ศพใกล้บ้าน (เรื่องสั้น)

กริ๊ง ๆ ๆ ............
เสียงกริ่งดังลากยาวหลายครั้ง ทำให้พีรดาต้องตกใจตื่น
ขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียสะลึมสะลือกึ่งแปลกใจ

ใครกันมากดกริ่งแต่เช้าขนาดนี้ นี่วันหยุดแท้ ๆ

พีรดาหยิบมือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงมาเปิดกล้องวงจรปิด
ดูแทนการเปิดหน้าต่าง เธอเห็นว่ามีนายตำรวจสองนาย
ยืนคอยอยู่หน้าบ้าน

“สักครู่นะคะ” เธอพูดผ่านกล้องออกไป

เธอพยายามพยุงร่างกายพร้อมด้วยศรีษะที่หนักอึ้ง
ลุกขึ้นจากที่นอน

คงเป็นผลของการเดินทางบ่อย ๆ และฝนที่ตกมาแบบไม่ทันตั้งตัว
ทำให้ต้องตากฝนเมื่อวาน กับสภาพอากาศที่แปรปรวนในสภาวะที่เข้าสู่หน้าหนาวเช่นนี้
ทำให้เธอต้องพึ่งยาแก้ปวดชนิดแรงลงไปถึงสองเม็ด

พีรดาลุกล้างหน้าอย่างรีบเร่ง ใช้มือสางผมอันยุ่งเหยิงสะบัดไปข้างหลัง
แล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมสวมก่อนออกจากห้อง

ทันทีที่พีรดาไปถึงรั้วบ้าน นายตำรวจทักทายเธออย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณพีรดา ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวนวันหยุดแต่เช้า
เรามีเรื่องสอบถามกับคดีที่เกิดขึ้นหน่อยนะครับ”

ยังไม่มีเสียงเอ่ยใดจากพีรดา นายตำรวจจึงได้พูดต่อ

“สักชั่วโมงที่แล้วมีชาวบ้านพบศพคนตาย เป็นผู้ชายวัยกลางคน
เสียชีวิตอยู่บ้านฝั่งตรงข้าม เขาน่าจะเสียชีวิตตั้งแต่เมื่อคืน
พยานเล่าว่ารถกระบะมาจอดเวลาใกล้เคียงกัน อาจไม่ใช่การตายธรรมดา
คุณพีรดาพอจะพบเห็นอะไรผิดปกติบ้างไหมครับ”

“ไม่ค่ะ” พีรดาตอบออกไปตามความจริง

มีคนตายหรือเนี่ย! ใกล้บ้านขนาดนี้ !
ฆาตกรรม ???

“เขาเป็นอะไรตาย ถูกทำร้ายหรือเปล่าคะ”

“ยังไม่ทราบสาเหตุครับ ร่างกายไม่พบร่องรอยถูกทำร้ายนะครับ
กำลังรอหมอชันสูตรอยู่น่ะครับ”

“ขอประทานโทษนะครับคุณผู้หญิงเข้านอนตอนไหนครับ
ก่อนเข้านอนพบอะไรผิดปกติไหมครับ” หนึ่งในทีมสืบสวนถามขึ้น

“เมื่อคืนดาเข้าห้องเร็วค่ะ เหมือนไม่ค่อยสบายน่ะ
สักทุ่มกว่าๆ น่าจะได้ แล้วไม่ได้ออกมาอีกเลย”

“ดาคะ แล้วเมื่อคืนดาได้นอนทันทีมั้ยคะ” เสียงทุ้มนุ่มนวลกังวานเสียงหนึ่ง
ถามขึ้นมาทันทีที่พีรดาพูดจบประโยค

พีรดาหันหน้าไปทางต้นเสียงสุภาพอ่อนหวานนั้น
พร้อมทั้งเห็นภาพนายตำรวจผู้หนึ่งรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาคมคาย
ซึ่งคุ้นหน้าเป็นอย่างดี ปรากฏกายขึ้นและเดินเข้ามาในวงสนทนา

“อ้าว! อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านรองสารวัตร”

“ดูเรียกเข้า พี่คงไม่รบกวนดานะคะ ดูหน้าซีดนะ”

“ดาไม่สบายนิดหน่อยค่ะ ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ ไม่รบกวนค่ะ
พี่ปอให้ดาช่วยอะไร ดายินดีค่ะ”

