ตี1

หลายสัปดาห์ผมตื่นดึกรู้สึกตัว
แสงมัวโทรศัพท์นับตีหนึ่ง
เปิดโคมไฟใกล้หัวนอนเป็นที่พึ่ง
ครั้นจึงอ่านหนังสือถือเล่มหลับ

หลายเช้าปลุกลุกขึ้นยังงัวเงีย
อ่อนเพลียละเหี่ยเข้าซึมซับ
กาแฟสดซดดื่มพอฟื้นกลับ
สารกระฉับกระเฉงเร่งทำงาน

วันหนึ่งเจอเกลอเก่านั่งคาเฟ่  
โภชเนนักโภชนาสารอาหาร
เล่าเขาฟังนอนสามทุ่มกลุ้มมานาน
รำคาญตื่นตีหนึ่งซึ่งเหตุใด

เขาว่าหลับใหลไม่ลึกคือไม่หลับ
ห้องหับหมอนหนุนนอนเป็นไฉน
อาหารการกินเป็นเช่นไร
บริหารกายคลายเครียดไหมโปรดบอกมา

ห้องนอนผมเปิดอ้าซ่าอย่าลงกลอน
เก็บอาภรณ์ตู้เก่าลำเนาผ้า
แน่นในห้องกองหนังสือเต็มอัตรา
อีกนานาสารพัดกับพัดลม

หมอนมิเน่าหนุนได้สบายหัว
อยู่ตัวเช้าข้าวแกงกาแฟขม
ออกกำลังงานประจำทำรื่นรมณ์
คลายระทมเหงื่อออกแรงแทงปาล์ม

อืมม มิยากจักหาสาเหตุใหญ่  
แรกแก้ไขฝุ่นไรห้องห่มหาม
สองเก็บของใส่กล่องระเบียบงาม
สามเข้าร้านห้ามทานกาแฟ

ทำตามนี้คุณครับหลับสบาย  
ค่ำผ่อนคลายง่วงหงาวหาวแน่แท้
เลิกผุดลุกตื่นคึกดึกรังแก
บ่วอแวแลหลับลึกยามนิทรา

ผมบอกเพื่อนสองข้อพอทำได้
ให้ตายหยุดกาแฟแย่เป็นบ้า
คาเฟอีนหินขัดขวางห่างนิทรา
ตอปัญหาจำขจัดต้องตัดใจ

ประชดทดแทนกาแฟดื่ม  
ทำลืมมึกน้ำเปล่ามากเข้าไว้
อำลาเพื่อนปรึกษาว่ากันใหม่
ในใจใช่ยอมรับคำแนะนำ

ค่ำเข้านอนกาลตรงคงเหมือนเคย
รู้เฉลยตื่นตีหนึ่งพึงเกิดซ้ำ
หนีไม่พ้นเจตจำนงลงมือทำ
สุดระกำหักดิบจิบกาแฟ

ดึกนั้นผมมิข่มฝืน
แสงปลุกตื่นไฟส้มกลมดั่งดวงแข
ลอยกลางห้องฟองหมุนหันผันแปร
นิ่งแช่แลวูบวาบเหนือปลายเตียง

ผมเอื้อมเปิดโคมกลับดับสนิท
ดวงสถิตไฟลอยถอยไร้เสียง
ดูเหมือนนางเอียงอายกายเอนเอียง
หลบเลี่ยงค่อยลอยออกนอกประตู

แสงวูบวาบทาบผนังค่อยจางไป
ทิ้งห้องไว้มืดเงียบเชียบรูหู
คิดแค่หิ่งห้อยไฉนตัวใหญ่อยู่
เพียงครู่ผมเลื่อนลอยผล็อยหลับ

หลายเช้าแล้วผมลุกตื่นจิตชื่นบาน
นึกวันวานใจสะท้านสิ่งลี้ลับ
ที่บรรทมโฉมใหม่ย้ายห้องหับ
ดื่มกระฉับกระเฉงเก่งโกโก้

ตกใจตื่นคืนตีหนึ่ง...ถึงกับหยอง
ไฟสีส้มที่จับจ้อง...ยามผลุบโผล่
อาจจะเป็นเทวดา...ผ่านมาโชว์
เปิดผ้าใส่..เลยโอ้โห..หลับเป็นตาย อิอิ

ลองเปลี่ยนเป็นจิบชา..ผ่อนคลายจิต
หยดน้ำผึ้งไส่สักนิด..จิตขยาย
หากให้ดีจิบชา...คาโมมายล์
หลับสบายยันเช้า...ขอคอนเฟิร์ม.

