ปานทิพย์เทวี

๏ งามเอ๋ยแม่ งามหยดปานหยาดฟ้า
  จนพระแม่อุมา ยังเกรงขาม
 ทั่วเรือนร่างน่าชมสมลือนาม
คมเนตรแวววับวาม ดูงามตา

๏ งามเอ๋ยแม่งามล้ำอรชร
  งามยิ่งเมื่อบังอร เจ้ามองหา
 คิ้วขนงโก่งงอน ดั่งศรรามา
จันทร์ยังต้องหลบเมฆา เพราะเอียงอาย

๏ อยากจะกอดเป็นเจ้าของเธอคนเดียว
  อยากยึดเหนี่ยว ดอกฟ้าเป็นคู่หมาย
 อยากจะอยู่แนบชิดสนิทกาย
กลัวเทวาใจร้าย ห้ามหมายชม

๏ งามเอ๋ยแม่งามนักสูงศักดิ์ศรี
  ดุจปานทิพย์เทพี ช่างเหมาะสม
 แอบหมายปอง เสน่หาในอารมณ์
แต่ขื่นขม ไร้ปัญญาเอามาเอย ๚ะ๛



 

      เย้ยฟ้าท้าดิน

๏ ฟ้าหัวเราะเยาะข้า ชะตาหรือ
  ใครกันถือ อภิสิทธิ์ชีวิตข้า
 พรหมลิขิตอุปโลกน์โชคชะตา
ฟ้าอินทร์พรหมยมพญา ข้าไม่เกรง

๏ ขอหัวเราะเยาะเย้ยเหวยเหวยฟ้า
  พสุธาตรอมตรมข้าข่มเหง
 เย้ยทั้งดินทั้งฟ้าข้านักเลง
หรือใครเก่งเกินข้าฟ้าดินกลัว

๏ ตัวข้าขอลิขิตชีวิตข้า
  ไม่เกรงดินเกรงฟ้าจะผ่าหัว
 สวรรค์อยู่ในอก นรกในตัว
ทำความดีละความชั่ว ไม่กลัวเอย ๚ะ๛



 

        รักเธอนิรันดร์

๏ ได้ยินเสมอ นี่เสียงใจเธอใช่ไหม
  หรือเสียงของใบไม้ที่ไหวสั่น
 แม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกลกัน
แต่เสียงใจเรานั้นเชื่อมกันเจอ

๏ จะนานสักแค่ไหน ที่ในมุมนี้
  ทุกเสี้ยววินาทีที่พร่ำเพ้อ
 ฉันมองดาวดวงนิด แล้วคิดถึงเธอ
ยังละเมอสบสายตาแม้นว่าไกล

๏ ฟ้าอาจจะพราก ให้เราต้องจากกัน
  อยู่ห่างเธอถึงฉันจะหวั่นไหว
 แต่จะอยู่ เพื่อรักเธอตลอดไป
แม้สิ้นลมหายใจ รักเธอนิรันดร์ ๚ะ๛

 

 

       พี่มีแต่ให้

๏ พี่คนนี้ดวงจิต คิดเพียงแต่ให้
  เจ้าไฉนมองเห็นพี่เป็นหุ่น
 ถ้าคิดว่ารักคือการลงทุน
แม่เนื้ออุ่นหัวใจช่างเลือดเย็น

๏ อย่าทำเหมือนพี่ไร้หัวใจเจ็บ
  เพียงแต่เก็บซ่อนไว้มิให้เห็น
 รักเจ้าหมดใจช้ำต้องลำเค็ญ
หรือว่าเป็นกรรมเก่าเฝ้าราวี

๏ พี่วันนี้ สิ้นหวังก็ยังให้
  ส่วนตัวเจ้าวันไหน จะให้พี่
 มอบความรักหัวใจ  ให้กันสักที
ให้เจ้ามากเพียงนี้ ขอพี่เอย ๚ะ๛



 

      ญาติวันทอง

๏ ผ่านมาแล้ว แล้วไปแล้วใยเล่า
  ความหมองเศร้า เมื่อไหร่จะไปหนอ
 ช่างขยันใส่เพิ่มมาเติมต่อ
หรือฉันเป็นหลุมบ่อรออารมณ์