พีรดาลุกลี้ลุกลนรีบตอบคำถามตำรวจหนุ่ม

“เมื่อคืนดาเข้าห้องเร็วแต่ยังไม่ได้นอนค่ะ ดาทำงานในห้องค่ะ
แล้วเมื่อคืนเสียงดังมากนะคะ ใกล้ปั๊มน้ำมันมีบ้านหนึ่งทำบุญใหญ่
ตอนกลางคืนมีมหรสพ เมื่อคืนก็ค่อนข้างเสียงดังพอสมควรเลย
ดังมาถึงบ้านดาค่ะ ให้ได้ยินเสียงแปลกกว่านี้คงไม่ค่ะ”

“นั่นสินะ บ้านดาก็ห่างจุดพบศพพอสมควร
แต่ก็ยังถือว่าใกล้พี่เป็นห่วงเลยให้พี่จ่าตรวจตราดูค่ะ”

พีรดาตอบไปตามความจริงแล้ว เมื่อคืนเสียงดนตรีอื้ออึงมาก
ยิ่งทำให้พีรดา รู้สึกอึดอัดปวดศีรษะรุนแรงขึ้น
พีรดามักใช้เวลาตอนกลางคืนทำงานที่ห้องทำงานด้านนอก
แต่เพราะเมื่อคืนพีรดาอ่อนล้าเกินไป จึงเข้าไปทำงานในห้องนอน
ทำให้พลาดการสังเกตเหตุการณ์ละแวกบ้านไปเสียนี่
พีรดารู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถให้ข้อมูลอะไรแก่ตำรวจได้เลย

“พี่ปอเข้าไปนั่งในบ้านก่อนไหมคะ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวรบกวนดาเปล่าๆ ยิ่งไม่สบายอยู่ ถ้าพี่มีอะไรคืบหน้า
หรือหาข้อมูลเพิ่มต้องการดาพี่จะรบกวนใหม่นะคะ”

พีรดามองใบหน้าคนพูด ที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นแทบจะลืมตัว
จ้องแต่ริมฝีปากของเขา ที่พูดไปยิ้มไปและเปี่ยมความห่วงใย
แต่เหมือนหูของพีรดาคล้ายจะดับไปเสียอย่างนั้น
เธอได้ยินเสียงเขาแผ่วเบาลงแทบจะเลือนหายไป
เห็นแต่ใบหน้าและรอยยิ้มของเขา เป็นเพราะพิษไข้ หรือความหลงใหลในใบหน้า
ของเจ้าของเสียงอ่อนโยนอย่างนี้กันแน่ น่าอิจฉาคนที่ได้ครอบครองเขาเสียเหลือเกิน

“ยินดีด้วยนะคะ พี่เห็นผลงานนิยายเรื่องแรกของดาแล้วนะ
การตอบรับดีทีเดียวเลย เรื่องหน้าพี่ขอเป็นพระเอกในงานของดาบ้างนะคะ”

เหมือนมนต์ภวังค์จะคลายลงในประโยคสุดท้าย
ทำให้พีรดาสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความเขินนิด ๆ ปนขบขัน

“บ้าไปแล้วพี่ปอ” พีรดาขึ้นเสียงสูงเล็กน้อยก่อนพูดเสียงเบาลากยาวยิ้มเขินแบบแอบขำเสียมิได้

“พี่ปอให้ดาไขมันพุ่งตายตามธรรมชาติเถอะค่ะ
อย่าให้ดาต้องตายเพราะถูกน้องอี๊ดแหกพุงดาเลยนะคะ”

“งานดา ดาเขียน ดาต้องเป็นนางเอกเท่านั้นนะคะ”

จบประโยค เสียงหัวเราะก็ดังรัวขึ้นพร้อมกัน

“เสียงไม่ค่อยดีนะคะ ไออีกแน่ะ พักผ่อนเถอะค่ะ หายเร็วๆนะคะ”

“ขอบคุณค่ะพี่ปอ”

“เข้าบ้านนอนอย่าลืมตรวจเช็ครอบบ้านล็อคประตูดีๆนะคะ”
เขาไม่ลืมที่จะหันกลับมาเตือนด้วยความห่วงใย

พีรดาปิดประตูรั้วบ้าน ในหัวมีความคิดเต็มไปหมด จนแทบจับไม่ทันว่ามีอะไรวิ่งวุ่นในหัวบ้าง

