กอดฉัน

 ๏ ไม่แพ้ก็ชนะ ถ้าแข่งขัน
  ธรรมดาแข่งกัน ต้องมีผล
 โลกความรักถ้าแพ้ ต้องอดทน 
จะโทษฟ้าโทษฝน บ่นทำไม

 ๏ แค่หยุดฝืนคืนใจเลิกไปรัก
  เจ็บนี้ต้องรู้จัก อย่าเหลวไหล
 ถ้าเลือกเอง แพ้เองต้องเกรงใจ
อย่าบอกใคร ให้ช่วยเช็ดน้ำตา

 ๏ แต่กอดฉัน นานนานหน่อยได้ไหม
  ก่อนที่เธอจากไป สิ้นเสน่หา
 ปัจจุบันเป็นเขา เราต้องลา
ขอกอดก่อนหลบหน้า รักษาใจ
 
 ๏ ไม่รั้งเธอไว้นาน กลัวเขาเห็น
  แค่ทำเป็น รักก่อนจากจะได้ไหม
 ฉันสัญญาลืมกอดตลอดไป
จะมิยอมร้องไห้ ให้เห็นน้ำตา ๚ะ๛



 

           ชู้ทางใจ

  ๏ เพราะรักคุณไปแล้วถึงมันผิด
  รู้ทั้งรู้ไร้สิทธิ์ ยังคิดหวง
 แอบซ่อนเร้น เก็บไปฝันในทรวง
เป็นความผิดใหญ่หลวง ด้วยห่วงใย

  ๏ ทุกวันเพียงต้องการ แค่ได้เห็น
  ทำตัวเป็น มดแดงอยู่ใกล้ใกล้
 เฝ้าแฝงพวงมะม่วงอยู่ร่ำไป
เจ็บอีกหนมิเป็นไร ใจเหมือนเดิม

  ๏ ชู้ก็เป็นแค่ชู้ ซ่อนอยู่ในใจ
  ศาลทุกแห่งคงไม่ ให้โทษเพิ่ม
 ความรักไม่ มีกฏห้ามเพิ่มเติม
จึงเป็นสิทธิ์แต่เริ่ม แอบเติมรักคุณ

  ๏ หากคิดแค้น เคืองก็ขออภัย
  โปรดเห็นใจ คลายเรื่องคิดเคืองขุ่น
 ห้ามความรัก เหมือนทำการทารุณ
ปล่อยให้ผมว้าวุ่น รักคุณเอย ๚ะ๛



 

    ผีเห็นผี

๏ ต่างคนต่างหลอก บอกว่าไม่มีใคร
  ต่างตั้งใจ ให้เห็นว่าเป็นห่วง
 ทุกคำพูดที่บอก คิดหลอกคิดลวง
กะจะมาล้วง พ่วงจ้องกินของฟรี

๏ รู้ว่าเธอร้าย แต่ฉันไม่ได้รัก
  ต่างแค่พักปุ๊บปั๊บคงเลี่ยงหนี
 เธอคือเสือ ฉันก็เชื่อว่ามีดี
จะชิ่งไปทันที ที่มีเวลา

๏ ไม่มีความผูกพัน อย่าสำคัญผิด
  ไม่ต้องคิด เรื่องความเสน่หา
 ไม่ต้องห่วงเจ็บช้ำมีน้ำตา 
ไม่ต้องมารอกัน ทุกวันทุกคืน

๏ ก็ต่างคนต่างหลอกต่างบอกมั่ว
  ต่างคนกลัวโศกตรมต้องขมขื่น
 กลัวเสียฟอร์มสิ่งที่หวังไม่ยั่งยืน
ต้องทนฝืนเจ็บอก น้ำตาตกใน

๏ เพราะต่างคนต่างหลอกบอกไม่ถูก
  เรียนแต่ผูกไม่เรียนแก้ ควรแพ้ไหม   
 สุดท้ายต่างคนคิดต่างติดใจ   
ต่างยกให้ใจทั้งดวงเลิกลวงเอย ๚ะ๛



 

     น้ำตาลก้นแก้ว

    ๏ แม่น้ำตาล หวานหล่นอยู่ก้นแก้ว
เมื่อเขาชิมเธอแล้ว ก็หลีกหนี
เปรียบเป็นแหวนก็โดน เขาขอฟรี
เพราะเพชรมี ค่ากว่าดรรชนีนาง

    ๏ แม่น้ำตาล หวานหล่นอยู่ก้นแก้ว
ชิมเบื่อแล้ว จึงถูกเขาทิ้งขว้าง
สิ้นความสาวเขาเมิน เดินหลงทาง
ใจอ้างว้างเหนื่อยนัก พักเถิดเธอ

    ๏ ถึงพี่เป็น มือสองรองคนอื่น
พี่ก็ยังยิ้มชื่น ต้อนรับเสมอ 
ตักพี่ว่าง อกอุ่นยังคอยเจอ
พี่ยังหลงละเมอ เฝ้าเพ้อฝัน

    ๏ แม่น้ำตาล หวานหล่นอยู่ก้นแก้ว
ถึงเขาชิมเธอแล้ว พี่ยังรักมั่น
ถึงจะเหลือเดน คนชิมมานานวัน
พี่ก็ยังผูกพัน รักกันเอย ๚ะ๛



 

