ถ้าหัวใจมีปีก

๏ หากดวงใจ ฉันมีปีกโบยบิน
  เหลิงลอยล่องเมฆินทร์ ได้ดั่งฝัน
 จะอยู่ไหน ไม่เคยคิดหวาดหวั่น
ใจจะบินมาคู่กัน อยู่กับเธอ

๏ แต่บัดนี้ เราห่างกันสุดกู่
  เธอไม่รู้ หรือว่าฉันพร่ำเพ้อ
 ค่ำเช้าทุกวันจ้อง ฉันมองเหม่อ
เฝ้าคร่ำครวญอยากเจอ แต่เธอเรื่อยมา

๏ เฝ้าแต่ครวญ เสียงเพลงลอยฝากลม
  เพื่อคลายความทุกข์ตรม ให้หรรษา
 ฝากกระซิบคำละเมอถึงเธอว่า
ทุกเรื่องที่สัญญา จดจำมั่น

๏ อีกไม่ช้า คงได้กลับมาอยู่
  เคลียคลอร่วมชื่นชู้ ดังใฝ่ฝัน
 ยังคิดถึง คืนรวมอยู่ร่วมกัน
หากว่าเธอแปรผัน ฉันคงขาดใจ ๚ะ๛



 

    ใจหวนครวญรำพัน

๏ ความรักยามหลงใหลเมื่อไกลกัน
  ใจรักย่อมผูกพันถึงกันเสมอ
 จิตรัญจวนถึงกันฝ้นว่าเจอ
ทุกคืนวันพร่ำเพ้อ ละล้าละลัง

๏ คิดจะกินอาวรณ์ยามนอนเศร้า
  ความคิดถึงรุมเร้าให้เฝ้าหวัง
 ตัวอยู่ไกล เหมือนบุญมีแต่กรรมบัง
ทำให้ความรักพัง เหมือนดั่งเคย

๏ ใจยังเพ้อหวนหาทุกคราฝัน
  คิดถึงความสุขสันต์พร่ำเฉลย
 มิลืมเลือนร้างรา มาละเลย
โอ้อกเอ๋ย ไยลับลาไม่มามอง

๏ นอนสวดมนต์ภาวนา เทวาช่วย
  จงเมตตาข้าด้วยช่วยสนอง
 เปรียบดังนก ถูกขังในกรงทอง
มิอาจบินดั่งปอง หม่นหมองเอย ๚ะ๛



 

  หยาดน้ำฝนหยดน้ำตา

๏ หยาดน้ำจากดวงตา นางฟ้าร่วง
ความขื่นขมทั้งปวง ก็ร่วงหล่น
หยาดย้อยจากนวลปราง สู่กลางหมู่ชน
  เป็นหยาดฝน กระหน่ำชุ่มฉ่ำใจ

๏ สาดสายพร่าง พรมผืนทุกพื้นที่ 
ท้องทุ่งเจิ่งวารี พฤกษาไสว   
หล่อเลี้ยงพืชผลิดอก เร่งออกใบ
  โลกตื่นจากหลับใหล แจ่มใสเอย

๏ เมื่อแสงทองของตะวันขึ้นทาบฟ้า
พลันต้องหยาดน้ำตา นางฟ้าระเหย
เป็นละอองไอน้ำอย่างที่เคย
  ต้องถูกลมรำเพย เลยลอยวน

๏ หยาดน้ำจากดวงตานางฟ้าร่วง
ฝากมากับลมลวงตกกี่หน
จะได้เท่ากับหยดน้ำตาคน
  หลั่งระเหยเป็นฝน จนฉ่ำใจ ๚ะ๛



 

   สิ้นสัมพันธ์

๏ จากกันนับแรมเดือนเมื่อเลือนหา
  โอ้ใจก็ร้างราเลิกหาฝัน 
 จากกันนับแรมปีไม่มีกัน   
เธอกับฉันเลยต่างต้องห่างไป

