ห้าสิบปีก่อนนั้นฉันเป็นลูก
พ่อแม่ปลูกความหวังตั้งใจว่า
จะให้เรียนจนจบปริญญา
จบออกมาหางานทำทดแทนคุณ

ชีวิตฉันต้อยต่ำทำหน้าที่
ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใจว้าวุ่น
ใช้ชีวิตผิดพลาดขาดสมดุลย์
พ่อแม่ยังคอยหนุนค้ำจุนใจ

ฉันล้มลุกคลุกคลานผ่านชีวิต
ไม่เคยคิดถึงฝันอันยิ่งใหญ่
สร้างครอบครัวน้อยน้อยค่อยเป็นไป
เป็นพ่อแม่มือใหม่ไร้ประสบการณ์

ห้าสิบปีผ่านมาเหมือนดูหนัง
มีครบทั้งสุขเศร้าเรื่องเล่าขาน
ยังอยู่สุขสบายใจเบิกบาน
อยู่กับงานเขียนกลอนตอนวัยชรา