…เธอ…กับตัวอักษรของเธอ…

…เธอ…กับตัวอักษรของเธอ…

ยามที่เธอ…จรดหัวใจลงใส่กระดาษ
เพื่อกลั่นหยาดคำ
แต่ละหยด แต่ละบท แต่ละวรรค
ด้วยตัวอักษรนั้น

มันทำให้ผู้อ่านเช่นฉัน
สัมผัสได้ถึง ตัวตน จินตนาการ ความฝัน ความคิด
และจิตวิญญาณของเธอ

สัมผัสถึง…
ความอ่อนโยน ที่แฝงด้วยความอ่อนไหว
ความสงบเยือกเย็น
ดุจเวิ้งน้ำสงัดเงียบแสนกว้างใหญ่

ที่บางครา
กลับปะทุความร้อนเร่า ดั่งพวยพุ่งลาวา
จากภูเขาไฟประลัยกัลป์
ประหนึ่งมีแรงผลักดัน ด้วยสิ่งเร้น
จากเบื้องลึกแห่งซอกหลืบในหัวใจเธอ

สัมผัสเหล่านี้
มิใช่สัมผัสอันดารดาษทางกายภาพ
ผ่านการมองเห็น หรือสดับศัพท์สำเนียง
อย่างที่เคยเป็น
ซึ่งมนุษย์เรามักจะพยายามดัดแปลง
ปรุงแต่งมันให้ดูดีเกินจริงเสมอ

แต่เป็นการสัมผัสถึงแก่นแท้
แห่งอัตลักษณ์ตัวตน เฉพาะของปัจเจกชน
ที่มิอาจปลอมแปลงกันได้โดยง่าย

ตัวตน…
ที่เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ
ที่สามารถจะรังสรรค์บรรยาย
คำบางคำ
ให้ดลบันดาลความสุขสดชื่น
พร้อมรอยยิ้มอันสดใส

เสมือนได้สูดอากาศอันแสนบริสุทธิ์
ท่ามกลางแถบริ้วเทาเบาบางของสายหมอก
ผสมความชุ่มฉ่ำของหยาดน้ำค้างยามเช้า

หรือในบางขณะ
คำบางคำ
ก็สามารถสื่อความ เจ็บปวดร้าวราน
ปานประหนึ่ง
ถูกเค้นเคี่ยวจากหยาดน้ำตา แห่งความคับแค้น

ที่ทะลักล้นข้ามกำแพงแห่งความอดทนอดกลั้น
ซึ่งเธอสู้อุตส่าห์สร้างมันขึ้นมา
เพื่อปิดกั้นความรู้สึกเหล่านั้นไว้

ฉันรับรู้ได้…และสัมผัสได้
จนฉันมิอาจหักห้ามใจ
ที่จะเอื้อมมือไปโอบไหล่เธอ
รั้งตัวเธอมากอด ซบกับอ้อมอกของฉัน

เพื่อให้เธอได้ถ่ายทอดความทุกข์
ความคับแค้นในใจ ที่เธอแบกอยู่ทั้งหมดนั้น
…ให้ฉันเป็นผู้แบกรับแทน

ตัวอักษร…
แม้ไร้ซึ่งสื่อเสียง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความไพเราะของมันด้อยไปกว่า
ความไพเราะของเสียงดนตรีเลยแม้แต่น้อย

อาจจะไพเราะยิ่งกว่าเสียอีก
เมื่อประสมกับจินตนาการของผู้เสพ
จนทำให้เกิดผลลัพธ์ที่หลากหลายแตกต่างกันไป
ตามคุณภาพของเครื่องรับสัญญาณ
ของผู้เสพนั้นนั้น

ตัวอักษรของเธอ…เปรียบเสมือน
บทเพลงโปรดอันแสนคุ้นหู
ที่คอยจะผุดโผล่ขึ้นมาอยู่ในหัวฉันทุกทุกครั้ง
ในยามที่ฉันเผลอ หรือพักจากครุ่นคิดเรื่องงาน

ดุจภาพเงาจากอดีตกาล
ที่คอยติดตามฉัน
ไปในทุกทุกที่ ทุกขณะ

แปลกนะ…
แม้ว่าฉันจะมิได้พบเห็นหน้าเธอ
มิได้แม้ยินเสียงของเธอ
มิได้สัมผัสไออุ่น
จากผิวกายอ่อนละมุน ของเธอเลยแม้แต่น้อย

เพียงแค่ฉันได้อ่าน ตัวอักษรของเธอ
กลับทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่า
ฉันได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ ยิ่งกว่าพบเจอกันเสียอีก

ดุจดวงดาวคู่แฝด
ที่พลัดพรากจากกัน ไปสู่วงโคจรเส้นขนาน
โดยที่ไม่มีวันบรรจบกันอีก

แต่แล้ว…เพียงชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่ง
ที่สายอสุนีบาตใหญ่ฟาดลงกลางผืนปฐพี
ก่อกำเนิดแสงสว่างอันแสนเจิดจ้า
จนสามารถมองเห็น
ดวงดาวคู่แฝดสองดวง
ที่อยู่กันคนละฟากของกาแลคซี่นั้น
ได้พร้อมกัน

เพียงแวบเดียว…แวบเดียวเท่านั้น
เหมือนดั่งได้เติมเต็ม
ความรู้สึกโหยหาที่ขาดหายไปนี้…จนอิ่มเอม
อิ่มเอมเสียจน ไร้ซึ่งความปรารถนาในสิ่งอื่นใดอีก

มันเป็นความรู้สึกที่เหนือคำบรรยาย
และมิอาจอธิบายให้ผู้อื่นเข้าใจได้

แปลกนะ…
มันอาจเป็นแค่ความคิดฝัน
แต่มันให้ความรู้สึกเสมือนจริง
เท่าที่จะจริงได้ทีเดียว

Dream A Little Dream of Me

“…Stars shining bright above you
Night breezes seem to whisper "I love you"
Birds singin' in the sycamore trees
Dream a little dream of me…

…Sweet dreams 'til sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries
behind you
But in your dreams, whatever they be
Dream a little dream of me…”

…ฝันดีนะที่รัก…

Soul Searcher
Inspired to write 8/9/2023

	ผู้เขียน	หัวข้อ: …เธอ…กับตัวอักษรของเธอ… (อ่าน 10211 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้