๏ ตั้งแต่นี้มีเธอไม่มีฉัน
  โอกาสจะพบกัน คือฝันไหม
 ฉันคงคิดละเมอถ้าเผลอใจ
แต่คงเลิกอ่อนไหวเข้าใจตน

๏ ใจหนอใจได้โปรดจงเห็นใจ
  ลืมเขาลงได้ไหมเลิกสับสน
 ความสำคัญเมื่อหมดยากอดทน
ขอหลุดพ้น เยื่อใยนะใจเอย ๚ะ๛



 

       ซ่อนรักรักซ้อน

๏ ซ่อนรัก รักซ้อนซ่อนรักสลักใจ
  เก็บรักซ่อนซ้อนนัย ให้อดสู
 ไม่กล้าเอ่ย ปากบอกหรอกโฉมตรู
เกียรติเธอหรู กว่ารักเกินศักดิ์มี

๏ ด้วยจนถึง อายเหนียมเสงี่ยมใจ
  ถึงอยู่ใกล้เหมือนไกล ซ่อนใจหนี
 อยากเอื้อมเด็ดดอกฟ้า อ่อนล้าทุกที
ซ่อนรักไว้ในฤดี ก่อนชีวีวาย

๏ หากพี่รู้โฉมตรู มีคู่อุรา
  ต้องหลีกทางกานดา ก่อนเสียหาย
 กลัวรักซ้อนเก็บรักซ่อน สุดเสียดาย 
ใจละลายแอบหลบยอมซบเซา

๏ เก็บรักซ้อน ย้อนจิตสนิทสนม
  ซ่อนรักไว้ชื่นชม ข่มความเหงา
 จูบแต่ลมชมได้แต่เพียงเงา
เรื่องน่าเศร้าดุจไฟ ไหม้ในทรวง  ๚ะ๛



 

       คนึงครวญ

๏ อยู่เดียวเปลี่ยวอกเอ๋ย นึกเคยฟังคำ 
  รักเอยเคยชื่นฉ่ำ เกินคำไหม
 อกถวิล ถึงเธออยู่เรื่อยไป
ฝากหัวใจซาบซึ้ง รำพึงรำพัน

๏ ยามหลับตา จะนอนถอนใจห่วง
  รักตกอยู่ในห้วง แห่งความฝัน
 ฝากถ้อยคำรำพึง คิดถึงกัน
โอ้เธออย่าลืมฉัน ทุกวันครวญ ๚ะ๛



 

     บางปะกง

๏ ริมฝั่ง ชายน้ำบางปะกง
  ยามอาทิตย์อัสดง อยู่ตรงหน้า
 บางปะกง ช่างสวยงดงามตา
ยามใกล้สนธยา ยิ่งพาสุขสันต์

๏ แดดร่ม จวนลับลงรำไร
  เรือลอยล่องไป ดุจบนธารสวรรค์
 ลมพลิ้วชื่นฤดี ยามนี้ทุกวัน
เพลายามสายัณห์ ช่างลืมไม่ลง
 
๏ แม้ตัว จากไปอยู่ไกลแสน
  ก็ไม่ขอลืมแดน ที่เคยลุ่มหลง
 จะเฝ้าฝัน ถึงอาทิตย์อัสดง
กับชายฝั่งบางปะกง ที่คุ้นเคย

๏ โอ้งาม งามแท้บางปะกง
  ใครได้เห็นก็คง อยากเฉลย
 ยากกล่าวชม สมกับความงามนั้นเลย
เพลงนี้กล่าวภิเปรย ไม่ถึงกึ่งงาม ๚ะ๛



 

         ลืม

๏ ลืมแล้วฤาเจ้าเอย ก่อนเคยว่า
   คำสัญญาถึงตายไม่ถ่ายถอน
 ใยมาคิดทอดทิ้งอยากวิงวอน
ฟังฉันก่อนใจเย็น บ้างเป็นไร

๏ ฟังน่ะฟังฉันนิดก่อนคิดจาก
  เธอหลงรักเขามากจริงใช่ไหม
 รักของฉันด้อยค่ากว่ายังไง
โอ้ขวัญใจ ตอบฉันหน่อยคนดี

