ความคิดถึงเก็บงำเราจำได้
วันผ่านไปปีล่วงยังห่วงหา
รางเลือนร้างห่างหายสุดสายตา
พร่ำพรรณารันทดเป็นบทกลอน

ด้วยภาระหน้าที่คงมีมาก
ต่างลาจากตลอดให้ทอดถอน
ร่วงโรยร้างรักกานท์ร้าวรานรอน
จนอกอ่อนอ่วมช้ำเกินทำใจ

ตะวันเคลื่อนเลือนหายกลับกลายสู่
เช้าครองคู่..ฟ้าแจ้ง..แสดงใหม่
กวีรั้งฝังจิตสถิตย์ใน
เคียงชิดใกล้..ประดับ..คู่กับกลอน


Jannjao

วัฎจักรสายฝนที่วนว่าย
เมื่อพระพายดุดันผันลมอ่อน
ตะวันดับกลับจ้ามาอวยพร
หรือเผาร้อนกันเล่าเกินเข้าใจ

เมื่อชีวิตดิ้นรนคนไขว่คว้า
กับเงินตรา..ค่าอยู่สู้เท่าไหว
โลกก็หมุนคนเวียนและเปลี่ยนไป
กาลเวลาก็ไวคล้ายไม่รอ

ทุกภาระคราก้าวยังเฝ้าคิด
ถึงมวลมิตรสหายเคยได้ต่อ
กลอนของคนมากมายคล้ายถูกคอ
เคยเล่นล้อเอ็นดูอยู่เหมือนกัน

บ้างมีเศร้าเหงาลึกนึกคิดถึง
มีตราตรึงซึ้งใจอยู่ในฝัน
คิดถึงนะกวีที่ผูกพัน
ยังรอวันเธอเขากลับเข้ามา

ดาวเอง

 

   

กลอนฝากชื่อถือครองเป็นของเขา
ส่วนกลอนเรา...อิดโรยหากโหยหา
มิงามงดบทคำ..ธรรมดา
กลอนติดฝา..บ้านบ้าน..แบบงานกลาย

อาจดูแปลกแหวกสไตล์..ยามได้อ่าน
ทุกข์รำคาญ...ปั่นปลุกสุขสลาย
จะเติมแต่งแข่งอ้อน..กลอนดันตาย
อยากเฉิดฉาย..เหมือนเขาบ้าง...คงห่างเกิน


Jannjao

 
มาเล่นบทตัดพ้อท้อสลด
เจ้าพ่อบทต่อกลอนทั้งร่อนเหิน
ปากก็ร้ายปรายตามาประเมิน
ทำยุเชิญให้โกรธเล่นบทร้าย

ติดฝาบ้านก็ดีนะพี่จ๋า
หรือติดฝาโลงให้ได้เฉิดฉาย
ใช่แช่งพี่..ที่บอกกันกลอนดันตาย
กลอนสลายเขียนใหม่ให้ไวเลย