กุนหยี (บานไม่รู้โรย)

กุนหยี
(บานไม่รู้โรย)

กุนหยี-มิรู้โรย
บานแห้งโดยมิหล่นดิน
บานอยู่มิร่วงสิ้น
ชนยลยินกลีบผกา

ความจริง-ก็เฉกนั้น
จริง-เนื่องวารธารเวลา
หยัดยืนเพื่อทายท้า
มิโรยลากาลสมัย

ความดี-เฉกความจริง
ดี-ห่มอิงอาบใจใด
มิจางมิล้างไป
ตราบชีพไร้มิร้างเลือน

ความงาม-เฉกความดี
งาม-คู่ฤดีดุจรวงเรือน
มั่นแท้คู่ดาวเดือน
มิแชเชือนมาพร่างฟ้า

ความจริง-ดี-และ-งาม
อย่าเพียรถามในหนหา
อยากได้เร่งใฝ่คว้า
บวงศรัทธาพลีใจกาย

กุนหยีบานยั่งยืน
มิร่วงพื้นมิโรยไฉน
ความจริง-ดี-งามใด
บานใจใคร 'มิรู้โรย'ฯ

***กุนหยี คือ ดอกบานไม่รู้โรย ภาษาถิ่นภาคใต้
จาก...
สนอง เสาทอง, กวีนิพนธ์ อุ่นลมรัก พัดคืนหวน มาอุ่นใจ, กรุงเทพฯ, วิภาษา, 2554

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กุนหยี (บานไม่รู้โรย) (อ่าน 5731 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้