๏ เขามีดีตรงไหนฉันใคร่รู้
  เธอพร่ำเพ้อถึงอยู่ไม่ดูที่
 อย่าลืมฉันรักเอ๋ยเราเคยมี
ขอเธอจงปราณีอย่าหนีไป

๏ หรือลืมแล้วก่อนเราก็เคยรัก
  สองคนภักดิ์รักกันมิหวั่นไหว
 เวลาผ่านรักหมดสลดใจ
เธอกลับคำลิมได้ฉันไม่ลืม ๚ะ๛



 

      รักวันเติมวัน

๏ อยากเติมรักให้กัน สักวันละนิด
  ถนอมไว้ในจิต คิดวิถึ
 ไร้วันแล้ง แห้งจากใจที่มี
อยู่ชั่วนาตาปี ไม่มีคลาย

๏ รักเดิมแห้งทั้งทรวง หลอกลวงให้ตรม
  แรกรักแม้รื่นรมย์ ยังล่มสลาย
 ทุ่มเทรัก จนแทบชีวาวาย
กลับหมดสิ้นความหมาย ไม่มั่นคง
 
๏ อยากเติมรักให้กัน สักวันละน้อย
  ต้องเติมกันบ่อยบ่อย ชะรอยหลง
 แต่ไม่เติมจนเต็ม ด้วยพะวง
ยามร้างพอได้ปลง ทุกข์ระทม
 
๏ อยากเติมรักทุกวัน สำคัญที่เธอ
  ตอบสิ่งที่ฉันเสนอให้เหมาะสม
 คอยเติมเต็ม รักให้ในอารมณ์
จนใจฉันชื่นชม ภิรมย์เอย ๚ะ๛



 

   เทพเจ้าแห่งความระทม

๏ นี่หรือคนก่นเทียบสิ่งประเสริฐ
  แต่เรื่องดีไม่เคยเกิด กับตัวฉัน
 เจอแต่ทุกข์คุกคามหยามชีวัน
สิ่งสุขสันต์ ล่วงลับช่างอับจน

๏ เจ้าระทม ตอกย้ำจนร่ำไห้
  หาพระเจ้าองค์ไหน ช่วยหลุดพ้น
 โลกความหวัง จืดชืดช่างมืดมน
เลยคิดช่วยคน ตั้งจิตอธิษฐาน

๏ ถ้าฉันตายขอให้ วิญญาณศักดิ์สิทธิ์
  มีอิทธิฤทธิ์ คนเห็นสร้างเป็นศาล
 เป็นที่เปลื้องทุกข์ ของคนทรมาน
เรียกกล่าวขาน ศาลเจ้าแห่งความระทม ๚ะ๛



 

     หักใจไม่คิด

๏ ว่าจะหยุด พักจิตเลิกคิดถึง
รักที่เคยตราตรึง ซาบซึ้งไม่ไหว
แต่ความหลัง ตอนรักกันใหม่ใหม่
   หวนคิดแล้วตัดใจ มิได้เลย

๏ กลับห่วงไม่ผ่อนคลาย เจ้าหายหน้า 
ไม่เคยหันกลับมา นิจจาเอ๋ย
สุขไฉนใจเศร้าบอกเล่าเอย
  อย่าอยู่นิ่งทำเฉย ไม่เอ่ยวาจา

๏ อันคุณงามความดีเจ้ามีอยู่
ถึงพลั้งพลาดพี่รู้ ไร้ปัญหา
ลิ้นกับฟันกระทบ ธรรมดา
  ยามพี่พลาดแก้วตา เคยอภัย

๏ เจ้าจะอยู่ใกล้ไกล อยากไปหา
รับขวัญช่วยซับน้ำตา เช็ดหน้าให้
เรื่องผ่านแล้วเหมือนเคยจงเลยไป
  เคืองแค้นกันทำไม อภัยเอย  ๚ะ๛