....หายไปไหนกันหมดน้อ....

เหมือนวิ่งเล่นอยู่บ้านในย่านหนึ่ง
เหมือนคอยขึงเชือกไว้กั้นใครเขา
หากแม้นมีใครหลง..มาบ้านเรา
จะโอบรัดเพียงบางเบา อยู่เหย้าเรือน

จะเชื้อเชิญให้นั่งพิงหลังก่อน
เดินทางมาเหนื่อยอ่อน..วอนอย่างเพื่อน
ดื่มน้ำเย็นก่อนหนาอย่าแชเชือน
ขอจงเหมือนญาติมิตร ลิขิตกลอน

อยู่เฝ้าบ้านเหงาหงอยร้อยลิขิต
รอญาติมิตรมาเยือนเรือนอักษร
คอยมองทางสร้างศิลป์กวินจร
คางเกยหมอนมองไหนก็ไม่มี

เสียงลมพัดกวัดแกว่งท่ามแสงฝัน
ใต้เงาจันทร์เมฆหม่นปนแสงสี
หันมองไหนขมุกขมัวทั่วธานี
เพลงกวีก็หายคล้ายร้างลา

ก่อนเคยยินครึกครื้นสดชื่นบ้าง
เขียนงานวางถูกผิดคิดปรึกษา
ร่วมเรียนรู้แผนผังครูสั่งมา
สุขหรรษาเย้าหยอกเขียนบอกกัน

มาวันนี้วิ่งเล่นเหมือนเช่นเก่า
มีเพียงเงาก่อนนี้มีสุขสันต์
นั่งหัวร่อคนเดียวเสียวเงียบงัน
สุดแสนหวั่นใครจับส่งเข้าโรงบาล
 
โอ้ยยยยยย/หายไปไหนกันโหมดดดดด/ ฮ่าๆ
พิณจันทร์
18 พฤศจิกายน 2565

 

อารมณ์กลอนนอนเรือนเสมือนเหย้า
เคยรอเฝ้าออกอยู่คล้ายสู่สิง
เป็นวังเวียงเพียงหนึ่งพักพึ่งพิง
แสนดียิ่งหลบร้อนเพื่อผ่อนคลาย

ตอบที่ถามตามตรงเหตุสงสัย
เพราะอะไรราร้างพลันห่างหาย
อาทิตย์ขึ้นหนึ่งวันลับจันทร์กลับกลาย
ส่วนเราคล้าย..ดาวหาง..วนห่างปี

จ้า 5555

Jannjao

 
อารมณ์กลอน โรงเรียนฝึกเขียนอ่าน
ครูกลอนกานท์คอยเทียวมากเชียวหนา
ท่านอยู่เหย้าเฝ้าเรือนเหมือนก่อนมา
แค่บางตามีบ้างที่ห่างเรือน

แค่มีศิษย์บางคนที่หล่นหาย
มีข้ออ้างมากมาย...สุดอายเพื่อน
ศิษย์นี้นาม พิณจันทร์ มิหันเยือน
งานเป็นเงื่อน ผูกอ้างห่างเหินไป
 
แท้จริงแล้วเขียนมิออกจะบอกว่า
หมดปัญญา ต่อคำ ลำนำใหม่
หวานก็จืดสนิทจนมิดใจ
ขออภัย ข้ออ้าง ทุกอย่างจริง
 
พิณจันทร์
9 ธันวาคม 2565

นักกลอนเราเก่าใหม่สมัยนี้
เลือนริบหรี่เร้นหายคล้ายอาถรรพ์
เกล็ดแวววาวพราวจับวับแวววรรณ
เดี๋ยวพรายพรรณพาจรสะท้อนไป

การประดิษฐ์คิดอักษรย้อนอดีต
คือสังคีตคึตาอ่าไสว
กว่าจะกลายฉายเพชรเกล็ดวลัย
ส่องสมัยปัจจุบันวันกวี

ขอเชิญชวนพรวนปลูกผูกอักษร
ดาวกำจรเจรียงเคียงราศี
ล่องลอยโรจน์โชติช่วงดวงราตรี
กลับสว่างวาทีที่ค่ำคืน

      สายน้ำ

@ หายไปหมด ด้วยกฎ"ยาก"
แถมซ้ำซาก "สาร"สื่อหาย
"เกม"เล่นรู้ อย่าดูดาย
"ต่อคำ"ทาย ช่วยได้ครัน

@ ขอบอกเล่า ถึงตัวข้า
ยามใดบ้า นำเสนอฉันท์
ต้องโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวพลัน
คลัง"ลหุ"นั้น จำ"สรรค์"จริง

หลายสำนวนข้างบนประพนธ์ต่อ
น้ำตาก็พลันไหลไฉนเศร้า
ด้วยเพราะซึ้งมิตรกลอนสะท้อนเรา
เหินห่างเหย้าเรือนกลอนมิย้อ นมา

จึ่งคิดว่าจากนี้ดิถีใหม่
ผังอะไรเขียนลงประสงค์ค่า
ให้ครึกครื้นคืนค่ำจำนรรจา
ถึงแม้ว่า ผังใหม่เขียนไม่เป็น

ผิดถูกบ้างปะไรแก้ไขนั่น
ครูประพันธ์คอยมองท่านต้องเห็น
สะกิดคำแก้ไขพร้อมใจเย็น
ได้โปรดเข็นให้อยู่เอ็นดูนาง

ด้วยอายุอานามหากถามไถ่
มิเยาว์วัยดั่งที่พาทีสร้าง
ทั้งสติปัญญาก็ลาจาง
แค่เง้อง้างเขียนไปด้วยใจรัก

หากแม้นเห็นสิ่งใดไม่งามงด
การสะกดผิดคำนำประจักษ์
ครุ ลหุ ประวิงยากยิ่งนัก
ขอโปรดทัก แก้ไข อยากใคร่เรียน

สำนวนธรรม โคลงฉันท์ประพันธ์ยาก
จึงใคร่ฝาก ขอวางแนวทางเขียน
เปลี่ยนมาเป็น แนวชีวิต คิดระเบียน
โปรดติเตียน ควรไหม ใคร่เขียนวาง

พิณจันทร์
16 ธันวาคม 2565

กลอนเพราะมากครับ