๏ แสบเสียววาบ ซาบซึ้งถึงกระดูก
  รักมิถูก ใกล้ชิดสนิทสนม
 ยังเหลือรอยยิ้มให้ หัวใจระบม
เพราะตัวเราต่ำตมไม่สมกัน

๏ สอดสายตามองหาคนดีดี
  ขอน้ำใจไมตรี สักหนึ่งขัน
 เขาอุตส่าห์ ตักให้โดยเร็วพลัน
แต่ขมดุจแบ่งปัน จากใจกากี

๏ เจ็บช้ำชอกยอกใจหลายขยัก
  เป็นเครื่องจักรคงคร่ำคร่าไร้ราศี
 เก้าสิบเก้าคนแล้วในบัญชี
ถ้าร้อยมี อย่าเป็นญาติกับวันทอง ๚ะ๛



 

         จงรัก

๏ โปรดอย่าถามถึงชีวิตในอดีต
  เหมือนเธอกรีดมีดลงในหัวใจฉัน
 อย่าถามถึงคนที่เคยมีกัน
ความผูกพันทรยศเลยหมดไป

๏ ถ้าจะถามว่าฉันรัก เธอหรือเปล่า
  ตอบคือเท่า จำนวนอสงไขย
 สอบถามว่าฉันรัก เธอเพียงใด
กำหนดวัดคงได้ เท่าใจที่มี

๏ อย่าถามว่า จะรักเธอนานแค่ไหน
  ฉันก็ตอบไม่ได้ยากบ่งชี้
 แต่จะรักเธอไปชั่วชีวี
ตราบถึงที่ สิ้นลมหายใจเอย ๚ะ๛



 

  หากความรักฟังอยู่

๏ นานเท่าไรแล้วที่ทั้งชีวิต
  ไร้คนทำให้คิด ถึงความรู้สึก
 และนานเท่าไรใน หัวใจส่วนลึก
มิเคยนึกเลื่อนลอยจะคอยใคร

๏ หากว่ารักฟังอยู่ ช่วยตอบฉันหน่อย
   อย่าปล่อยฉันเฝ้าคอยทนไม่ไหว
 หากความรักฟังอยู่โปรดเห็นใจ
ออกมาได้ไหม บอกทีมีตัวตน

๏ กี่ครั้งยิ้มเพื่อปก ปิดความเหงา
  กี่ครั้งเศร้าสลับความสับสน
 กี่ครั้งเสียงหัวเราะอันวกวน
กลบเกลื่อนใจทุกข์ทนที่อ่อนแอ

๏ กี่ครั้งอยากโวยวาย ให้คนรับรู้
   ต้องแกร่งให้คนดูกลบรอยแผล
 ใจเอ๋ยใจต้องการคนดูแล
และมิอยากยอมแพ้ฉันแน่ใจ

๏ หากความรักฟังอยู่ช่วยตอบหน่อย
  ยังยืดคอรอคอย ดูน้อยใช่ไหม
 หากฟังอยู่โปรดบอกมาสิว่าใคร
จะมารักคอยห่วงใยได้ไหมเอย ๚ะ๛



 

    ทำไมต้องเป็นเรา

๏ ทำไมต้องเป็นเราที่เศร้าหมอง
  ความสุขลอยละล่องจนหมองศรี
 หวังใดได้แม้แต่คู่ชีวี
เขายังหนีทิ้งไป หัวใจระทม

๏ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้
  อยู่บนโลกเรื่อยไปไม่สุขสม
 ใช้หนี้เวรกรรมเก่ายอมเศร้าตรม
ดื่มด่ำความขื่นขมชั่วชีวี

๏ ทำไมถึงต้องเป็นเรา ที่เศร้าสร้อย
  เหลียวหลังคอยเก็บเกี่ยวความสุขี
 แต่ได้รับเศษเดนความกาลี
เขาโยนให้ทุกที อยากหนีเอย ๚ะ๛



 