ตกใจตื่นตีสองจ้องจะหลับ
ข้างห้องครับ...ทำเขื่อง...หาเรื่องเพิ่ม
เสียงก๊องแก๊งดังกร่างอย่างเหิมเกริม
แว่วเสียงเติม...ชาโถ..คาโมมายล์

นอนม่ะหลับนับแกะแพะซิครับ
เดินไปกลับ..ชิมชาร้อน..น่ะ..ตอนสาย
ตีสามแล้วแก้วคุณยังวุ่นวาย
โมเลดี้ง่ายง่าย..เพลงเพราะ..เลิก! เคาะถ้วยชา


มาครบ ฟังเพลงเบาเบา  เดินขย่มชิมชา  ถูกใจท่อนไหนเคาะแก้วอีกต่างหาก

Jannjao

จังหวะเพลงลูกกรุง ต๊ะ ตุง โหม่ง (ใช่ไหม555)
นุ่งโสร่งเดินจงกลม....ตอนตีห้า
สรุปแล้ว...ตาโบ๋...อะโลฮา
พึ่งกาแฟดีกว่า...พารอดตาย

ได้ยินเสียง..กุกกัก..ในความเงียบ
คว้าตะเกียบ..เสียบกลับตรงเบาะหวาย
เอ๊า..ปั๊ดโธ่!! ..ที่แท้ก็พี่ชาย
แทบใจหาย..พลาดเป้า..เฮ้อโล่งใจ. (อิอิ)

แฮะๆ กลอนมันพาไปคร้าบบบ

ก่อนตะเกียบเสียบหัวเอี้ยวตัวหลบ
กุลจับกบ..หันมอง..ล้มร้องไห้
นี่แหละหนาตาถั่วเจ็บตัวไป
แทงยังไงกันเล่าพลาดเป้าลวง

เธอโมโหโอหังและยังซ่า
ถีบคู่มา..กะสอยให้ลอยร่วง
เราตระหนกยกโต๊ะนั่งขึ้นบังทรวง
ที่น่าห่วง..น้องพังพาบ..หล่นราบลง

ยกมือขู่สู้ใหม่สไตล์ X ( มดเอ๊กซ์ )
ชอบแต่เด็ก ..มวยซัด...กำหมัดส่ง
ต่อยจนทั่วรัวเข้า...ไอ้เราก็งง
แย๊ปตรงตรง..ตาคงเหล่..นั่นเซลามูน


หมอนข้างรูปเซลามูนครับ เธอคงงง
ซัดซะนุ่นกระจาย

Jannjao

รู้สึกตัวไม่ทันไร...ใจมันหวิว
เสียงพี่จั่น..ระริกริ้ว..แบบเสียสูญ
"ช่วยพี่ด้วย" จับน้ำเสียงเพื่อขอจูน
ภาพเหมือนดั่งการ์ตูน..สโลว์กรรม

หลบตรงนี้ไปตรงนั้น..มีก้านร่ม
ย่อขย่มเต็มแรง....น้องขอขำ(กร้าก)
น้องเปล่านะ...ไม่ใช่เป็นคนทำ
พี่ย่อต่ำเกินไป...เลย..ทะลวง. (อิอิ)

คนอะไรประหลาดฟาดด้วยร่ม
เงยเงยก้ม..เสียที่..เข้าที่หวง
มันเจ็บช้ำกล้ำกลืนขมขื่นทรวง
ถูกน้องควงอาวุธตรงจุดตาย

มิได้โทษโกรธเคืองถึงเรื่องนี้
แต่น้องพี่ผลาดแผลงเล่นแรงหลาย
แค่เตือนติพิกุลหนูเหมือนผู้ชาย
หรือสุดท้าย..จริงเน้น...เธอเป็นทอม


ชอบเล่นแรง  ต่อสู้   ชอบมดเอ๊กซ์  เตะต่อย
ชอบดราก้อนบอล  
เอ..น้องพิกุล  หรือ นายพิกุล เนี่ย

Jannjao

ตอนเป็นเด็กยากจน...เลยซนมาก
อาหารหรือก็หายากจนผ่ายผอม
ไม่รู้จักหรอกหนา..การ์ตูนทอม
ทำได้เพียง"หน้ามอม" ไปวัน-วัน

พูดแล้วเศร้าเหลือเกิน..มันรันทด
มิได้ปดสักเพียงคำยามใจสั่น
ไม่รู้จัก"การ์ตูน" ที่กล่าวกัน
ก็เพราะว่า แม่ฉัน....ติดละคร!!!

ถามมาเถอะเรื่องใดได้ดูหมด
การ์ตูนงดทุกเรื่อง...เอาไว้ก่อน
บทนางร้ายช่ำชองทุกบทตอน
หรือจะให้มาอ้อน...พี่จั่นเจา.(อิอิ)