  คนรักหาย

    ๏ รักเราที่ใครชม ว่าเคยหวาน
เปรียบอ้อยตาล หวานแค่กึ่งมิถึงไหน
สุดท้ายรัก หมุนเวียนมาเปลี่ยนไป
ทนระทมตรมไหม้ ใจระกำ

   ๏ โถเธอจาก พี่ไปทำใจหาย.
ข่าวทั้งหลาย เงียบสนิทคิดแล้วช้ำ
พี่เฝ้าถามทุกแห่งหน คนใจดำ
แต่ว่างามเลิศล้ำ อยู่แห่งใด

    ๏ ถามดาวทั่วทั้งฟ้า บอกไม่รู้
ขอเดือนช่วยมองดู เจ้าอยู่ไหน
บ้างบอกเจ้าแต่งงาน หรือตายไป
จริงหรือไม่ใจพี่ เฝ้าคร่ำครวญ ๚ะ๛



 

        รักอย่ารู้คลาย

    ๏ ต้องจำพรากจากไปไกลสมร
    หมดเวลาเขียนกลอน คอยอ้อนสาว
  อยู่ไกลห่างนึกกลัวแม้ชั่วคราว
กลัวรักไม่ยืนยาวเพราะสาวเมิน

     ๏จากเจ้าไปทุกที ขวัญพี่ผวา
    กลัวกลับมา รักจางเจ้าห่างเหิน
  กลัวรักแท้ แพ้ระยะทางเดิน
กลัวเหลือเกิน กลัวรักร้างมลาย

      ๏ก่อนเดินทางจากลาน้ำตาร่วง
    กลัวรักสุดแหนหวง จากทรวงหาย
  ตลอดกาล รักอยู่อย่ารู้คลาย
รักอย่ารู้วันหน่าย กลับกลายเอย ๚ะ๛



 

    รักเธอไม่ถึงบาท

   ๏ ตายหรือเปล่า ถ้าฉันเสียเธอไป.
ยังอยู่ดีใช่ไหม แม้ใจอดสู
ถึงยิ้มสิ้นหรรษา ไม่น่าดู
แต่ยังหายใจอยู่ อย่างละออ

   ๏ แกงถ้วยเก่า ตักกินจนลิ้นชา
รสสิ้นเสน่หา แต่หิวยังขอ   
โชคดีเจอ ของใหม่คงหวานคอ
หลงกลิ่นน้ำลายสอ ขอทิ้งฉันไป

   ๏ สมควรไหม ใจถ้าคิดจะแค้น
ทุกแว่นแคว้น ตัวผู้เจ้าชู้รู้ไหม
เธอมิใช่คนแรก ที่หลายใจ
แต่มันเป็นนิสัย ผู้ชายทุกคน

   ๏ เมินเสียเถิดอย่าหวัง จะเห็นน้ำตา
หันหลังไปแล้วอย่า กลับมาอีกหน
ถ้าเงินเหรียญ บาทร่วงยังร้อนรน
แล้วอาจบ่น เสียดายกว่าชายเอย ๚ะ๛



 

     สิ้นสวาท

    ๏ เฝ้าแต่รอ รอคอยความรักอยู่
หมายชื่นชู สร้างสรรค์ดังฝันใฝ่
กลับไม่สม ความหวังเหมือนหยั่งใจ
  นับวันเขาห่างไกล ไยตัดรอน

   ๏ แอบไปมี คนรักมาพักใหญ่
แท้ดวงใจ กลิ้งกลอกช่างหลอกหลอน
มินานนัก รักกันก็สั่นคลอน
  เขาจากจร ลาลับมิกลับคืน

   ๏ ปวดร้าวใจ กับรักที่เป็นอยู่
ทำใจสู้ ตรอมตรมแม้ขมขื่น
มีรักใหม่ชอกช้ำ ต้องกล้ำกลืน
  เธอไปรักคนอื่น อย่าคืนมาเลย

   ๏ สิ้นสวาท ขาดกันความฝันหนี
รักไม่มี เหมือนคำพร่ำเฉลย
อย่าคร่ำครวญหวนคิดจะชิดเชย
 เพราะฉันกลัวแล้วเอย เคยช้ำตรม ๚ะ๛



 

เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง

    ๏ เอาความขม ขื่นไปทิ้งแม่โขง
หัวใจจะได้โล่ง จากคนร้อยเล่ห์
ปล่อยมันไหล ลงสู่ท้องทะเล
     ลงลึกสุดคะเน นับคณา

   ๏ เอาความทุกข์ความยาก ฝากธาราใส
ปล่อยมันไหล ไปด่วนมิหวนหา 
ช่วยกลบฝังเหตุการณ์ ที่ผ่านมา
     บทเรียนรักด้วยน้ำตา ช่วยกลบกลืน

   ๏ ถ้าแม้นความเจ็บปวด เหมือนกรวดทราย
ถมลงแม่โขงทั้งสาย มิวายตื้น
ความเจ็บช้ำ ล่วงลับอย่ากลับคืน
     รสชาติบาดแผลขมขื่น เอาคืนไป

   ๏ เอาความขม ขื่นไปทิ้งแม่โขง
จนจริตปลอดโปร่งเลิกหลงใหล
โอ้ แม่โขง โค้งคดที่ยาวไกล
   ยังคดมิเท่าใจ ของคนเอย ๚ะ๛