        เฉือนหัวใจ

๏ ไม่เคยคิดว่าเธอจะกลับคำ
  ความรู้สึกชอกช้ำเลยทำเศร้า
 คนเคยรักเคียงคู่อยู่เป็นเงา
กลับมาทิ้งให้เราเปล่าเปลี่ยวใจ

๏ โอ้หัวอก ของใครจะไม่ช้ำ
  ใช่แต่เพียงน้ำคำ ซ้ำเมื่อไหร่
 โธ่เธอนะ เธอทำยังจำได้
เชือดเฉือนเนื้อข้างใน หัวใจคน 

๏ เจ็บเพราะโดนเขาทำ ซ้ำยังแกล้ง
  รักแล้วมาหน่ายแหนง ให้หมองหม่น
 หากมีคาถา จะสาปให้ทุกข์ทน
แรกรักต้องช้ำกมล ร้อนรนฤทัย

๏ สักวันเธอคงจะหวนคำนึง
  เมื่อเธอรู้เห็นถึง ความหมองไหม้
 แล้ววันนั้นเธอต้องทนหมองใจ
อย่าคิดว่าจะมีใคร อภัยเธอ ๚ะ๛



 

         พะวงรัก

๏  เฝ้าพะวงห่วงคิด ถึงเสมอ
  อยากเจอะเจอ ชิดใกล้ได้ยินเสียง
 อยากแบ่งกาย ไปอยู่เป็นคู่เคียง
ที่หวังเพียง เคียงใจอยู่ใกล้เธอ

๏  คอยกังวล มิเห็นไม่เป็นสุข
  มีรักเหมือนมีทุกข์ อยู่เสมอ
 กระวนกระวาย หายใจคิดใคร่เจอ
ใฝ่บำเรออยู่เคียงแม้เพียงเงา

๏ อึดอัดอก หนักจิตอยากคิดถาม
  รักใยมีนิยาม ของความเขลา
 โปรดสอนสั่งขจัดช่วยขัดเกลา
ความรักอันแสนเศร้าในชีวี

๏ คอยกังวล ลำเค็ญมิเป็นสุข
  ความรักเหมือนความทุกข์ อยากจะหนี
 ผุดนั่งนอนยืนลุก แทบทุกนาที
เหมือนโดนไฟเผาฤดี ทุกวี่วัน ๚ะ๛



 

             จันทร์

๏ จันทร์คืนแรมแซมดาวบนราวฟ้า
  ดูอ่อนแสงแรงล้า นภาหมอง
 เป็นคืนเหงาเศร้าเสมอยามเหม่อมอง
จันทร์ลอยล่องโดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวใจ

๏ จันทร์ข้างแรมเห็นครึ่งใบเหมือนใจฉัน
  มีครึ่งเดียวเหมือนกันน่าหวั่นไหว
 คอยเวลาที่จะเติมเต็มทรวงใน
ทั้งเจ้าจันทร์ครึ่งใบใจครึ่งดวง

๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์ดูเหงาบนราวฟ้า
   เราต่างมีน้ำตาพร้อมลาร่วง
  ด้วยความรักจืดจางอยู่ห่างทรวง
โดนเขาลวงรอเห็นใจไม่มีวัน

๏ คงมีวันจันทร์เจ้าจะเต็มใบ
  แต่จะเกิดกับใจบ้างไหมนั่น
 หรือรักเราราร้างหนทางตัน
หมดสิ้นฝันวันที่ใจจะเต็มดวง

๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์สุกสกาวบนราวฟ้า
  ถึงเวลาคืนเพ็ญจันทร์เด่นสรวง
 แต่วาสนาของใจข้างในกลวง
เต็มไปด้วยความหลอกลวงทั้งดวงเอย ๚ะ๛



 

  เหลียวมองฉันบ้าง

๏ เหลียวมองบ้างก็ได้เมื่อเจอฉัน
  ทุกภาพฝันยังรักและหวงแหน
 ก่อนเธอเคยรักใคร่ไม่คลอนแคลน
กลับมาทำเหมือนแม้น สวาทจืดจาง

