ณ สถานอันใดไกลเกินหยั่ง
ในภวังค์กลางทรวงดวงใจเผย
แว่วสำเนียงเสียงรักจักคุ้นเคย
อบอวลคำรำเพยเปรยรำพัน

ทุกขณะเวลาคราเคลื่อนผ่าน
สำเนียงหวานซ่านใจตรึงในฝัน
ละมุนรักฝากไปในแสงจันทร์
สู่นิรันดร์..ของรักเก่าเท่าทวี

กวีรักอันใดไม่ถวิล
มิยลยินเท่าเสียงสำเนียงพี่
พจน์อันใดว่าหวานโอบกานท์มี
มิเทียมศรีพี่ตอบมอบดวงมาน

ห่วงอันใดใคร่ครวญเมื่อขวัญอ่อน
ยามจะนอนห่วงหาลาสถาน
หวั่นสิ้นเสียชาติภพจบตำนาน
ถูกห้วงกาลกลืนดับลับเลือนกลาย

สุดแสนหวั่นกังวลระคนหวาด
วัฏฏ์เวียนวาดคลาดเคลื่อนถูกเลือนหาย
กลัวหนักหนาคราเห็นความเป็นตาย
เกรงเสียดายรักเก่าที่เฝ้าคอย

Masapaer

อันสิ่งใดในโลกที่โศกเศร้า
ส่งรักเหงารันทดให้ถดถอย
มันผลาญทรวงลวงล่าน้ำตาลอย
สุขเล็กน้อยทุกข์กว่าคณานาน

เพราะโลกเอียงเคียงกันมิทันเห็น
ทุกเช้าเย็นจับจ้องเหมือนมองผ่าน
ภาพเจ็บปวดรวดร้าวเราร้าวราน
เกินขับขานความในผู้ใดยิน

วอนคุณพระคุ้มภัยอยู่ในห้วง
หมู่ดาวดวงรุกขาชลาสินธ์ุ
บุญกุศลผลล้ำร่วมค้ำจินต์
รวมกันสิ้นปกเกศพ้นเภทพาล

จงแผ้วผ่องยองใยด้วยใจภักดิ์
หวลสมัครชมชื่นเป็นพื้นฐาน
ที่มืดคล้ำดำแสงให้แจ้งนาน
อันตรธาน..ติดขัด..ในบัดดล


Jannjao