เดินคนเดียว...มานาน
เกือบลืมไปแล้วว่าความรักที่ว่าหวาน...หวานแค่ไหน
เกือบลืมไปแล้วความรู้สึก...ตอนที่ยังมีใคร
เกือบลืมไปแล้วว่าเคยมีความสุขมากเท่าไหร่...ตอนมีเธอ

เดินผ่านความทรงจำเก่า...เก่า
ภาพอดีตของเรา..ยังคงชัดเจนเสมอ
ที่ตรงนั้น มุมตรงนี้...เคยมีเธอ
ภาพอาจจะพล่าเบลอ...แต่ชัดเจนเสมอในหัวใจ

เดินต่อไป...ข้างหน้า
ไม่รู้เลยว่า...ต้องไปอีกไกลแค่ไหน
เพื่อลบความทรงจำเก่า เก่า...ย้ำว่าเราไม่มีใคร
อดีตก็แค่ปล่อยมันไป...จากนี้ต้องอยู่คนเดียวให้ได้
"แม้ไม่มีเธอ"

ความทรงจำ เก่า...เก่า
ผู้หญิง เหงา...เหงา ที่ยังคงเพ้อฝัน
หลงอยู่ในห้วงแห่งจินตนาการไป วัน...วัน
หลอกตัวเองว่า"เธอ" ยังอยู่ตรงนั้น...ตลอดมา

ขังตัวเองไว้ใน...ความทรงจำ
หลอกตัวเองซ้ำๆ แต่ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา
พันธนาการด้วยความเสียใจ...ซ่อนตัวไว้ในขวดน้ำตา
รอยยิ้ม ฝืน...ฝืน บนใบหน้า มิอาจซ่อนได้ว่า เจ็บเท่าใด

เต้นรำ...อยู่ในห้วงแห่งความฝัน
แม้ว่าความจริงมิอาจกลั้นน้ำตา...ไม่ให้รินไหล
แสร้งยิ้มเริงร่า ทั้งๆที่ข้างในปวดปร่า...เจียนตาย
ความทรงจำตอนมีเธอไม่เคยทำร้าย...แต่ตอนที่เธอจากไป
"เกินกว่าจะทำใจได้ไหว จริง...จริง"

ขอบคุณนะคะ
เป็นกลอนที่แต่งเองทั้งหมดค่ะ  แต่บ้านกลอนเก่าที่เคยอยู่ ปิดตัวไปแล้ว และอีกทีจำรหัสเข้าไม่ได้ เลยไม่ได้แต่งต่อค่ะ
จะค่อยๆรวบรวมมาลงน้าาาา