๏ เหลียวมองบ้างอย่างคนเคยร่วมฝัน
  ผ่านหน้าฉันเคยหยอกเอินอย่าเมินหมาง
 ชายตามองคนช้ำก่อนอำพราง
รักเลือนลางแม้อดีตเคยร่วมใจ

๏ ยามรักเธอเคยให้ซึ้งใจจำ
  เคยดื่มด่ำฉ่ำหวานเกินฝันใฝ่
 ฝันยังชื่นชมชู้ มิรู้ลืมได้
แต่แปลกหนอทำไม ลืมง่ายนะเธอ

๏ หรือเธอมีรักซ้อนเก็บซ่อนไว้
  เปลี่ยนเจ้าของหัวใจ สม่ำเสมอ
 ลืมกระทั่งหางตามองมาเจอ
ทิ้งฉันให้เพ้อเจ้อรักเธอเอย ๚ะ๛



 

    น้ำตาแสงไต้

๏ นวลเจ้าพี่เอย ใยทำสุดกำสรวล
  ถ้อยคำเหมือนจะชวน ให้หวนหา
 พี่ห่วงยิ่งมิ่งขวัญกัลยา
อยากกลับมาชิดชมให้สมปอง

๏ น้ำตารินอาบแก้มพราวไสว
  แวววับจับหัวใจ ยามไฟส่อง
 เคล้าแสงใต้ งามตาเวลามอง
ดุจแสงเพชรประคอง รองน้ำตา

๏ น้ำตาแสง ใต้ส่องยามมองเศร้า
  หนึ่งรักที่รุมเร้า ร้าวหนักหนา
 ไม่คิดพรากห่างหวง ห่วงกานดา
แต่ข่มใจจากมา จำลาเอย ๚ะ๛



 

     รอยรักรอยเล็บ

๏ รอยเล็บเหน็บเนื้อ เจ็บปวดยิ่งนักเจ้า
  หยิกเอาหยิกเอา ซุกซนทนไม่ไหว
 ตั้งหน้าหยิกย้ำ ช้ำแล้วเป็นแนวใหม่
โกรธพี่เรื่องอันใดไฉนเมินหน้า

 ๏ รอยรักฝากรส ชื่นเชยนางเคยให้
  พี่วอนอ่อนใจ ใยลืมสิ้นเสน่หา
 เคลือบแคลงแสร้งเส เกเรต่อสัญญา
ก็ไหนเจ้าเคยว่า ไม่ขืนขัดใจ
 
๏ พี่หรือถนอม หอมยังต้องวอนเจ้า
  จูบก็เพียงแผ่วเบา กลัวน้องหมองไหม้
 จะเกาะกุมเพียงเฉียด ละเมียดละไม
แง่งอนอันใด ขวัญใจจึงหน้างอ
 
๏ รอยเล็บเหน็บรัก เป็นแนวเหมือนแมวข่วน
  พี่ครางพี่คร่ำครวญ โถนวลพี่ขอ
 หยิกจนสมใจหมอง มิต้องรั้งรอ
เมื่อน้องร้องว่าพอ พี่ขอจูบคืน ๚ะ๛



 

    ไม่มีทางรู้เลย

๏ ตอนกลางคืนหากไม่มีแสงจันทร์
  และแสงสว่างกลางวัน พลันหลับใหล
 โค้งขอบฟ้าจะมืดมัวเพียงไร
หรือจะยังสดใสเหมือนทุกที

๏ ปล่อยมือให้ใบไม้ปลิวตามลม
  ลอยไปชมโลกกว้างกลางวิถี
 ฤาใบไม้จะร่วงลงธรณี
ฉันหรือมีทางรู้เพราะอยู่ไกล

๏ หากไม่มีวันนั้นเจอกันก่อน
  จะมีตอนรักกันกับฉันไหม
 หากยังรักกันมากมิจากไป
ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่าใจเธอ

๏ หากมีทางหมุนวันเวลากลับ
  เราจะรับ เริ่มรักใหม่ได้เสมอ
 หวังวิงวอนย้อนไปคิดใคร่เจอ
ฤายังต้องคอยเก้อไร้เธอเอย ๚ะ๛