครสร้างจัดสรรร่วมกันมา
พรหมลิขิตจะพาให้ชื่นใจ

๏ รักถ้าเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ
  รักนั้นให้โทษ อย่าโกรธแล้วผลักไส
 ไร้บุพเพสันนิวาสคลาดกันไป
รักจึงได้ไกลห่างจนร้างรา ๚ะ๛