สมัยนี้ตำรวจเขาคัดคนที่หน้าด้วยหรือไงนะ ถ้าจะมาพูดคะขาหูตามัวแบบนี้
นางโจรคงจะยอมให้จับซะดีๆ ไม่ต้องเปลืองแรงสืบตามจับกัน
ความหล่อเหลา ความสุภาพแบบนี้อาวุธชัดๆ

เพียงคิดพีรดาก็อดยิ้มขำในความคิดตัวเองไม่ได้
เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย เสียงขำเล็ดลอดออกจากลำคอเบาๆ
หึหึ พร้อมส่ายหัวสลัดความคิดขำขำๆนี้

พีรดายังรู้สึกเวียนศีรษะอยู่เล็กน้อย ล็อครั้วแล้ว
เธอจึงเดินหันตัวพาร่างอันอุ้ยอ้ายแบกน้ำหนักกว่าเก้าสิบกิโลกลับเข้าบ้าน
ใช้มือสองข้างสางผมหยักโศกที่ไม่เป็นทรงเอาเสียเลย สะบัดรวบหลวม ๆ
แล้วปล่อยลงข้างหลัง ยอมให้ความคิดต่างๆ ทำงานในหัวของเธอไปเรื่อย ๆ

คนตายงั้นเหรอ พบศพใกล้บ้านเรา ช่างน่ากลัว คิดดูแล้วชีวิตนี้โหดร้ายเหลือเกิน
เพราะอะไรนะ ทำไมเขาถึงตาย เขาตายยังไง มีรถกระบะมาจอดใกล้ที่เกิดเหตุ
จะเกี่ยวกับการฆาตกรรมหรือเปล่านะ

พีรดาหยุดคิดเรื่องศพนิรนามใกล้บ้านไว้แค่นั้น

เมื่อคืนมีมหรสพ งานบุญบ้านของใครกันนะใกล้บ้านแท้ ๆ แต่ไม่รู้จัก
เสียงวงดนตรีรถแห่ดังอยู่ตั้งแต่เช้าจนถึงช่วงกลางคืน
ความนิยมของรถแห่คงไม่พ้นหมอลำทุ่งยอดฮิตติดหูชาวบ้าน

เอ๊ะ! แต่จะเกี่ยวข้องกับที่พบศพหรือเปล่านะ

หมอลำกับงานบ้านๆ ดูเข้ากันดี
ใช่! ดูเข้ากันดี

“เพลงพี่ฟังได้ทุกแนวจ้ะ ยกเว้นหมอลำ”

ทำไมภาพของข้อความของใครบางคน ที่อ่านผ่านตาในไลน์กลุ่ม
เมื่อวันก่อน มันโผล่ขึ้นในช่วงเวลานี้ด้วยนะ

เหมือนไม่คิดอะไรเมื่ออ่านข้อความนั้น แค่คำพูดกระเซ้าเย้าแหย่
แต่แอบปวดใจบ้างเล็กน้อย คนละแนว สายน้ำคนละสาย ไม่บรรจบ
ยังไม่เริ่มเพื่อคบก็จบซะแล้ว

พีรดาสลัดความคิดที่วุ่นวายพันกันในหัวออกไป

เช้านี้ไหน ๆ ก็ตื่นแล้ว ในตู้เย็นมีแฮมเบอร์ชีทปลาอยู่ รองท้องสักสองชิ้น
ก่อนเพิ่มยาอีกสักสองเม็ดท่าจะช่วยได้

ยังไงซะเธอต้องรีบหายไข้พีรดา มีงานรอเธออยู่
.
.
กริ๊ง ........
เสียงมือถือดังต่อเนื่อง ตัดความคิดฟุ้งซ่านของพีรดา
ให้หลุดออกจากความวุ่นวายในหัวอีกครั้ง

“พี่ปอเองหรือคะ มีอะไรสอบถามดาเพิ่มเติมคะ”

“ไม่มีค่ะ พี่โทรมาแจ้งข่าวเรื่องคนตายเมื่อเช้า ปิดคดีแล้วนะคะ”

“เรื่องจบยังไงคะ”

“คนในหมู่บ้านค่ะ แกเมาหนักไปหน่อยเกิดอาการช็อค เพราะเหล้าฟรีไม่อั้นค่ะ
ของบ้านงานใกล้ ๆ แย่เลยล่ะ แต่ก็โอเคค่ะ ไม่มีฆาตกรรมให้หวาดระแวง
ดานอนพักผ่อนอย่างสบายใจได้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะพี่ปอ” พีรดานึกเห็นใบหน้าตำรวจหนุ่ม อบอุ่นแบบนี้ทำไมมีคนเดียวนะ

