กระไรเลยใจเอ๋ยช่างอ่อนไหว
เพียงใบไม้ปลิดใบหล่นคะคว้าง
เพียงตะวันทอแสงสลัวราง
เพียงนภางค์ครึ้มหม่นคราฝนโปรย

เพียงเท่านี้ดวงใจก็ไห้โหย
เพียงลดาร่วงโรยในลมหนาว
เพียงลำพังพร่ำเพ้อกับแสงดาว
เพียงรอนร้าวเพราะเราไร้คู่เคียง