พีรดาถอนหายใจอย่างโล่งอก วางมือถือลง แล้วหันมาจัดการยัดแฮมเบอร์เกอร์
ขนาดเท่าลูกเทนนิสเป็นคำสุดท้ายเข้าปาก เคี้ยวแก้มตุ่ยอารมณ์ไม่รับรู้รสชาติ
เหมือนจะกินให้มันหมดจบภาระไป ยังไม่หมดคำดีก็ตามด้วยน้ำและยาสองเม็ด

เหล้าฟรีบ้านงานงั้นเหรอ งานเมื่อคืน หมอลำเมื่อคืน

พรุ่งนี้เพื่อนชวนไปดูหมอลำที่สนามกีฬาใกล้บ้าน ปฏิเสธไปแล้ว

จู่ๆภาพของข้อความเดิมก็ผุดขึ้นมาหลอกหลอนให้อารมณ์พีรดาพลุ่งพล่าน
รู้สึกหงุดหงิดตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

“เพลงพี่ฟังได้ทุกแนวจ้ะ ยกเว้นหมอลำ”

แทบอยากตะโกนบอกว่า “ไม่ไป”

พีรดากระดกขวดน้ำขึ้นดื่มครั้งสุดท้ายจนหมดขวดอย่างรวดเร็ว
และกระแทกวางลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด
เสียงบีบขวดมันบาดลึกเข้าไปถึงโสตประสาทและหัวใจของพีรดา
เธอวางขวดบู้บี้ไว้ตรงนั้น ก่อนกลับเข้านอนอีกครั้ง

ใต้ผ้าห่มอุ่นนั้น ก่อนสติหลุดสู่ภวังค์
คำถามแล้วคำถามเล่าก็เปลี่ยนกันผุดมากวนใจพีรดาตลอดเวลา

ทำไมเราหงุดหงิดขนาดนั้น
ทำไม..ขวดน้ำผิดอะไร
พี่ฟังหมอลำอีกสักแนวไม่ได้เหรอ

เพียงไม่กี่นาที
ทุกคำถามที่กำลังจะผุดขึ้นมาก็ถูกฤทธิ์ยาแก้ไข้ควบคุม......

เป็นเรื่องจริงอิงเรื่องโม้ อาชีพและตัวละครเป็นเรื่องสมมติ
มีประเด็นหลักเป็นเรื่องจริง 2 เรื่อง
มีประเด็นรองให้เกิดเรื่องจริง 2 เรื่อง
ถ้ารวมเป็นประเด็นจริงที่เกิดขึ้นคือ 4 ประเด็น

มีประเด็นเสริมมาจากจริง 1 ประเด็น คือมีคนถูกแซว จากประเด็นนั้น

มีเรื่องจริงที่เกิดขึ้นและเล่าให้ฟัง ในรูปแบบเสริมเติมแต่งเป็นเรื่องสั้น ๆ ผ่านความคิดของตัวละครหลักค่ะ

ลองดูค่ะ ครั้งแรกที่เขียนเรื่องสั้นนะคะ พอดีมันมีเหตุการณ์หลายอย่างผูกรวมกันเข้ากันพอดี เขียนเสร็จไม่เกินสองชั่วโมง แต่อ่านและแก้ปรับมาหลายรอบรวม ๆ น่าจะหลายชั่วโมงอยู่

ลองเดากันดูนะคะ ว่าเรื่องจริงคืออะไร

คอมเม้นต์คำผิดส่งในข้อความนะคะ
ต้องการทายว่าส่วนไหนเรื่องจริง หรือต้องการวิจารณ์เชิญหน้าบอร์ด

มะแปจะตอบว่าจริงหรือไม่จริงเท่านั้น ไม่ตอบคำถามบุคคลว่าเป็นใครนะคะ
ท่านไม่รู้จักอยู่ดีนะจ๊ะ

ถือซะว่าฝึกหัดนะคะ อันนี้ก็ยังไม่เคยจริงจัง ได้เรื่องขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ ถือว่าโชคดีที่มีเหตุกาณ์ให้ผูกเรื่องได้ค่ะ
ตื่นเต้นกลัวคนอ่านอ่านไม่รู้เรื่อง พุทโธ ธัมโม สังโฆ 3 จบ แล้วโพส เพี๊ยง!

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ศพใกล้บ้าน (เรื่องสั้น) (อ่าน 960 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้